In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode brengt aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Wilma (55) haar man Roy (56).
“Mijn dochter lag huilend op zijn borst, ze zei: ‘Mama, je mag hem niet laten gaan’”, vertelt Wilma in gesprek met LINDA.
Wilma is 23 als ze haar grote liefde Roy leert kennen. De twee gaan al snel samenwonen in Zwolle. Na een aantal jaar verhuizen ze naar Wilma’s geboorteplaats, het Veluwse dorp Oldebroek. “Tijdens die verhuizing ontdekten we dat ik in verwachting was. Vier maanden na de geboorte van onze dochter Rosa kwam ik erachter dat ik alweer zwanger was.” Deze keer is Wilma in verwachting van een tweeling: een jongen en een meisje, Kai en Kyra. “Binnen een jaar hadden we drie kinderen, dus dat was behoorlijk hectisch.”
De hectiek brengt ook nieuwe sociale contacten met zich mee. “In de periode dat de kinderen naar de lagere school gingen, leerden we veel nieuwe mensen kennen, omdat zij ook kinderen van dezelfde leeftijd hadden. Daaruit hebben we bijzondere vriendschappen opgebouwd in het dorp. Het was druk, maar we hadden een rijk sociaal leven. Natuurlijk waren er ook hobbels, net als in elk huwelijk. Maar we waren een hecht, gelukkig gezin.”
Wilma, Roy en de kinderen. Tekst gaat verder onder de foto.
Op maandag 10 maart 2025 verandert hun leven voorgoed. “Die middag ging Roy naar de kerk – daar deed hij diaconaal werk en was hij betrokken bij allerlei initiatieven. Hij gaf me een kus en ging weg.” Een uur later gaat de bel. Tot Wilma’s schrik staat er handhaving voor de deur. “Ze hadden Roy gevonden voor de kerk. Hij was bij bewustzijn, maar moeilijk aanspreekbaar.”
Wanneer Wilma bij de kerk aankomt, zijn ambulancebroeders druk bezig om Roy te helpen. Ze waarschuwen Wilma dat hij hard snurkt, iets wat soms gebeurt bij een laag zuurstofgehalte in de hersenen, als reflex van het lichaam. “Er kwam schuim uit z’n mond en zijn ogen stonden open, maar hij reageerde niet op mij. Achteraf bleek dat hij al in coma was.”
Wilma stelt haar kinderen op de hoogte van de situatie. Zelf rijdt ze met de ambulance mee naar het ziekenhuis, waar haar kinderen ook naartoe komen. “De sirenes gingen aan en we gingen steeds harder rijden. Ze vermoedden dat er iets mis was in zijn hersenen.”
In het ziekenhuis, waar ook de kinderen en Roys moeder zijn gearriveerd, begint het wachten. “Er moest een scan worden gemaakt van Roys hersenen. Een kwartier later kwam een team van vier man, inclusief een geestelijk verzorgen, de familiekamer in. Op dat moment voelde ik: hier is echt iets ernstigs aan de hand.”
Joke (68) zorgt al 25 jaar voor haar man: 'In de kracht van zijn leven kreeg hij een hersenbloeding'
De artsen vertellen dat Roy een ernstige hersenbloeding heeft gehad. Ze schetsen twee opties: opereren, met onherstelbare hersenbeschadiging als gevolg, of niets doen, waardoor hij zal overlijden. “De kinderen keken elkaar aan en zeiden: ‘Papa wil niet als kasplantje door het leven.’” Tijd om na te denken is er niet. “Hoe moeilijk het ook was, we kozen ervoor hem te laten overlijden.”
Vrijwel direct daarna volgt de vraag of ze hebben nagedacht over orgaandonatie. “Roy zette zich belangeloos in voor minderbedeelden. Hij zette acties op voor leuke uitjes, hij collecteerde – noem maar op. Hij haalde daar veel energie uit, dus we wisten gelijk dat hij zijn organen zou willen doneren.”
Dan volgt de uitleg: er is een lange en een korte weg. “Ze konden de beademing gepland stoppen, of eerst kijken of hij honderd procent hersendood was via een EEG, een hersenfilmpje waarmee ze hersenactiviteit kunnen meten. Mocht dat zo zijn, dan zou er een officieel moment van overlijden zijn en konden ze zorgen dat er een team klaarstond voor de orgaanuitname. Deze tweede optie gaf de beste kans op een succesvolle uitname en overplaatsing van de organen, dus daar kozen we voor.
Beide nieren zijn succesvol overgeplaatst. Zijn hoornvliezen en hartkleppen waren ook geschikt. De rest is gebruikt voor onderzoek. Dat biedt veel troost. Zijn leven was niet voor niets. Hopelijk is dat het doel geweest, om er te zijn voor anderen – als er al een doel moet zijn om zo jong te overlijden.”
Het gezin krijgt de zware taak vrienden en familie op de hoogte te stellen. “Je moet mensen vertellen dat het niet meer goed komt, en dat ze diezelfde avond nog kunnen komen om afscheid te nemen. Dat was natuurlijk voor iedereen een enorme shock.”
De volgende ochtend kunnen de artsen Roy nog niet officieel hersendood verklaren. Later die dag kijken ze opnieuw. “Om achttien minuten over twee ‘s middags stelden ze vast dat hij officieel hersendood was.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Op papier is Roy dan al overleden, maar Wilma en haar kinderen hebben nog een paar uur met hem voor de orgaantransplantatie. “Die uren waren het moeilijkst. Mijn dochter lag huilend op zijn borst: ‘Mama, je mag hem niet laten gaan’, zei ze. Hij was natuurlijk al overleden, maar dat besef was heel moeilijk omdat hij nog aan de beademing lag en warm was. Alsof hij nog leefde. Om zes uur ’s avonds zijn we meegelopen richting de deuren van de ok. En dan moet je hem echt loslaten.”
Na Roys overlijden verzorgen Wilma en haar oudste dochter hem. Ze smeren hem in met bodylotion en kleden hem aan. Daarna blijft hij nog een week bij hen thuis. “Die week kon iedereen samenkomen om afscheid te nemen en praten over wat er was gebeurd. Er waren tranen, maar ook mooie herinneringen en veel gelach.
Tijdens de dienst in de kerk hebben veel mensen gesproken. Er was een mix van gospelmuziek en gewone muziek, gespeeld en gezongen door een band, met onder andere het lied Holy Forever van CeCe Winans. Dat was het laatste lied wat Roy in zijn Spotify-lijst had gezet. Daarna zijn we naar de begraafplaats gegaan.”
Lianne's man koos na jaren vechten tegen parkinson voor euthanasie: 'Hij telde de nachten af'
Na de begrafenis keren ze terug naar de kerk. Daar staan statafels met drankjes en hapjes klaar. “Het was fijn om met elkaar even die ontlading te voelen en een drankje te doen. We wilden het voor de jongelui ook niet te zwaar maken, en juist vieren wat er wel was.”
Die middag, na de dienst, gaan Wilma en haar kinderen wandelen met de hond. “Ik liep daar als weduwe. Dat moment was confronterend en onbegrijpelijk. Ik kon het niet geloven.”
Nu, een half jaar later, heeft Wilma dat gevoel nog altijd. “Het voelt nog steeds alsof hij zo weer binnen komt lopen. Dagelijks heb ik gedachten in mijn hoofd waarbij ik denk: dit moet ik zo aan Roy vertellen als hij thuiskomt.”
Tegelijkertijd voelt Wilma dankbaarheid. “We hebben het zo goed gehad. Zo’n prachtig en hecht gezin, waarin alles bespreekbaar was. Die basis, dat fijne gezinsleven, is iets wat ik mijn kinderen meegeef. Vanuit daar moeten ze verder. Dat neemt niemand ze meer af.” Liefde staat altijd centraal voor het gezin. “Liefde overwint alles. Dat is in ons geloof het belangrijkst: liefde is er altijd.
Het gemis is enorm. De ene dag voel ik me goed, en de andere dag is het heel zwaar en moet ik om alles huilen. Dat wisselt per dag. Maar het vertrouwen is er. Het gaat goed komen met ons. We gaan weer gelukkig worden. De glans zal terugkomen.”
De tekst op de rouwkaart van Roy:
Dit is een nieuwe opdracht die Ik jullie geef:
heb elkaar lief.
Heb voor elkaar net zoveel liefde als Ik voor jullie heb.
Aan de onderlinge liefde zullen de mensen zien
dat jullie mijn leerlingen zijn.
Ter nagedachtenis aan Roy Fernand Sie: 12 april 1968 – 11 maart 2025.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Nathalies broer Youri (23) overlijdt na eenzijdig ongeluk: 'Door hersenbloeding knalde hij tegen een boom'
