Marieke van Beurden heeft last van stress en angsten tijdens haar zwangerschap. Als klap op de vuurpijl blijkt ze het HELLP-syndroom te hebben en bevalt ze vijf weken te vroeg op vakantie in Frankrijk.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Ik wist niet wat ik kon verwachten”, vertelt Marieke. “Ik ben hypochonder en nadat mijn moeder overleed kreeg ik last van angsten. Tijdens de zwangerschap gebeurde er van alles met mijn lichaam. Ik ben eerder depressief geweest en was bang dat ik opnieuw depressief zou raken.” Daarnaast heeft ze veel lichamelijke klachten. “Ik had een beknelde zenuw in mijn bil. Ging door de grond van de pijn, maar medicatie mocht ik niet zomaar slikken. Ook had ik allerlei dingen waarvan ik dacht dat ze bij de zwangerschap hoorden: pijn in mijn middenrif, misselijkheid, een drukkend gevoel, ik zag vaak sterretjes.”
Marieke staat onder controle bij een gynaecoloog en een verloskundige en wordt goed in de gaten gehouden. “Ik wilde met mijn man, broer, schoonzus en hun drie kinderen op vakantie en vroeg of dat mogelijk was. Ik was op dat moment 32 weken zwanger. We zouden niet veel gaan doen, een beetje wandelen en aanmodderen in Frankrijk. Dat was geen probleem.”
Het gezelschap geniet van een welverdiende vakantie als Marieke’s broer haar eens goed in zich opneemt. “Hij vond dat ik er raar uitzag, een beetje bruin. Ik dacht dat het door de zonnebank kwam. Ik kreeg mijn schoenen niet meer aan omdat mijn enkels zo opgezwollen waren en trok laarzen aan als we naar buiten gingen. Zocht er niet veel achter, maar ’s avonds in bed bladerde ik door een folder die ik van de verloskundige had gekregen. Daar stond een rijtje met redenen om de verloskundige te bellen. Ik kon alles afvinken, belde de verloskundige en ben daarna meteen met mijn man naar de huisartsenpost gereden.”
Omdat ze mogelijk een zwangerschapsvergiftiging heeft, worden haar bloed en urine gecontroleerd. Het ziet er niet goed uit en ze moet blijven. “Mijn man is teruggegaan naar het huisje, heeft de auto ingeladen en kwam terug. Ik moest naar een universitair ziekenhuis omdat mijn dochter op het randje zat van te vroeg geboren en véél te vroeg geboren worden.” Ze blijkt het HELLP-syndroom te hebben. Een ziekte die levensbedreigend kan zijn voor zowel moeder als kind. “Ze wilden de baby zo lang mogelijk laten zitten. Ondertussen mocht ik nauwelijks eten, omdat ze me elk moment konden opereren. Zwaardere pijnstillers dan paracetamol mocht ik niet. Mijn man sliep op een stoel naast mij. Ik had honger en pijn. Het leek een eeuwigheid te duren.”
Na vijf dagen besluiten de artsen dat het tijd is om het kindje te halen. “Ik belde mijn broer – hij was inmiddels weer in Nederland – dat ik zou worden ingeleid. Hij zou mijn spullen halen en terug naar Frankrijk rijden. Ik kreeg een ruggenprik en onderging een spoedkeizersnede. Mijn man mocht er niet bij zijn. Ik kan me er niet veel meer van herinneren behalve dat ik me superslecht voelde en steeds bijna wegviel. Na tien minuten hoorde ik een klein huiltje. Alles was goed, maar ik kreeg haar niet te zien. Ze moesten me eerst dichtnaaien.” Aimée is piepklein, maar gezond. “Toen ik wist dat ze bij mijn man lag, voelde ik me een stuk fijner.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De familie en schoonfamilie van Marieke haasten zich naar Frankrijk. “Het was fijn dat ze er waren, maar we waren nog steeds in Frankrijk en het ging niet goed met mij. Ik was veel vocht verloren. Soms viel ik in slaap met Aimée in mijn armen. Dan voelde ik me schuldig dat ik in slaap was gevallen. In het ziekenhuis spraken ze slecht Engels, dus ik kon nergens terecht met mijn vragen.”
Ze mogen nog niet naar huis, dat brengt te veel risico’s met zich mee. “Tot mijn waardes, hartslag en bloeddruk weer goed waren, mochten we nergens naartoe. Daarna bleken er een aantal feestdagen te zijn waarop niemand werkte en niks geregeld kon worden. Mijn man moest aangifte doen in Nederland bij de ambassade in Frankrijk en een document regelen waarmee Aimée met ons mee kon naar Nederland. Urenlang heeft hij aan de telefoon gezeten om repatriëring te regelen. Na tien dagen konden we eindelijk terug naar huis.”
Marieke en haar man hebben inmiddels twee dochters en genieten volop van het gezinsleven. “De bevalling was zwaar, maar ik kijk er niet met nare gevoelens op terug. Cliché, maar je krijgt er zo veel voor terug.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Werpsterren’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Lees ookSophia heeft een dochter met het syndroom van Down: 'Ze belandde op de intensive care'
