In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken. Vandaag vertelt Sharon (30) haar verhaal.
Sharon kreeg de afgelopen jaren drie miskramen.
Sharon (30) kreeg drie miskramen: 'Het voelt alsof je faalt als vrouw'
Sharon: ‘Kapot van de pijn’
“In september 2020 besloten we dat we wilden proberen kinderen te krijgen. In november raakte ik zwanger, maar ik voelde meteen dat het niet goed zat. Ik kreeg pijn in mijn onderrug en verloor bloed, maar kreeg steeds te horen dat ik het ‘maar even moest afwachten’. Het was nog vroeg en ik kwam nog niet in aanmerking voor een echo.
In januari mocht ik eindelijk langskomen, toen ging ik al kapot van de pijn. De echoscopiste zei dat ze helemaal niets zag in mijn baarmoeder. Tót ze een felle beweging naar rechts maakte met het apparaat: mijn baby groeide in mijn eileider en die was geknapt. Ik kreeg een spoedoperatie, maar mijn eileider was niet meer te redden. Het was dikke pech, een kans van 1 op 200. We besloten het even rustig aan te doen om alles te verwerken.”
Opname
“In mei raakte ik nogmaals zwanger. Omdat ik nu tot een risicogroep behoorde, mocht ik al bij zes weken een eerste echo. Ons kindje zat gelukkig in de baarmoeder, we zagen het hartje kloppen. We waren zó gelukkig.
Tot ik twee weken later weer een bloeding kreeg. In het ziekenhuis werd helaas bevestigd dat het hartje was gestopt met kloppen. Ze wekten een miskraam op met medicatie en twee dagen later verloor ik het vruchtje in onze badkamer. Een heel heftige ervaring: ik werd er ziek van, tot veel bloedverlies en flauwvallen aan toe. Ik werd in het ziekenhuis opgenomen zodat ik ‘de rest’ onder begeleiding kwijt kon raken. Fysiek was ik er snel bovenop, maar het gaf ons mentaal wel echt een klap.”
Drie miskramen
“Weer een paar weken later was ik aan het klussen aan ons huis. Terwijl ik trapleuningen stond te schuren voelde ik ineens iets warms langs mijn been lopen. In eerste instantie dacht ik dat ik gek was geworden en in mijn broek stond te plassen, tot ik op de vloer een plas bloed zag liggen. Inclusief grote stolsels. Ik begon sterretjes te zien en ben zo snel mogelijk richting toilet gelopen, terwijl ik mijn partner en moeder belde.
Van het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik ‘maar even moest afwachten’, ik wist niet wat ik hoorde. Toen ik uiteindelijk wel mocht komen, na aardig wat bloedverlies, moest ik met spoed een curettage ondergaan. De artsen konden geen oorzaak vinden voor mijn miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap. We zeggen het nu maar zo: het zwanger worden ‘lukt’ bij ons gewoon, maar de uitvoering is nog niet perfect.”
PTSS
“Mentaal heb ik er heel erg doorheen gezeten. Het voelt alsof je faalt als vrouw, zeker als in je omgeving veel mensen baby’s hebben of zwanger zijn. Ik kon ontzettend verdrietig, jaloers en boos zijn op alles en iedereen, ik herkende mezelf gewoon niet meer. Op een gegeven moment kreeg ik ook angst- en paniekaanvallen, gevolgen van de hevige bloedingen en operaties. Mijn psycholoog stelde PTSS vast en gaf me EMDR-therapie, waardoor de boel gelukkig onder controle is.
Ik wil mijn verhaal hier delen omdat ik wil dat er meer aandacht komt voor de mentale zorg na miskramen. Daar moet écht meer over gesproken worden, net als vruchtbaarheidsproblemen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen.
Lichamelijk is het voor iedereen anders, dat zal mentaal natuurlijk ook zo zijn. Wat ik daarom vooral wil meegeven is dat je altijd moet luisteren naar je eigen lichaam. Besef ook dat het niet niks is waar je doorheen gaat, en dat je je klote mag voelen en de wereld even mag haten. Helemaal oké. Maar praat ook met je omgeving, lotgenoten of zoek hulp. Je staat er niet alleen voor.”
Sharon: ‘Angst zal er altijd zijn’
“Mijn partner en ik hebben onwijs veel gesprekken met elkaar gevoerd en zijn een team, zelfs in de donkere periode die we nu samen achter de rug hebben. De angst dat het weer mis kan gaan, zal er altijd zijn. Maar ik wil die angst niet ons leven laten beheersen, onze kinderwens is er nog steeds. Juist ook omdat we een keer het hartje zagen kloppen: een moment vol onbeschrijfelijk veel gevoel en impact. Het was maar van korte duur, maar ik zal het nooit meer vergeten.
Ons perspectief is natuurlijk wél veranderd. Een paar jaar geleden riep ik nog heel hard ‘dat we er wel drie zouden nemen’, maar nu dank ik elke heilige op mijn blote knieën als het überhaupt mag lukken.”
Deel jouw verhaal
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Liek (39): 'Ik ben de moedermaffia zat, steek liever je poot uit en help elkaar'
