In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Koos Brandon Bravo (30) haar vader Kees, die overleed aan de gevolgen van diabetes.
Koos is net 13 jaar als hij onverwachts wordt opgenomen in het ziekenhuis.
“Mijn vader was medisch specialist. Ik zag hem niet veel door zijn werk, maar als hij thuis was deden we veel leuke dingen samen”, vertelt Koos. Ze groeit op met haar ouders en broertje en heeft nog drie oudere zussen. Het gezin woont eerst in Zeeland, maar verhuist dan ’terug’ naar Den Helder, want haar vader wil het rustiger aandoen. “Zijn zicht ging steeds verder achteruit door de suikerziekte, na drie maanden bij zijn nieuwe baan werd hij ontslagen.”
Voor Koos’ vader is dit een heel moeilijke periode. “Hij is depressief geworden. Hij ging van fulltime werken, sportief bezig zijn, naar praktisch niks meer kunnen.” Het huwelijk van haar ouders loopt stuk en haar moeder vertrekt. Koos ziet haar amper in die tijd. “Mijn vader stierf een halfjaar later.”
“Ik ging gewoon naar school en toen ik thuiskwam bleek hij uit de slaapkamer te zijn getakeld”, herinnert Koos zich uit die tijd. Met haar oudere zus gaan Koos en haar broertje naar het ziekenhuis. “Tijdens ons bezoek was hij niet meer aanspreekbaar en moest hij naar de ic.” Daarna is hij nog even kort bij zinnen, zo vertelt Koos. “Het laatste wat hij zei is: ‘Ik zie je morgen weer meid’.”
Koos is erbij als haar vader overlijdt. “Dat vond ik eigenlijk heel prettig. Ik ben blij dat ik op die manier afscheid heb kunnen nemen.”
Het leven van de tiener verandert drastisch daarna. “Ik stapte een dag na zijn overlijden een nieuwe wereld in. Alles was veranderd.” Ze gaat samen met haar broertje bij haar moeder en stiefvader wonen. “Ik heb op dat moment geen tijd gehad om het te verwerken. Ik moest naar school. Je gaat gewoon maar door.” Voor Koos wordt daarmee de toon gezet van altijd maar doorgaan ongeacht de omstandigheden. “Ik was zo bezig met wennen aan de nieuwe situatie, dat er geen ruimte was om te rouwen.”
Massale steun voor uitvaart verongelukt gezin: 'Nu alle drie toch waardig afscheid'
De inmiddels 30-jarige Koos merkt dat ze daarom nu de ruimte wil nemen om te rouwen. Zo’n anderhalf jaar geleden schrijft ze hem een brief: ‘Soms moet ik ook nog steeds om je huilen. Ik dacht dat dat minder zou worden, maar dat is niet gebeurd. Maar ik ben 28, zelfstandig en gelukkig. En soms praat ik tegen je.’
In de brief beschrijft ze ook dat ze het verdrietig vindt dat ze allerlei versies van haar vader nooit zal leren kennen. En ook nu raakt het haar om daarover te praten. “Ik ben een volwassen vrouw, maar ik heb hem nooit als volwassen man gekend”, legt ze uit, in tranen.
Koos is de eerste van haar gezin die net als haar vader gaat studeren. “Ik kon het niet met hem hebben over mijn studententijd. Dat is wel een groot gemis.” Ze ziet op tegen de andere levensfases waar ze doorheen zal gaan zonder hem. “Ik rouw opnieuw met elk levensmoment. Ik vind het erg dat hij mijn ervaringen niet meer kan horen en dat ik niet meer van zijn verhalen kan leren.”
Ter nagedachtenis aan Louis Jacobus Cornelis ‘Kees’ Brandon Bravo 18-05-1951 – 04-10-2005.
Marlène (17) schrijft over verlies broertjes en zusje: 'Het is verdrietig, maar dat is niet erg'
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Maaike verloor haar man aan de gevolgen van slokdarmkanker: 'Hij pakte mijn hand en ik zag zijn paniek'
