Jantine is 39, moeder van drie kinderen en werkt in een museum: “Mijn vader liegt, bedriegt, stookt en manipuleert. Er is zo veel gebeurd waarvoor ik me diep schaam. Sommige dingen durf ik niet eens te vertellen. Hij is ziek. Een volbloed narcist. Ik moest wel met hem breken, en daardoor ook met mijn moeder. Als kind ben ik blootgesteld aan krankzinnige situaties. Mijn vader had constant affaires, flirtte met iedere schooljuf en probeerde zelfs mijn vriendinnen te versieren. Stel je voor, hij heeft me toen ik een puber was en plein public met luide stem gevraagd of ik weleens masturbeerde. Ik voelde me zo vernederd. Mijn moeder steekt haar kop in het zand. Ze loopt rond alsof ze werkelijk gelooft dat ze in een sprookje leeft. In de ogen van de de buitenwereld vormden wij het ideale gezin. Mooi huis, dure auto’s, uitbundige feestjes. In ons dorp kende iedereen mijn vader. Mijn moeder is een prachtige vrouw. Mannen zijn nog steeds dol op haar. Mijn vader had de ene verhouding na de andere, zijn langste affaire duurde twintig jaar. Toen ik hem er twee jaar geleden mee confronteerde, ging hij als een kat in het nauw om zich heen slaan. In die tijd wilde mijn moeder van hem scheiden. Even was ze de vrouw die ze ook kan zijn. De moeder die ik nooit heb gehad. Uiteindelijk liet ze zich toch weer door mijn vader inpakken.
Mijn vader is grenzeloos. Het leven draait om hem. Hij is geweldig en alle andere mensen zijn gek. Omdat mijn moeder zogenaamd niet wilde vrijen, ging hij vreemd. Hij viel geen vrouwen lastig, zij lokten het uit. Mijn moeder liet zich daardoor beïnvloeden. Als er weer eens een mevrouw belde dat mijn vader had geprobeerd haar dochter te kussen, zei mama doodleuk: ‘Ze zal het wel uitgelokt hebben.’
Door mijn vader heb ik geen normale relatie met mijn moeder kunnen opbouwen. Dat vind ik het meest pijnlijke. Het voelt alsof ze ons heeft weggedaan om mijn vader te behouden. Mijn broertje denkt dat ze dom is, ik denk dat ze geïndoctrineerd is. Twee jaar geleden – na de scheiding die niet doorging – heb ik gebroken met mijn ouders. Ik werd ziek en misselijk van hun gedrag. Voor mijn kinderen heb ik het nog een tijdje geprobeerd, maar toen ik merkte dat mijn dochter haar telefoon niet meer opnam omdat opa haar die dag voor de zoveelste keer belde, wist ik dat er een grens was bereikt. Ik moest doen wat mijn ouders nooit gedaan hadden: laten zien dat er wel degelijk grenzen zijn. Waarom het zo lang geduurd heeft tot ik die beslissing kon nemen, weet ik niet goed. Misschien doordat mijn vader een ster is in omkopen en goedmaken. Dan strooit hij met cadeaus en complimentjes. Ik was daar extreem gevoelig voor. Altijd twijfelde ik aan mezelf: ligt het niet toch aan mij? Ik heb nog steeds constant de bevestiging van anderen nodig om zeker te weten dat ik niet degene ben die gek is.”