In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag is de beurt aan Carmen (35), moeder van een zoon (14) en jongenstweeling (2).
Carmen (35) is alleenstaande moeder én heeft MS: '20 kilo kwijt door de stress'
Alleenstaande moeder
“In mijn eerdere relatie van bijna zeventien jaar kreeg ik een zoon met mijn ex. Dat was absoluut geen fijne relatie, al helemaal niet toen hij hij er zo’n drie jaar geleden vandoor ging met een andere vrouw. We gingen uit elkaar en ik zocht tijdelijk mijn heil bij een andere man, die ik via online dating leerde kennen. Na drie maanden kwam ik erachter dat ik zwanger was – niet de bedoeling, maar ik besloot het kind te houden. Nog een paar maanden later klapte de relatie, helaas met veel ruzies, huiselijk geweld en gedoe tot gevolg. Het resultaat: de vader verdween uit beeld en ik werd een alleenstaande moeder.
Best een uitdaging, als je bedenkt dat ik al zo’n acht jaar MS heb én het even later niet om een, maar twee baby’s bleek te gaan. In overleg met de vader van mijn oudste zoon besloten we dat-ie voorlopig bij hem zou gaan wonen, zodat ik me op de tweeling kon richten.”
MS
“Ik zal het je heel eerlijk zeggen: het viel me alsnog enorm zwaar. Ik had natuurlijk al ervaring, maar als alleenstaande moeder is het wel echt een ander verhaal. Ik heb geen moment rust en ben de afgelopen twee jaar al bijna twintig kilo afgevallen. Puur omdat ik zo druk ben met de kleintjes. Mensen herkennen me soms niet eens meer in de supermarkt. Het is geweldig hoor, echt, en ik ben gek op ze, maar het is ook zó zwaar.
Natuurlijk speelt de MS daarin ook mee. Ik merk dat ik achteruit ga. De vermoeidheid is zwaar en daarnaast heb ik evenwichtsproblemen en eigenlijk continu pijn. Vooral aan mijn benen, dus traplopen en fietsen zijn moeilijk. Dankzij een elektrische bakfiets kan ik in ieder geval nog ergens naartoe met de jongens, al gaat dat vooral om boodschappen. Een dagje uit lukt eigenlijk al niet meer, qua energie. Als je dit alles bij elkaar optelt, plus nog wat extra medicatie en slaaptekort, snap je dat het een flinke impact heeft op mijn leven.”
Steungezin
“Een maand of acht geleden zat ik er geestelijk eigenlijk helemaal doorheen. Ik zat met hulpverlening aan tafel en heb keihard zitten huilen: ik wist gewoon niet meer hoe ik het moest doen. Zij opperden een steungezin, waar de kinderen een aantal dagen per week zouden kunnen blijven. Ik kreeg meteen kippenvel bij het idee: ik wilde mijn tweeling helemaal niet overdragen aan een ander. Maar toen we, op aandringen, toch kennismaakten met de vrouw in kwestie voelde het meteen goed. Het matchte.
Natuurlijk was het nog altijd moeilijk om ze naar iemand anders te ‘sturen’, maar het was precies wat ik nodig had. Het gaf me de extra rust die ik nodig heb door mijn ziekte. Daar ben ik heel dankbaar voor. Een week per maand zijn ze volledig bij mij, de rest van de tijd krijg ik hulp van het steungezin en kinderopvang. De tweeling doet het hartstikke goed en ik ben door de extra rust een leukere moeder voor hen. Dat voelt heel goed.
Dat is denk ik ook wat ik wil meegeven aan andere moeders: je hoeft het niet alleen te doen. Er is altijd wel een persoon of instantie die de last kan verlichten, als je dat nodig hebt. Vraag om hulp en zorg er zo voor dat jij zelf ook overeind blijft.”
Deel jouw verhaal
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Bregtje wilde nog geen moeder zijn, maar kreeg een drieling: 'Ik wilde vluchten'
