WIE HEEFT ER EIND VORIG JAAR NIET MINSTENS TWINTIG KEER naar de YouTube-aflevering van Chicken Shop Date gekeken, waarin acteur Andrew Garfield en comédienne Amelia Dimoldenberg elkaar compleet van hun stuk brengen? Ik wel, samen met zo’n 11 miljoen andere geobsedeerde kijkers. De plagerige provocaties, de peilende blikken, die glimlach rond Garfields lippen … Wie geen rode wangen kreeg van de elektriciteit tussen die twee, heeft ijswater door zijn aderen stromen. Het was spannend, grappig, intiem en lichtvoetig. Een schoolvoorbeeld van goed flirten. Niet voor niets vond zo ongeveer elk online en offline medium het de moeite waard om de elf minuten en veertig seconden durende flirtation tot in detail te analyseren. Misschien verklaart die collectieve obsessie voor de interactie tussen twee mensen – die we niet eens kennen – wel iets groters: dat we en masse zelf verlangen naar een bloedspannende tête-à-tête.
Flirten lijkt een zeldzaamheid aan het worden en het vraagt geen buitengewoon lenig denkwerk om te snappen waarom. Noem het een perfect storm van ­onvoorziene gebeurtenissen en maatschappelijke bewegingen. Eerst was er de coronatijd, met lockdowns en de instructie om elkaar vooral zo veel mogelijk uit de weg gaan. Dan zijn er de schermen waar we steeds meer tijd op doorbrengen. Onze sociale voelsprieten verschrompelen ervan en we kijken nauwelijks nog echt naar mensen. Dus ook niet naar innemende, aantrekkelijke, spannende mensen. Waar geen contact is, ontstaat ook geen chemie. Tot slot zijn er de naweeën van de #metoo-beweging, waardoor veel mannen niet meer goed weten wat wel en niet mag, kan of gewenst is. En zo verschoof flirten in pakweg een decennium van de categorie ‘ja graag’ naar ‘doe maar niet’.

Ja, de tijden zijn veranderd. Goddank hebben we geleerd om onderscheid te maken tussen flirten en grensoverschrijdend gedrag. Maar de #metoo-beweging heeft nooit als doel gehad flirten af te schaffen – het heeft wél de schijnwerpers gezet op wat een als flirten vermomd ontluisterend gebrek aan fatsoen was. Een hoognodige wake-upcall. We kunnen inmiddels bijvoorbeeld niet meer met dezelfde zwijmelende blik kijken naar romcoms van rond de jaarwisseling, zonder ons van de ontstane dubbele lading bewust te zijn. Neem The Notebook, waarin personage Noah zichzelf van een reuzenrad wil laten vallen als Allie geen interesse in hem heeft. Nogal toxic. Tegen wie dat verschil níét ziet en het verschil tussen wederzijdse nieuwsgierigheid en opdringerig eenrichtingsverkeer nog steeds niet wil begrijpen, zeggen wij: blijf dan liever even mopperen vanaf de reservebank.

SPEEKSEL IN JE OORSCHELP
Maar het zijn niet alleen de expliciete viezeriken die van hun à propos zijn gebracht. Zoals die goede vriend, die schuchter toegeeft bijna nooit meer te flirten. “Ik durf op borrels van mijn werk niet eens tussen vrouwelijke collega’s te gaan staan. Voor je het weet zitten ze bij personeelszaken omdat ze je als creepy hebben ervaren.” Och toch.
Nou heren, we hebben nieuws: natuurlijk mag je nog steeds bij ons in de buurt staan. Je mag zelfs nog heel veel meer. Voor de duidelijkheid: we willen wél flirten. Alleen, op onze voorwaarden. Dus accepteren we geen grensoverschrijdend, plakkerig en dominant gedrag meer. En nee, dat is geen verpreutsing. Want vrouwen (en mannen!) zijn nog steeds te porren voor spel en spanning. Maar als een flirtpoging met neonletters ondertiteld wordt met ‘Ik wil seks’, dan hoeven we het niet langer een flirt te noemen.
Iedere vrouw heeft wel ervaringen met mannen die probeerden te flirten maar de plank daarbij finaal missloegen. Als ik een balletje opgooi bij vriendinnen, wordt de ene na de andere drammerige, kleffe en ronduit grove poging opgedist. Het speeksel in je oorschelp voelen spetteren terwijl iemand naast je staat en zegt dat je ‘best wel lekkere tieten hebt’. Die collega die na werktijd overbodige berichten appt: ‘Drukke dag gehad. Ik lig in bed, jij?’ Op straat nageroepen worden en vervolgens uitgescholden, omdat je niet dankbaar genoeg glimlacht. Dáár zijn we klaar mee.
Goed flirten heeft niets te maken met veroveren, jagen, macht uitoefenen, manipuleren, toe-eigenen. Een goede flirt hoeft nergens toe te leiden, het mag vrijblijvend zijn. Het is een ontspannen uitwisseling, waarin je laat merken dat je iemand interessant vindt en je nagaat of die ander jou ook aantrekkelijk vindt. Subtiel, ongedwongen, in het moment.
Dat onverwachte, speelse contact waarbij je tot in je tenen voelt dat je gezien wordt – heerlijk is het. Strak uitgevoerde flirts, ik koester ze. Zoals die man die na wat uitgewisselde blikken, voor een boekwinkel vroeg of ik samen met hem koffie wilde halen. Zijn hand door zijn krullen, het net gekochte boek in bruin papier onder zijn arm, die blik met een mengeling van verbazing en plezier om zijn eigen lef … Oef. Of die avond dansen in het maanlicht op een festival, met een mij ­volstrekt onbekende, ontzettend sexy man. Terwijl we grapjes in elkaars oor ­riepen en onze vingers losjes in elkaar haakten. Beide keren kwam er geen stomende seks van. Er werden geen telefoonnummers ­uitgewisseld. Onze wegen gingen net zo eenvoudig uiteen als ze samenkwamen. Er was alleen maar lol en lichtheid – en dat maakte de flirt perfect.