‘ONZE TOM HEEFT DE ZON GEVONDEN’ stond er in de uitnodiging voor de begrafenis en alle gasten was gevraagd om een gele bloem mee te nemen. Rondom het rieten mandje was een gouden zee van bloemen ontstaan, nog eens extra benadrukt door het zonlicht dat door de ramen scheen. Tom had inderdaad de zon gevonden en wij mochten even met hem meereizen, maar niet te lang. Na de begrafenis moest Tom alleen verder naar het licht, en bleven wij hier op aarde achter. Tom had als eerste van ons allemaal noodgedwongen het grote geheim van het leven en de dood ontrafeld. Sommige dingen zouden simpelweg niet waar mogen zijn. Mijn lieve collega had hem negen maanden in haar buik gedragen, en al die maanden had ze het jongetje toe­gesproken, aangemoedigd, muziek laten luisteren, heen en weer gewiegd en gekoesterd. En nu zat ze samen met haar gezin op de eerste rij in een volle kerk met als ongelooflijk confronterend middelpunt: dat rieten mandje met het lichaam van Tom. Hij had het na een moeilijke start bij de bevalling niet gered, zijn leven duurde slechts vijf dagen. Niet vijf dagen lang, maar vijf dagen kort. Veel te kort.
Terwijl ik daar in die kerk zat, keek ik naar die eerste rij. Nooit eerder zag ik zo veel kwetsbaarheid en veerkracht tegelijk. Hoe begraaf je je eigen kind? Uiteraard bij voorkeur niet. Maar als het je toch overkomt, vind je blijkbaar de kracht die je nodig hebt.