Liefdevolle momenten, baanbrekende standjes, kinky avonturen maar ook minder leuke avonturen in de slaapkamer: in de rubriek Vrijpartij vertellen vrouwen eerlijk, open en gewoon over hoe zij seks beleven.
Larissa (31): 'Er paste bij mij nog geen wattenstaafje in, laat staan dat ik met iemand kon vrijen'
Larissa (31): “Het begon allemaal toen ik in de puberteit zat en voor het eerst menstrueerde. Ik probeerde een tampon in te brengen maar wat ik ook deed, het lukte niet en na een tijdje gaf ik het op. Met maandverband kom je immers ook een heel eind, en zo duwde ik het oncomfortabele gevoel dat was blijven hangen naar de achtergrond. Tot ik met jongens en seks begon te experimenteren.”
Jamy (33): ‘Voor de kinderen er waren, hadden we meer pornoseks, vol geile standjes’
“Een van mijn eerste vriendjes spoorde me aan naar de huisarts te gaan en voor ik het wist zat ik in een heel medisch traject, van de huisarts naar de bekkenbodemspecialist, terug naar de huisarts en toen weer naar een seksuoloog. Ik begon bijna te fantaseren dat er iets goed mis met me was, misschien zelfs een ernstig trauma dat ik verdrongen had. Niets hielp, de oefeningen niet, en de bezoeken aan de therapeuten niet. Er paste bij mij nog geen wattenstaafje in.
In bed vond ik daar altijd wel een passende oplossing voor. Telkens als het erop leek dat een jongen richting penetratie bewoog, duwde ik hem met zachte hand weg, gedroeg me dan tijdelijk een beetje afstandelijk en zei iets als: ‘Dat gaat hem niet worden.’ De jongens en later mannen gingen daar dan als vanzelf in mee, want al het overige wat we deden was wel leuk. Toen ik vijf jaar geleden mijn huidige vriend leerde kennen zei hij na ongeveer een jaar: ‘Wat gebeurt er nu steeds precies?'”
Vaginisme
“Tot die tijd was vaginisme een verboden woord, iets wat ik altijd had omschreven als ‘het lukt me gewoon niet en meer wil ik er niet over zeggen’. Maar bij hem durfde ik meer open te zijn. Kort voor ik hem leerde kennen had ik zware burn-out gehad, daarover had hij zich altijd heel begripvol getoond, dat zou zeker ook nu weer het geval zijn. Dus in zekere zin was zijn eenvoudige vraag zonder verwijten, alleen empathie, een opluchting en werd deze het startsein voor een nieuwe verdere ontdekkingstocht.
Ik begon te begrijpen dat ik, om mijn vaginisme aan te pakken, niet alleen rationeel moest snappen wat er aan de hand was, maar het echt moest voelen. Het begrip van mijn vriend en zijn geduld waren mooi, maar dit was toch iets wat ik alleen moest doen. Ik begon alles te lezen over vaginisme wat ik maar kon vinden, ik begon mezelf oefeningen op te geven die ik niet had geleerd van therapeuten, maar die me logisch leken. Want als je vaginisme wilt beheersen begin je niet met oplopende maten dilators, maar met de fase ervoor. Wat voel ik precies, wat is het dat me belemmert, waar komt de weigering van mijn lichaam vandaan.
Ik begon yoga te doen en zelfbedachte ontspanningsoefeningen, legde bijvoorbeeld mijn hand op mijn buik, maakte contact met mijn eigen lichaam. En na een tijdje lukte het zelfs een vinger naar binnen te krijgen. Ik appte mijn vriend, moet je horen, wat me nu is gebeurd. Niet euforisch zoals je misschien zult verwachten, niet dat we het vierden of zo, want het onderwerp was dan weliswaar intussen bespreekbaar, dat betekende niet dat we er ook echt vaak over spraken met zijn tweeën.”
Complex
“Later vroeg ik eens aan mijn vriend, wist je eigenlijk precies wat er bij mij speelde en hij zei nee, eerlijk gezegd niet. En dat snap ik, want vaginisme is zo complex, ik wist zelf nog maar half hoe het zat met dat potdichte gevoel van onder en deelde met hem alleen de succeservaringen. Maar naarmate ik er meer over las en het echt begon te begrijpen, werd de schaamte minder. Ik leerde dat heel veel vrouwen in een bepaalde periode van hun leven pijn ervaren bij seks.
Ik begon te oefenen met verschillende dilators. En: kreeg vervolgens onmiddellijk een terugslag. Want waar ik door mijn gedegen aanpak alleen maar progressie verwachtte, bleef ik steken bij dilator maat vier of vijf. Nog kleiner dan een penis. Dat zorgde voor nieuwe teleurstelling en ineens nam de druk weer toe. En dit keer kon ik niet langer doen alsof die druk niet bestond, want we hadden het er immers al meerdere malen over gehad. Het probleem was benoemd, we konden het niet meer ontkennen.”
Meer dan penetratie
“Inmiddels zijn we weer enkele jaren verder. En met heel veel geduld lukt penetratie nu wel. Niet zoals bij anderen misschien en niet altijd, maar beter dan ooit tevoren. Ik merk ook dat mijn vaginisme me creatiever heeft gemaakt. Seks is meer dan penetratie, dat wist ik natuurlijk allang, maar nu ben ik er echt van doordrongen. Dat haalt de zwaarte van het soms niet kunnen penetreren af.
Inmiddels ben ik zover dat ik andere vrouwen met vaginisme adviseer en leg in het kort drie basisregels uit: Eén: praat erover. Twee: geef het tijd. Drie: wees mild tegen jezelf, niet alles is zomaar te fiksen. Ontspannen is belangrijk en dat is precies hoe mijn vriend en ik ermee omgaan. Ik ben altijd een pleaser geweest, wilde zijn als iedereen. Mijn vaginisme maakte dat ik me minder voelde dan andere vrouwen. Maar nu weet ik: ik ben niet de enige en ik was niet stuk.”
Holly (29): 'Hij zei dat vrijen voor hem de enige manier was om zich met mij verbonden te voelen'
