Tijdens Baby Loss Awareness Week staat Marjolein (31) extra vaak stil bij haar dochter Faye. Zij overleed na 27 weken zwangerschap, haar tweelingzusje Linde redde het.
In die periode kreeg ze uit haar omgeving gelukkig veel steun, maar óók goedbedoelde opmerkingen die de plank compleet missloegen.
Vier jaar geleden is Marjolein zwanger van een tweeling die de placenta deelt. Door het Tweeling Transfusie Syndroom krijgt haar ene dochter te veel bloed, de ander te weinig. Na een operatie wordt het een hoog-risico-zwangerschap en moet ze bedrust houden, uiteindelijk zelfs in het ziekenhuis. Tussen controles door gaat het mis, in de 27ste week: Fayes hartslag is niet langer hoorbaar.
Marjolein krijgt een spoedkeizersnede, waarna bevestigd wordt dat Faye inderdaad niet meer leeft. Met Linde gaat het naar omstandigheden goed, maar zij spendeert de eerste zeven weken van haar leventje op de intensive care. Na drie maanden mag ze het ziekenhuis uit en kan het gezin zich op de uitgestelde uitvaart van Faye richten.
Marjolein: “Het was heel heftig, ook omdat we voor ons gevoel op de juiste plek waren. Ik lag in het ziekenhuis en kreeg goede controles, per dag werd mijn hoop groter dat het goed zou komen. En dan gaat het alsnog mis. Dat is een mokerslag. Ik heb echt geschreeuwd dat ik dit niet meer kon, niet meer wilde. Het was een breekmoment.”
Willemijns zoon werd stil geboren: 'Het is een extreem soort rouw, je kind verliezen'
Ruim drie jaar later ‘reserveert’ Marjolein deze week niet om aan Faye te denken, het verdriet is iets van elke dag. Tóch vindt ze het wel fijn dat de Baby Loss Awareness Week bestaat, vertelt ze: “Je merkt dat het iets meer leeft. Je ziet verhalen van anderen en pakt zelf sneller een moment om erbij stil bij te staan. Dat is belangrijk, want hoe meer je om je verdriet heen probeert te werken, hoe moeilijker het zich uiteindelijk aandient. Zo’n week is, vind ik, ook een mooie aanleiding om met anderen in gesprek te gaan.”
Vaak is dat mooi, zeker als mensen over Faye durven te beginnen. “Toen Linde nog in het ziekenhuis lag, kregen we bijvoorbeeld van goede vrienden een pakketje opgestuurd: twee knuffeldoekjes met hun namen erop. Dat was heel fijn, dat ze haar bestaan erkenden. De verpleging deed dat ook als ze naar Linde informeerden: ‘Ze is een van een tweeling hè?’. Dat verwarmt je hart, want ook Faye is onze dochter. We hebben haar vijf dagen bij ons gehad, haar kunnen knuffelen en zien. Ze is overleden, maar je hoeft naar niet te negeren.”
Het gezin van Marjolein (Beeld: Joost van Willigenburg)
Toch komt dat in het dagelijks leven vaker voor dan je denkt. Mensen houden zich graag vast aan silver linings, gaan hard op zoek naar het positieve in moeilijke situaties. En precies dat levert ongemakkelijke momenten op.
“Je krijgt opmerkingen als ‘gelukkig heb je er nog eentje’ of ‘richt je aandacht nu maar op Linde, die is er nog wèl’. Dat slaat zó de plank mis als je met immens verdriet rondloopt. Na een maand zei iemand ook ‘Ik kan het niet zo goed hebben als je nu nog over Faye praat, ik richt me liever op het positieve.’ Daar ben ik echt boos om geweest, het heeft ook blijvende schade opgeleverd in onze band.”
Ook de vraag ‘bij welke termijn was het dan?’ kwam weleens voorbij, vertelt ze. Ook dat is confronterend: “Alsof ze zeggen dat het bij 27 weken minder erg is dan bij 39. De duur van je zwangerschap deed voor mij niet af aan de emoties die ik voelde toen het misging. Het zal ongetwijfeld voor iedereen anders zijn, maar elk scenario heeft eigen verdriet dat er mag zijn.”
Rowan's zoon Amari werd stilgeboren: 'Bij de geboorte bleef het oorverdovend stil'
Natuurlijk ziet Marjolein in dat niemand hun vragen of opmerkingen met slechte intenties deelt. Veel mensen vinden het oprecht spannend om te praten over dood, rouw of verlies. “Ik denk dat het komt omdat ze er zelf bang van worden. Als je bijvoorbeeld zelf ook kinderen hebt, is het je ergste nachtmerrie. Dan wil je goedbedoeld op zoek naar een lichtpuntje, maar dat heeft dus een averechts effect.”
Hoe kun je zo’n gesprek nou goed aangaan? Dat verschilt per persoon, benadrukt Marjolein, maar ze heeft wel wat tips. “Ik word er heel blij van als mensen Fayes naam gewoon noemen, of op de verjaardagskalender naast die van Linde zetten. En ik heb een vriendin die me gewoon vraagt: ‘Ik weet niet of je erover wilt praten, maar het kán’. Dat is denk ik de ‘veiligste’ manier, het bij de persoon zelf laten.”
“Maar bied die opening wél, normaliseer dat we hierover praten. Faye is er niet meer, maar ik vind dat ze een plekje in de wereld verdient. Ze hoeft niet doodgezwegen te worden.”
View this post on Instagram
Laurina is rouwdoula: 'Het is pittig om je kind los te laten én te verwelkomen in de wereld'
