De zwangerschap van Rosalie Hink (28) verloopt voorspoedig. Haar bevalling niet. Na dagenlang weeën te hebben gehad, wordt er besloten tot een keizersnede. Ze gaat out en krijgt vrijwel niks van de geboorte mee. Als ze bijkomt, merkt ze dat de pijnstilling niet werkt.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“De zwangerschap was wel én niet gepland”, vertelt Rosalie. Zij en haar man Max hebben een vakantie geboekt in Kaapverdië. Daarna gaan ze ervoor. Maar voordat de koffers zijn gepakt, merkt ze dat haar menstruatie uitblijft. Ook doen haar borsten pijn.
“Ik deed zeven zwangerschapstesten, allemaal negatief.” Ze gaat naar de huisarts die drie mogelijke verklaringen heeft: Een schijnzwangerschap, miskraam of borstkanker. “Mijn wereld stond stil. Mijn jeugdliefde en ik woonden net anderhalf jaar in ons koophuis, ik genoot van het leven en trad veel op met mijn band. Dit was geen scenario waar ik rekening mee hield.”
De huisarts prikt bloed en er worden afspraken gemaakt voor een hormoon- en borstkankeronderzoek in het ziekenhuis. “Ik werd de volgende dag door de dokter gebeld toen ik op mijn werk was. Foute boel, dacht ik, anders zou hij mij niet zo snel bellen. Maar hij feliciteerde me. Ik was toch zwanger.” De aanstaande moeder kan het nauwelijks geloven. “Het was het allerbeste scenario.”
“Ik belde Max, vertelde hem dat de uitslag er was en vroeg of hij naar huis wilde komen. We stapten allebei direct in de auto. Toen we elkaar zagen, zei hij: ‘Je bent zwanger, hè? Ik voelde het toen je belde. Je klonk uit het veld geslagen, maar je huilde niet’. ’s Avonds hebben we onze ouders laten komen. Zij waren doodongerust. Mijn moeder zou met mij meegaan naar het ziekenhuis. In plaats van een zwaar gesprek te voeren, konden we ze vertellen dat ze opa en en oma zouden worden.”
Rosalie geniet met volle teugen. Het enige smetje op haar zwangerschap is dat ze met 32 weken zwangerschapsdiabetes blijkt te hebben. “Ik werd medisch en zou in het ziekenhuis moeten bevallen. Dat wilde ik al, aangezien ik drie traumatische knieoperaties heb gehad. Mijn knieschijven zijn verplaatst. Dat gebeurde onder narcose. De schroeven werden bij bewustzijn verwijderd. Toen het mes in mijn schenen werd gezet, gilde ik het uit en brak er paniek uit in de operatiekamer. Het pijnblok (een pijnbehandeling met injecties, red.) bleek niet te werken en ik reageerde niet goed op de morfine.”
Toch kijkt ze vol vertrouwen naar de bevalling. “Ik was nuchter en ontspannen. Dacht: miljoenen vrouwen zijn mij voor gegaan. Ik kan dit. Er is nog nooit een kind blijven zitten. Ik weet dat ik sterk ben en een hoge pijngrens heb, dus ik dacht: we gaan ervoor.”
Bevalling Leonie was turbulent: 'Ik verloor bloed, de lift deed het niet en anesthesist kwam niet opdagen'
Rosalie is 38 weken en twee dagen in verwachting als de bevalling wordt ingeleid. “In het ziekenhuis is een ballonnetje geplaatst. Dezelfde nacht nog begon het te rommelen en kreeg ik weeën. Ik sliep niet. Om 06.00 uur had ik drie centimeter ontsluiting. Om 08.00 uur zijn mijn vliezen gebroken. Toen kwam het echt op gang en zijn de weeënopwekkers aangezet. De weeën werden steeds intenser en heftiger, maar mijn ontsluiting vorderde niet. Ik bleef urenlang op vier centimeter steken. Aan het einde van de dag was ik kapot. Ik was al 24 uur bezig, had een nacht overgeslagen en zat nog steeds op maar zes centimeter ontsluiting.”
Ze kiest voor een ruggenprik. “Ik moest even bijkomen: ademhalen, eten, drinken. Rond 01.00 had ik acht centimeter ontsluiting en om 03.00 uur voelde ik dat ik moest poepen. Volgens mij waren we er bijna! Ik had inderdaad tien centimeter ontsluiting, maar ons kindje was niet goed ingedaald. Hij bleek een sterrenkijker te zijn. Ik mocht niet persen, maar moest wachten tot hij zou indalen. De ruggenprik werd uitgezet. Ik voelde een oerkracht, maar moest dat gevoel negeren. Twee uur lang heb ik de persweeën weg gepuft. Om 05.00 uur hield ik het niet meer vol. Ik moest het nog een uurtje volhouden. Als hij om 06.00 uur nog niet was ingedaald, mocht ik hoe dan ook gaan persen.”
Een uur later is het kindje nog steeds niet ingedaald, maar mag Rosalie toch gaan persen. Het schiet niet op en na bijna twee uur ploeteren besluit de gynaecoloog dat het tijd is voor een keizersnede. Ruw wordt ze uit haar bubbel gehaald. “De lichten gingen aan, vier man kwamen de kamer binnen en de kleren werden van mijn lijf getrokken. Binnen vijf minuten waren we op de operatiekamer. Ik kreeg een ruggenprik en mocht gaan liggen. Mijn bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte zakten. Ik ging out, kreeg flarden mee maar kon niet meer praten. Ik zat gevangen in mijn eigen lichaam. Niet veel later hoorde ik onze baby in de verte huilen. Verder kreeg ik niks mee van wat er gebeurde.”
Ruim twee uur later wordt Rosalie wakker op de uitslaapkamer. “Pas drie uur na de geboorte hield ik Djoah voor het eerst vast.” Maar van genieten is geen sprake. “Ik had vreselijk veel pijn. De verpleegkundige bood me morfine aan, maar daar word ik alleen maar misselijk van, dus dat wilde ik niet. Hetzelfde geldt voor diclofenac. De enige pijnbestrijding die volgens het pijnprotocol overbleef was paracetamol, terwijl ik net een enorm zware buikoperatie had gehad. Ik kon geen licht verdragen. In het donker lag ik te creperen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Kelsey kreeg baby met nierziekte: 'Zwaar om zo'n klein mannetje in het ziekenhuis te zien liggen'
Rosalie weet niet waar ze het zoeken moet. Ook de verpleegkundigen zien dat het een onhoudbare situatie is. “Tegen het einde van de middag is er een gespecialiseerde anesthesist opgetrommeld die met naalden van tien centimeter de zenuwen in mijn buik verdoofde.”
Rosalie probeert te genieten van haar pasgeboren zoon, maar wordt inmiddels geteisterd door flinke hoofdpijn. “Ik vond het niet gek: ik was al lang wakker, had hard gewerkt en niks gegeten of gedronken.” Maar als ze eenmaal geslapen, gegeten en gedronken heeft, is de situatie onveranderd.
“Toen ik voor het eerst rechtop werd gezet, kreeg ik oorsuizen, zag ik vlekken en begon ik te trillen. Het bleek hersenvochtlekkage te zijn door de ruggenprik. Als ik 48 uur plat zou liggen, zou het gaatje in mijn ruggenmerg vanzelf dichtgaan. Maar dat gebeurde niet. Ondertussen kon ik niks anders dan plat in bed liggen. Ik kon Djoah niet vasthouden en de borstvoeding kwam door alle complicaties maar moeilijk op gang.”
“Ik kreeg een bloodpatch: er werd bloed ingespoten dat eenmaal geïnjecteerd stolde en werkte als een natuurlijke pleister. Pijnlijk, maar het gaatje ging dicht en na een kleine week in het ziekenhuis te hebben doorgebracht, mocht ik eindelijk naar huis.”
De bevalling en complicaties na de geboorte hakken er niet alleen fysiek maar ook mentaal in. “In het begin stak ik mijn kop in het zand, maar hoe dichterbij de dag kwam dat ik weer aan het werk moest, hoe meer nachtmerries ik kreeg. Ik droomde over de knieoperaties en de bevalling. Ik was vergeetachtig en kreeg paniekaanvallen.”
“Een dag na een extreme paniekaanval tijdens de kermis in het dorp waar ik woon, heb ik de huisarts gebeld. Ik had hulp nodig en bleek PTSS te hebben. Een half jaar lang kreeg ik EMDR-therapie. Na een half jaar merkte ik dat ik weer een beetje mezelf werd en na negen maanden voelde ik me weer goed. De geboorte van Djoah is inmiddels bijna twee jaar geleden en ik kan er eindelijk over praten zonder natte ogen te krijgen.”
“Hoe slecht het ook ging, Djoah is altijd mijn zonnestraal geweest, mijn reden om uit bed te komen”, vertelt ze liefdevol. “Vanwege hem is het het allemaal waard geweest.” Inmiddels heeft ze niet alleen een zoon, maar ook een dochter van twee maanden oud. “Haar geboorte is gelukkig goed gegaan, al was het ook confronterend. Nu weet wat ik wat ik allemaal gemist heb bij Djoah.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Ellis had twee keer een placenta praevia: 'Ik dacht: dit overleef ik niet, ik ga dood'
