“GA EVEN ZITTEN.” Mijn amour du jour, de man met wie ik nu zo’n twee jaar gelukkig ben, kijkt me aan. Zijn irissen zijn groot en donker. Zijn gezicht staat emotieloos. Of zie ik een flard strengheid? Het liefst loop ik nu de woonkamer uit, weg van de zachte bank en de plek waar ik me altijd zo veilig voel. “Kopje thee erbij?” Ik probeer tijd te rekken, maar hij schudt nee en gaat tegenover me zitten op de salontafel. “Ik trek dit niet meer.” Ik weet exact wat hij bedoelt. Dit gaat om Amber.