Het zijn een pittige paar weken geweest. Voor vrouwen. En voor de mensen die van vrouwen houden. Of misschien moet ik zeggen: voor de mensen die vrouwen als mensen beschouwen. Je hoopt altijd dat dat er veel zijn, maar helemaal zeker weet je het nooit. Zeker niet als het om je heen angstvallig stil blijft na nieuws dat eigenlijk alleen bulderen van woede rechtvaardigt.
Er was het bericht dat in India een vrouwelijke arts in opleiding werd verkracht en vermoord in een ziekenhuis, terwijl ze even pauze nam van haar werk. Er was het nieuws dat de Oegandese Olympische atlete Rebecca Cheptegei op gruwelijke wijze werd vermoord door haar gewelddadige ex, die benzine over haar heen gooide en haar in brand stak.
