Het is inmiddels een verboden onderwerp hier thuis, want anders wordt het gegarandeerd ruzie. Of nou ja: een verhitte discussie. Mijn man wil nooit meer verhuizen, tenzij het binnen Amsterdam is. Maar ik droom nog altijd van een heel groot huis met een paard in de tuin, een walk-incloset en vooral van RUIMTE. Tja, dat gaat in Amsterdam niet lukken. Tenzij je de staatsloterij wint. En dan nog blijft dat paard in de stad sowieso een illusie.
Nou mag ik echt niet klagen, we hebben een heerlijke benedenwoning. Iedereen heeft een kamer, we hebben een tuintje (en dat in de stad), een schuur met kantoorplek en een heel leuke straat met lieve buren. Wat wil een mens nog meer?
Nou dit mens heeft wel een idee, maar dat andere mens hier in huis denkt daar dus anders over. Mijn Funda-verslaving vaart er wel bij. Inmiddels is het bekijken van huizen een soort mantra en geheime handeling ineen geworden. ’s Avonds voor het slapengaan lig ik onder de dekens te scrollen alsof mijn leven ervan afhangt. Soms doe ik het zelfs midden in de nacht, als ik niet kan slapen.
De mooiste huizen komen voorbij, voor een prijs waar je in 020 hoogstens een garagebox voor kunt krijgen. Mijn zoekgebied is nogal divers. Ik scrol moeiteloos tussen Zeeland, Zuid-Holland, Noord-Holland of dan toch dat leuke huisje op de Wadden.

Soms zie ik een woning met paardenstallen en dan betrek ik mijn dochter erbij. Moet je zien, hier zouden we ook kunnen wonen, dit is toch niet normaal? Als zij het woord ‘paard’ hoort, is ze direct om. Ik vertel haar er dan voor het gemak maar niet bij dat ze van school zou moeten wisselen, op kilometers afstand van vrienden en vriendinnen zou wonen en eindeloos zou moeten fietsen over winderige dijken. Ook voor een pak melk en ook voor de bioscoop. Of nou, die bioscoop, daar moeten we dan toch weer voor naar de stad. Enfin, voorlopig gaan we nergens heen.
Ik nam mijn man ooit mee naar een bezichtiging in Bussum. Hij werd op de oprit van het huis al lijkbleek: “Roos, wat gaan we hier in hemelsnaam doen? Hier kunnen we toch niet echt wonen?” Sindsdien durf ik ’m niet meer mee op sleeptouw te nemen. En misschien heeft-ie wel gelijk en horen wij als team gewoon in de stad. Ondertussen worden onze kinderen steeds groter, dus over een paar jaar willen die waarschijnlijk ook van geen wijken meer weten. En toch blijf ik nachtenlang scrollen – tegen beter weten in – en besteed ik uren denkwerk aan het inrichten van huizen waar ik waarschijnlijk nooit zal wonen. En stiekem hoop ik op het onmogelijke … Een huis vinden in de stad, met een paardenstal. Iemand nog een gouden tip?•

meer lezen van roos? check linda.nl