Ja, het moederschap is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken. Vandaag vertelt Vera* (40), moeder van twee, hoe zij dit ervaart.
“Ik voelde me steeds meer een monster, omdat ik ook vaak boos was en stond te schreeuwen, iets wat ik vroeger zelf verschrikkelijk vond.”
“Bij mijn eerste bevalling verloor ik veel bloed. De weken daarna deed ik het daarom rustig aan en was ik vooral overweldigd door de intensiteit van alles. Ik was continu doodmoe en vond alles spannend. In bad doen was eng, borstvoeding ook en ’s nachts luiers verschonen al helemaal. Ik was als de dood dat ze zou gaan huilen en nooit meer zou ophouden. Totaal irrationele gedachten, maar ze namen mijn hele dag over. Huilde mijn baby een paar minuten, dan leken dit voor mij wel uren. Voor mijn gevoel had ik een huilbaby, terwijl dit helemaal niet zo was.
Op een gegeven moment liet ik het liefst alles doen door een ander, omdat ik het zelf niet durfde. Ik raakte mijn grip op de situatie kwijt, dus besloot ik de huisarts te bellen. Het was gelukkig geen postnatale depressie, maar ik moest wel naar de POP-poli (voor psychische begeleiding rondom zwangerschap, red.). Wekelijkse hulp van deze deskundigen brachten mij weer op het goede pad.”
“Toen ons gezin uitbreidde met een tweede dochter, merkte ik weer dat er iets niet goed zat bij mezelf. Lange tijd kon ik er geen vinger op leggen. Toen ontdekte ik dat de manier waarop ik mijn dochters opvoedde eigenlijk helemaal niet bij me paste. Ik beloonde en bestrafte hen op een manier die ik kende uit mijn eigen jeugd, maar waar ik eigenlijk heel verdrietig van werd.
Uiteindelijk viel het kwartje: mijn moeder heeft narcistische trekken en gaf mij altijd voorwaardelijke liefde. Ruim veertig jaar lang schikte ik me daarnaar en gaf ik mijn grenzen niet aan als ze boos werd. Maar nu had het ook invloed op mijn eigen moederschap en dát deed pijn. Het rakelde veel dingen op, een soort herbeleving. Ik voelde me steeds meer een monster, omdat ik ook vaak boos was en stond te schreeuwen, iets wat ik vroeger zelf verschrikkelijk vond.”
Jennie: 'Ik vind het écht verschrikkelijk als andere kinderen bij ons thuis spelen'
“Ik besloot met mijn moeder naar een mediator te gaan, om te kijken of we dit konden oplossen. Het liep eigenlijk meteen spaak: zij kon niet in de spiegel kijken. Ze zei letterlijk: ‘Ik ben bijna 80 en heb geen zin in dit gezeik’. Het contact met mijn moeder leverde die tijd eigenlijk alleen maar stress op. Het heeft driekwart jaar geduurd voor ik de knoop kon doorhakken, maar toen besloot ik het contact met haar te verbreken.
Dat maakte de situatie niet meteen makkelijker. Het is natuurlijk niet ‘normaal’ om afstand te nemen van je moeder, het bracht veel emoties met zich mee. En daar kwam toen ook nog de lockdown overheen, met alle huiselijke chaos die daarbij hoort.
Het was overleven, ik zag op een gegeven moment geen licht aan het einde van de tunnel. Ik vond mezelf verschrikkelijk, de kinderen verschrikkelijk en de hele situatie verschrikkelijk. Maar dankzij hulp van mijn man en zijn familie kwam ik er doorheen, en gaf dit me het startsein om aan mezelf te werken.”
“Voor mij en mijn man lag het antwoord in aware parenting, een aanpak waarbij je anders kijkt naar kindergedrag. Wat zit erachter en hoe kun je hen helpen bij het uiten van die gevoelens en behoeften? Niet alles van die aanpak ligt in ons straatje, hoor. Zo zou je altijd met je kind in bed moeten slapen de eerste jaren, maar ben ik zelf érg gelukkig met de aparte kinderkamers. Maar qua gedragsanalyse is het voor ons een perfecte fit.
Beginnen was een uitdaging, maar het leidt nu tot mooie resultaten binnen het gezin. Onze dochters geven beter aan hoe ze zich voelen en lossen bijvoorbeeld ruzies op een andere manier op. Het werkt heel mooi, ook voor onszelf. Je denkt automatisch beter na over de oorzaak van jouw eigen gedrag.
En natuurlijk is het soms nog steeds zwaar, dat hoort er gewoon bij. Het hoeft allemaal ook niet perfect te zijn, zéker niet zelfs. Maar het was voor mij wel een eye opener om kritisch te kijken naar mijn eigen opvoeding en patronen. Maar één tip: als je daar dan wat aan gaat doen, geef jezelf dan ook wat extra liefde. Als het goed met jou gaat, hebben je kinderen daar baat bij.”
*Vera deelt haar verhaal anoniem, en dit is eerder op LINDA.nl verschenen in 2022.
Dayennes (40) ouders kwamen niet op kraambezoek: 'Ze wilden mijn man niet zien'
