Jeanne van der Weerden (72) beviel 44 jaar geleden van zoon Robert. Er leek geen vuiltje aan de lucht. Maar als het kindje eenmaal geboren is, ziet ze dat hij opvallend korte armen heeft. Zijn ellebogen zitten op slot en enkele vingers missen.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik had een normale zwangerschap”, blikt Jeanne terug. “Ik had geen klachten. De huisarts was tevreden, dus ik ook. In die tijd werden er alleen echo’s gemaakt als er sprake was van complicaties. Bij mij ging alles volgens het boekje.” De aanstaande moeder wil thuis bevallen, zonder verloskundige maar begeleid door de dokter. “Zo hadden mijn zusjes het ook gedaan.”
Jeanne is 39 weken in verwachting als de weeën beginnen. “Ik sliep slecht en wachtte tot de volgende ochtend met het bellen van de huisarts. Hij kwam voor het spreekuur langs. Ik had nog maar weinig ontsluiting, dus zou hij later terugkomen. Als het niet meer ging, mocht ik bellen.”
Tijdens het spreekuur komt hij terug en om 12.00 uur wordt zoon Robert geboren. “Ik was behoorlijk uitgescheurd doordat zijn armpjes naar achteren zaten.” Als de dokter haar kindje op haar borst legt, schrikt ze. “Hij had korte armen, zijn ellebogen zaten op slot, aan zijn ene hand had hij twee vingers en aan de andere drie. Ik schrok me kapot en zei: ‘Ik wil hem niet'”, vertelt Jeanne terwijl ze volschiet.
“Tijdens mijn zwangerschap had ik aangegeven dat ik borstvoeding wilde geven. ‘Oh god, moet ik dat dan nu gaan doen? Ik kan niet zeggen dat ik dat niet meer wil’, dacht ik, dus legde ik hem aan de borst. Toen hij begon te drinken, voelde ik een enorme liefde. We hadden meteen een band. Dit kindje wilde ik wél.”
Haar man belt de familie. “Ik hoorde hem vertellen dat we een zoon hadden gekregen. ‘Er is alleen één maar: hij ziet er anders dan wij. Verder is het een mooi kindje.’ Hij ging er zó goed mee om.” Jeanne worstelt ondertussen met haar gevoelens. “Ik was teleurgesteld in mezelf. Gaf mezelf de schuld en ik was op zoek naar oorzaken. Ik had geen carnaval gevierd, ik was niet op vakantie geweest, ik had alles goed geregeld en goed gedaan. Waar kon het in godsnaam aan liggen?”
De dag na de geboorte ziet Robert plotseling geel. “Dat trok snel weg, maar ik was zo bang dat hij naar het ziekenhuis moest. Ik wilde alles voor dit kindje doen.”
De kraamtijd is er een met een lach en een traan. “We kregen in tien dagen tijd 150 mensen op bezoek. Ik heb veel gehuild. Iedereen was gelukkig hartstikke lief. Mijn stiefvader, die nooit zelf kinderen heeft gekregen zei tegen mijn moeder: ‘Had ik maar zo’n mooi kindje gekregen, wat zou ik er blij mee geweest zijn.’ Dat soort opmerkingen deden me goed.”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Annemarie beviel in bad omringd door haar zes dochters: 'Ik voelde me gedragen'
De lichamelijke beperkingen van Robert komen door een groeistilstand, geestelijk is er niks met hem aan de hand. “We hebben geen idee hoe dit heeft kunnen gebeuren. We zijn naar het Radboudumc in Nijmegen geweest voor een erfelijkheidsonderzoek, maar daar kwam niks uit.”
Jeanne maakt zich als jonge moeder veel zorgen. “Vlak nadat Robert was geboren begon ik met edelsmeden. Daar voelde ik me schuldig over. Waarom ging ik nou juist iets met mijn handen doen, terwijl hij dat niet kon? Het was de hobby van mijn zusje en zij had een plekje voor mij gereserveerd.”
Ze besluit haar schuldgevoelens opzij te zetten en te genieten van haar nieuwe hobby. En die blijkt goed van pas te komen. “Ik maakte van alles voor Robert: een lepel die hij gemakkelijk naar zijn mond kon brengen, een beugel zodat hij zijn panfluit kon vasthouden. Het was niet alleen praktisch, maar het zag er ook altijd goed uit.”
Als Robert zes weken oud is beginnen de bezoekjes aan een revalidatiecentrum. Twee keer per week stapt het gezin in de auto, voor een ritje van 30 minuten vanuit Geldrop naar Blixembosch in Eindhoven. “Om 08.00 moesten we aanwezig zijn. Robert ging dan zwemmen en deed oefeningen met de fysiotherapeut. Mijn man maakte aantekeningen, zodat ik de oefeningen thuis met Robert kon doen. Dat ging zó goed, het was onvoorstelbaar.”
Maar het kost Jeanne veel energie. “Om 09.00 uur waren we weer thuis. Mijn man ging naar zijn werk en ik legde Robert in de box. Ik was bekaf en ging naast de box op een deken liggen. Ik gaf hem van alles – van een haarborstel en prop aluminiumfolie tot speeltjes – zodat hij kon ontdekken en voelen.”
Het jongetje ontwikkelt zich goed. “Hij groeide goed en liep en fietste eerder dan andere kinderen van zijn leeftijd. Toch was ik vaak bang. Bang dat hij zou vallen bijvoorbeeld en – omdat hij zich niet kon opvangen – op zijn gezicht terecht zou komen, bijvoorbeeld. Maar dat is nooit gebeurd.”
De intensieve zorg werpt zijn vruchten af en dat zorgt voor vreugdevolle momenten. “Ik zal nooit vergeten dat ik met Robert, destijds vijf jaar oud, bij de ergotherapeut kwam. Robert had een nieuwe fiets gekregen en hij zou mogelijk richtingaanwijzers krijgen, omdat hij zijn armen niet kon uitsteken. Hij reed rondjes en stak zijn armen uit. Het ging fantastisch, dus hij had die richtingaanwijzers niet nodig. Ik was apetrots, maar Robert was de hele weg naar huis boos. Hij had op school verteld dat hij richtingaanwijzers zou krijgen, dat had niemand, maar dat feest ging niet door.”
Inmiddels is Robert een man van 44, woont hij zelfstandig en heeft hij een leuke baan met dito collega’s. “Ik kijk met een goed gevoel op terug op zijn geboorte en jeugd. Robert is als een vrolijk kind opgegroeid, zonder ooit gepest te zijn. Mijn man was mijn rots in de branding, en dat is hij nog steeds. We hebben het goed gedaan. Ook voor onze andere zoon Sander trouwens.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Kelsey kreeg baby met nierziekte: 'Zwaar om zo'n klein mannetje in het ziekenhuis te zien liggen'
