Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het is gewoon ruk.
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Deze keer: de man met bindingsangst.
Eva: 'Na de seks gaat-ie door mijn koelkast: 'Al deze sausjes moeten weg''
De rode vlaggen waren er al een tijdje, maar ik wilde ze niet zien. Bovendien was ik begin twintig en onwetend. Hoe een relatie werkt, wat en wie je zoekt? Dat weet je toch pas na een paar keer onderuit te gaan.
We zagen elkaar wekelijks, maar in de weekenden wilde hij niet blijven slapen. Onder het mom van: ‘ik heb ook nog een eigen leven en ik heb je nu toch alweer gezien’, vertrok hij na een paar uurtjes. Ik wilde ook niet klagen, want ik was verliefd, en inderdaad: we hadden ook een eigen leven. Dat dat betekende dat hij ook op mijn verjaardag alles boven mij verkoos en op dit soort momenten nooit bij mij te vinden was, praatte ik goed.
Het was gewoon echt heel erg fijn: zo’n man die wist wat hij wilde, en voor zijn eigen vrijheid opkwam.
Hij hoefde mijn vriendinnen niet per se te ontmoeten, ook niet nadat we al een halfjaar met elkaar aan het daten waren. Dat ik zijn vrienden al wel kende, was omdat hij bij hen was, de avond dat we elkaar ontmoetten. ‘Je verdient beter’, zeiden diezelfde vrienden op een avond. ‘Iemand die jou wel zijn vriendin kan noemen’.
Want zijn vriendin, dat was ik na al die maanden nog steeds niet. Hij had bij mij niet hetzelfde verliefde gevoel als bij zijn ex. We hadden ook niet dezelfde haar- en oogkleur trouwens, iets wat hij erg jammer vond. ‘Dan ga je toch terug naar haar’, was mijn reactie. Maar zo zat het niet in elkaar. Hij vond mij wel leuk en was wel verliefd. ‘Alleen niet honderd procent.’
Hij was dus verliefd, hoorde ik enkel.
Eva: 'Hij voelde geen klik, maar wilde wel mijn seksbuddy zijn'
Voor mijn tweede verjaardag samen kreeg ik een weekendje weg. Dat was toch wel echt relatie-achtig, vond hij ook niet? Maar dat woord kreeg hij nog steeds niet over zijn lippen. We hadden het gewoon gezellig, dat had hij toch al vaker gezegd? We moesten elkaar nog wat beter leren kennen, hij moest het écht zeker weten, voordat er een label aan werd gehangen.
In die periode hebben we meerdere ‘pauzes’ gehad. Maar dan stuurde ik één berichtje en stond hij weer voor de deur. Voor een avondje seks. Ik negeerde de zoveelste rode vlag. Het feit dat niet hij, maar ik degene was die telkens het initiatief nam. Dat we elkaar na zo’n moment tóch weer zagen, was voor mij bevestiging.
De waarheid zag ik allang niet meer.
Eva: 'Zijn strenggelovige vader trof me met m'n hoofd tussen zijn benen'
Ondertussen noemde ik mijzelf ‘de vriendin van’, maar hij kreeg het nog niet uit zijn strot. Geeft niks, zei ik dan. Voor mij voelt het wel zo en dat laat ik ook aan iedereen weten. Dat jij er iets meer moeite mee hebt, is ook heel vervelend voor jou.
De tranen liepen over zijn wangen, toen hij mijn ‘ik hou van je’ na twee jaar nog steeds niet kon beantwoorden. Waarom het zo moeilijk voor hem was, wist hij niet. ‘Ik zie toch wat je doet’, zei ik dan. ‘Dat is allemaal veel belangrijker dan een paar woorden’.
Maar eigenlijk deed hij bar weinig. En zo gebeurde het dus ook dat ik pas na twee jaar ‘daten’, een berichtje kreeg. Of ik die avond mee wilde naar zijn familie, om hen te ontmoeten.
Vlinders in mijn buik, want nu was het écht. Hij wilde mij voorstellen, na al die tijd. Dan moest ik wel heel speciaal zijn. En dat op eerste kerstdag. Ik trok mijn mooiste kleren aan, en ging – trots – mee naar het diner.
Het was gelukt, ik kreeg na al die tijd gelijk. Na twee jaar had ik zijn liefde voor me gewonnen. Ik had alleen (nog) niet door dat ik mijzelf in die periode ondertussen totaal was kwijtgeraakt.
* Eva’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Eva: 'Het klikte tussen ons, tot zijn ex weer bij hem introk'
