Het wordt tijd dat mensen begrijpen wat geweld doet met een kind. Dat je – als slachtoffer – begrijpt dat niet jij, maar zij fout zaten. Daarom blikt Roos* wekelijks terug op haar eigen jeugd.
Geld? Alles draait om liefde, maar dat kreeg ik ook al niet.
Trigger warning: dit artikel gaat over geweld en mishandeling.
Ik heb mijn vader al twee jaar niet meer gezien, wanneer er op mijn achttiende verjaardag een brief op de mat valt. Geen vrolijke verjaardagskaart met een briefje van twintig, maar een dreigement van de advocaat van mijn vader.
Hij wil geen alimentatie meer betalen. Op dat moment woon ik al een jaar op mezelf. Geld heb ik nooit gezien.
De buskaartjes vóórdat ik überhaupt een kamer had, mijn huur. De boodschappen, zorgverzekering en het collegegeld. Ik betaal alles zelf. Bij de leidinggevende van de supermarkt bedel ik elke keer weer om extra uren, en dat is – naast het studeren – soms best vermoeiend.
Zes euro pizza’s en zoete wijn met studentenkorting, ook dat past nog binnen mijn budget. Daar ben ik trots op. Ik kan het zelf.
Voordat mijn vriendinnen langskomen voor mijn verjaardagsfeest (Canei en huismerkchips), verdwaal ik op Google. Daar stuit ik op het juridisch loket. Iets waar ik – sinds een dag – nu ook gebruik van mag maken.
Nog diezelfde week trek ik een nummertje. In mijn andere hand de brief. Achter de hoge balie zit een voor mij onbekende vrouw, en ik moet een beetje omhoog kijken als ze vraagt waarvoor ik kom. ‘Mijn vader wil niet meer betalen, maar ik heb nooit wat gehad. Mijn moeder trouwens ook niet.’
Omdat het om alimentatierecht gaat, is het niet geheel kosteloos, maar ik krijg wel ‘korting’ op een advocaat. Die zij aan mij kan toewijzen. Of ik daar niet even over na moet denken.
Met alle nieuwe informatie loop ik naar buiten, maar mijn besluit staat al vast. Ik heb nog een paar honderd euro op mijn spaarrekening, waarschijnlijk ooit door mijn ouders zelf gespaard. Een betere bestemming had ik er niet voor kunnen bedenken.
Wacht maar pap, denk ik, terwijl mijn woede steeds meer naar de oppervlakte drijft. Ik heb verdomme altijd alles zelf gedaan. Een schouderklopje kreeg ik niet, laat staan een knuffel. En dan beweer jij dat je mij het afgelopen jaar financieel hebt ondersteund? Laat maar zien dan, en ga maar betalen. Tot en met mijn éénentwintigste graag.
Alle klappen, de keren dat je mij aan mijn haren door mijn slaapkamer heen sleurde en de kopjes langs mijn oren vlogen. Ik wist niet beter. Jij bleef toch mijn papa.
Maar nu maak jij mij écht boos.
De naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd. Wil je in contact komen met Roos? Stuur dan een mail naar redactie.nieuws@linda.nl.
Vermoed jij huiselijk geweld in jouw omgeving? Dit kun je doen.
Roos: 'Terwijl de vrouw ingrijpt, zegt mijn vader: 'Het is mijn dochter, ik mag doen wat ik wil''
