“DINGEN GAAN VAAK ANDERS DAN JE DENKT.  Voorgevoel, stille kracht: ja hoor, fuck it. Ik weet nog dat ik tegen de echoscopiste zei dat ze nóg een keer moest kijken. Hoezo? ‘Ik zie toch echt twee zaadballetjes, Nadja.’ Ik zou een meisje krijgen, daar was ik altijd van overtuigd geweest.
Mijn grootste, gekmakende angst was jarenlang dat mijn kinderen onder de tram zouden komen. Totdat we kanker kregen – of ‘we’, nou ja, mijn man, maar het is iets verschrikkelijks wat een heel gezin treft en ons leven volledig overhoop gooide. Het maakt dus geen hol uit waar je over fantaseert, of bang voor bent. Het gaat zoals het gaat.
En toch is er één gedachte waar ik me aan vast wil blijven houden: ik weet zeker dat ik héél oud ga worden. Minstens honderdtien. Honderd-en-tien, ja. Schrijf dat maar op. Daarom vind ik de dood ook helemaal niet eng. Tegen die tijd heb ik toch geen idee meer wat er allemaal om me heen gebeurt. Ik stel me voor dat ik vlak voordat ik sterf nog een achterkleinkind in mijn armen houd en daarna heel rustig, trots en tevreden wegzak.