In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Mirjan (41) haar vader Ed (64).
“Mijn vader was 64, ik heb altijd gedacht hij nog minstens twintig jaar zou leven. Dat we die tijd nog samen zouden hebben”, vertelt Mirjan in gesprek met LINDA.
“De band met mijn vader was niet te breken. We waren vier handen op één buik”, begint Mirjan. “Mijn vader noemde mij altijd zijn kleine meisje, ondanks dat ik al 41 ben. Dat kon ik eerder nooit zo waarderen, nu mis ik dat. Maar ik blijf voor altijd zijn kleine meisje, dat heb ik ook gezegd op zijn uitvaart.”
Naast een goede vader was Ed ook opa. Een rol die hem op het lijf geschreven was. “Hij was dol op zijn kleinkinderen. Hij hielp altijd bij alles: was er een schoolreisje maar een ouder tekort? Dan stond hij er meteen. Hij was al jong opa waardoor hij veel met hen heeft kunnen ondernemen. Dat had hij ook graag met zijn andere kleinkinderen willen doen. Dit jaar is hij opa geworden van zijn tweede kleinzoon, die hij helaas niet heeft mogen ontmoeten.”
Een van Eds grote hobby’s was motorcross. “Het was zijn lust en zijn leven, maar uiteindelijk is zijn hobby hem fataal geworden”, zegt Mirjan. Ze vertelt over de dag dat ze het telefoontje kreeg. “Ik kreeg zo vaak een telefoontje dat hij was gevallen of weer iets had gebroken. Daarom dacht ik er in eerste instantie niets van. Hij was altijd voorzichtig en wist zichzelf vaak goed op te vangen als het wel misging.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Tot ze de vriendin van Ed – met wie hij vaak motorcroste – compleet overstuur aan de telefoon krijgt. “Ik begreep niet wat er precies aan de hand was, waardoor ik zelf licht in paniek raakte. Wat ik wél begreep, is dat ze in Zeeland waren. Dat is anderhalf uur rijden vanaf mijn huis.” Paniekerig loopt Mirjan rondjes om de tafel. Dan hoort ze de woorden: ‘ze zijn hem aan het reanimeren’. Pas op dat moment realiseert ze zich de ernst van de situatie.
Christel (59) verloor haar man enkele uren na zijn leukemiediagnose: 'De glans is eraf'
De poging tot reanimeren is tevergeefs. “Hij is ter plekke overleden.” Nog altijd begrijpt ze niet hoe het heeft kunnen gebeuren. “Het was voor ons een groot vraagteken hoe hij zo verkeerd terecht is gekomen. Zijn vriendin reed achter hem. Ze zag hem in de lucht vliegen van zijn motor, maar niet hoe hij de grond raakte. Achteraf bleek uit het forensisch rapport dat hij zijn rug op twee plekken had gebroken en dat zijn ribben zijn longen hadden doorboord.”
Mirjan kan op dat moment niet naar haar vader toe. “Mijn instinct riep ‘ik wil naar papa toe’, maar dat kon niet. Om die dagen voor ik hem kon zien door te komen, schoot ik in de overlevingsstand. Ik ging samen met mijn zus, broer en zijn vriendin alles regelen voor de uitvaart.”
Na twee dagen mag Mirjan eindelijk naar haar vader. Ze mag bij zijn laatste verzorging zijn. Dat emotioneert haar nog steeds. “Hij heeft mij altijd verzorgd. Ik voelde de drang om dat nu voor hem te doen.” Het pijnigt haar dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen. “Ik heb nooit de dingen kunnen zeggen die ik nog tegen hem had willen zeggen. Mijn vader was 64, ik heb altijd gedacht dat hij nog minstens twintig jaar zou leven. Dat we die tijd nog samen zouden hebben.”
Een week voor zijn uitvaart, mag Mirjan hem aankleden. “Toen ik mijn vader zag, stortte ik meteen in. Het lukte om me te herpakken, waardoor ik toch heb kunnen helpen met hem aankleden. Dat was een heel mooi moment; ik was weer even bij hem.” Een aantal jaar geleden had ze haar vader al beloofd dat als hij ooit kwam te overlijden, ze op zijn uitvaart zou spreken. “Dat was zijn wens.”
En zoals Mirjan van haar vader had geleerd: beloofd is beloofd. “Ik probeerde bij zijn kist een speech te schrijven, wat niet echt lukte. En ik vond zijn kist zo kaal. Daar wilde ik graag iets aan doen. Mijn vader was gek op post-its, hij gebruikte ze overal voor; boodschappen, tanken. Het waren zijn herinneringsbriefjes.”
Zo komt ze op een idee. “We schrijven allemaal een persoonlijk bericht op een post-it en leggen deze bij hem in de kist voor we die dicht doen. Zijn kist zat vol met post-its, rode rozen en foto’s die we er ook bij hadden gedaan.” Ook laten ze alle aanwezigen van de uitvaart een post-it schrijven met een laatste boodschap om aan de buitenkant van de kist te plakken. “Zijn kist was helemaal bedekt met gele post-its. Dat was heel bijzonder.”
Tekst gaat verder onder de foto.
'Het is een beeld dat me altijd raakt: een simpele kist, volgeschreven met boodschappen van liefde'
Het gemis is groot. Mirjan probeert vrij snel weer aan het werk te gaan, maar wordt geconfronteerd met de harde realiteit dat dit nog niet mogelijk is. In december dit jaar is het overlijden van haar vader een jaar geleden. Het rouwen gaat met ups en downs. “Ik ben veranderd van baan, heb gekozen voor een heel andere richting. Dat zijn dingen die je graag met je vader wil delen en keuzes waarbij je advies wil vragen. Maar ik weet zeker dat hij het geweldig had gevonden.”
Mirjan vervolgt: “Je ouders zijn je fundering. Die fundering heb ik niet meer. Hoe oud je ook bent, je hebt altijd je ouders nodig. Ik moet nu leren om mijn eigen leven op te bouwen zonder mijn vader en ik heb nog niet de bouwstenen om dat te kunnen doen.”
Ter nagedachtenis aan Ed Akkerman 8 oktober 1960 – 1 december 2024.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Sonja's dochter Lieke (22) kwam om bij frontale botsing: 'Een goede dag heb ik nooit meer gehad'
