Dat aandringen doet Richard wel. Ondertussen gaan de voorbereidingen voor Valencia ook gewoon door. Als Richard bij de cardioloog zit, staat Lucinda met haar dochter in de sportwinkel voor een rugtas voor alle wandeltochten die ze gaan maken. Alleen heeft de cardioloog geen goed nieuws voor Richard. “Hij zei: ‘We zien vernauwingen. We gaan dotteren’.” Maar helaas blijkt er al snel meer nodig.

De cardioloog doet verder onderzoek en komt erachter dat twee kransslagaders naar Richards hart dusdanig verstopt zijn dat er een openhartoperatie nodig is. Lucinda: “Tijdens die operatie snijden de cardiologen zijn borstbeen door en leggen ze twee vervangende aders aan.” Daarmee is Valencia definitief van tafel. De operatie vindt plaats op de dag dat ze eigenlijk zouden vertrekken naar Valencia.

Ontsnappen

Voor Richard en Lucinda is het moeilijk te beseffen dat Richards leven aan een zijden draadje hangt. “Hij was hartstikke fit. Hij rookt niet. Hij heeft geen overgewicht, geen diabetes en hij fietst graag. Hij voelde niks. Laatst liep hij nog acht kilometer naar mijn school. En dan zegt een arts: ‘Je hebt een openhartoperatie nodig’.” Het is voor hen beiden schakelen. Ook de avond ervoor hebben ze het moeilijk. “Ken je het boek Nachttrein naar Lissabon? Het liefste pakten we de trein. Het liefste wilden we zelf even ontsnappen uit die wereld die niet van ons was.”

Reanimeren

De ochtend voordat Richard geopereerd wordt, vraagt de verpleegster of ze moeten reanimeren als het nodig is. “Mijn dochters zeiden meteen: ‘Natuurlijk’. Maar stel nou dat het ’s nachts is en we weten niet hoe lang hij daar al ligt en ze gaan dan nog reanimeren. Hij moet nog wel kwaliteit van leven hebben. Dan weet ik niet of ik wel wil dat ze hem nog gaan reanimeren.” Richard en Lucinda maken daarom heldere afspraken met de verpleging.

Maar de operatie slaagt, gelukkig. En de volgende dag wordt Richard wakker op de intensive care (ic) en staat zijn vrouw Lucinda vol goede moed naast zijn bed. Bijkomen is er bijna niet bij voor Richard. Ze zegt: “Je hebt een tweede kans gekregen. Dus nu wil ik dat je gaat leven.” Als zijn persoonlijke positiviteitsgoeroe staat ze hem bij en helpt ze hem erbovenop.

De eerste dag nadat hij van de ic afkomt loopt hij al een rondje van 100 meter en elke dag komt daar weer een paar meter bij. “Dus hop met die conditie. Ondertussen zorg ik voor zijn gezondheid, fysiek en mentaal. Ik ben brood aan het bakken. Ik maak fruitmandjes, sapjes. En ik zorg dat hij enthousiast blijft. Want een opgewekte geest is voor mij revalideren.”

Relativeren

Daarmee lijkt het misschien alsof ze het verdriet wegstopt. Maar dat is niet het geval zegt ze. “Ik denk dat ik heel goed kan relativeren. Alles wat er is, mag er zijn. Ook verdriet. Als we ook maar vooruitkijken. Als het ons maar niet belemmert.” Lucinda realiseert zich dat niet iedereen zo’n tweede kans krijgt. “Maar wat als je deze dus wel krijgt. Maak er wat van. Dat gejank en gezaag. Pak het aan.”

Ook haar dochters en haar zoon zeggen tegen haar: “Mama wat ben je sterk. En dan zeg ik: ‘Nee joh, Er is niks aan de hand. En als er wel iets is, komt het alsnog goed.’ Dat komt ook omdat ik 20 jaar met Richard ben en ik heb al zoveel plezier met hem gehad. Daarvoor mag ik mag in mijn handen knijpen.”

Avontuur

Maar gelukkig kunnen Lucinda en Richard nu nog jaren samen doorbrengen. Hij blijft wel voor de rest van zijn leven bij de artsen onder controle. “Maar hiermee kan hij gewoon oud worden. Hij mag gewoon alles. Al is het met mate. Ook een wijntje.” Ondertussen zijn de meisjes voor een weekje in Valencia. Hun leven moest gewoon doorgaan, vinden ze. Voor Lucinda en Richard heeft de Spaanse stad nu even geen prioriteit meer. “We hebben zoiets van: ‘We zien het wel’. Ik zie dit al als een nieuw avontuur.”

Lees ookMiranda (49) kreeg een hartinfarct: 'Ik ben twee keer gereanimeerd'