Het is vandaag Nederlandse Veteranendag, de dag waarop we de ruim 111.000 veteranen bedanken die nu en in het verleden zijn ingezet in dienst van de vrede. Stephanie Verhoef is één van hen.
Zij werd tijdens een missie in Afghanistan getroffen door een raket en raakte zwaargewond.
Lees ook
Britse oorlogsveteraan (95) springt na 73 jaar weer parachute boven Gelderse heide
Stephanie: “Ik was als logistiek officier op uitzending in Afghanistan. Mijn taak was voornamelijk ervoor zorgen dat de jongens van mijn eenheid alles hadden om goed en wel op patrouille te kunnen.” Op 6 april 2009 stapte Stephanie na een rondje hardlopen onder de douche, toen er plotseling beschietingen waren op het kamp.
“Ik hoorde een harde knal, het klonk alsof een handgranaat naast m’n oor afging en ik voelde een tinteling door m’n hele lijf. Ik dacht dat ik onder stroom stond, maar dat was niet zo. Al snel besefte ik dat ik nog helemaal naakt was, ik stond immers nog onder de douche, en ik probeerde me aan te kleden. Toen pas voelde ik de pijn en zag ik de flinke wonden die ik had.”
Stephanie had vleeswonden in haar gezicht, armen, buik, benen en voet. In haar rechtervoet zat nog een grote scherf van de raket. “In no time stond er iemand in de doucheruimte om me te helpen. Die heeft wat kleren om me heengeslagen.” Ondanks dat haar voet op meerdere plekken was gebroken, zo bleek later, is ze zelf naar buiten gelopen.
Bij de aanslag op Kamp Holland, vlakbij de Afghaanse stad Tarin Kowt, zijn nog vijf slachtoffers gevallen. Eén van hen overleed, de anderen raakten (zwaar)gewond. “Het was een aanval van de Taliban. In die periode waren er wel vaker beschietingen op het kamp, ik dacht altijd dat de kans klein was dat ik zou worden geraakt.”
Ze heeft veel schade overgehouden aan de aanslag, zowel lichamelijk als geestelijk, en moest jarenlang revalideren. “Ik heb gehoorbeschadiging door de knal, een prothese in de knokkel van mijn pink – mijn knokkel was helemaal weggeslagen – en ik heb verschillende reconstructies gehad, omdat pezen en zenuwen doorgesneden waren. In mijn voet heb ik beperkingen in schokbelasting overgehouden. Hardlopen is daardoor lastig en hoge hakken dragen gaat niet meer.” Als militair is ze dan ook (lichamelijk) afgekeurd.
“Mentaal zou ik het ook niet meer kunnen. Na mijn fysieke revalidatie heb ik traumaverwerking gehad, want er is een posttraumatische stressstoornis vastgesteld. Die heb ik nog steeds, maar inmiddels heb ik door vele therapieën een manier gevonden om ermee om te gaan. Wat ik vooral merk, is dat ik continu heel alert ben. Ik kan een paniekaanval krijgen bij drukte om me heen, houd op drukke plekken iedereen in de gaten en zie overal gevaar in.”
Ook kan Stephanie erg schrikken van onverwachte geluiden. Grote evenementen vermijdt ze het liefst. “Ik loop vandaag mee met de Veteranendag, maar zag van tevoren wel heel erg op tegen de drukte.” Ze werkt nu als reïntegratiebegeleider bij Defensie en het gaat erg goed met haar. “Het zal altijd onderdeel blijven van m’n leven, maar ik weet dat het heel anders af had kunnen lopen.”
