Sylvia* (40) raakte na een korte relatie onverwacht zwanger. Negen jaar later geeft ze haar dochter wekelijks in angst mee aan de vader. Ze wil dit onderwerp graag bespreekbaar maken.
In de rubriek ‘Familieverdriet’ spreekt LINDA.nl mensen die iets aangrijpends meemaken binnen hun familie.
* De namen in dit stuk zijn wegens veiligheidsredenen gefingeerd en de foto dient ter illustratie. Sylvia’s naam is bekend bij de redactie.
“Nadat ik in 2006 een tweeling had gekregen, raakte ik in 2010 onverwacht zwanger. Ik heb de prille relatie met Robin toen direct verbroken. Hij bleek drugs te gebruiken en dat wilde ik volledig uit de buurt van mijn kinderen houden. Ik twijfelde echter niet over de baby. Dit kindje verdiende een kans. Ik had de tweeling ook voor een groot deel alleen opgevoed. Ondanks dat dat erg zwaar was, wist ik dat ik dit kon.
Robin vond dat we het wél samen moesten doen. Ik stelde voor dat hij mij op de zwangerschap liet focussen terwijl hij aan zichzelf ging werken. Als mijn vertrouwen terug zou komen, wilde ik hem in het belang van het kind graag een kans geven.”
Lees ook
Nikki ontdekte tien dagen voor de bevalling dat ze zwanger was: ‘We lagen in een deuk’
“Maar Robin accepteerde mijn keuze niet. Hij stalkte me wekenlang. Zo belde hij me aan de lopende band en stond hij vaak smekend voor de deur dat ik hem moest toelaten in ons leven. Ik heb me naast bang ook regelmatig schuldig gevoeld, maar ik wist dat het voor de baby beter was als we afstand hielden. De situatie zorgde voor veel stress en daardoor vroegtijdige weeën. Gelukkig is onze dochter Yara in februari 2011 gezond geboren.
Vanaf dat moment ging het beter. We maakten een omgangsregeling, waarbij Robin Yara geleidelijk aan vaker ging zien. Yara was dol op Robin, waardoor ik hem kon vergeven. We lieten al het negatieve achter ons.”
Lees ook
Mandy’s broer (23) werd willekeurig doodgestoken: ‘Mijn hart wordt nooit meer heel’
“De eerste zes jaar ging het goed. Ik vind het moeilijk te zeggen waarom dat veranderde. Op een gegeven moment ging het helemaal mis. Robin stopte met alimentatie betalen, haalde Yara’s rekening leeg, weigerde nog met mij te overleggen en zijn drugsgebruik nam toe. Het escaleerde toen Yara een keer bij hem was en aangaf liever naar mij te willen. Hij belde me woedend op dat ik haar tegen hem opzette. Op de achtergrond hoorde ik Yara schreeuwen. Hij bedreigde mij waar Yara bij was; hij zou me ‘kapot maken’ als ik haar tegen hem ‘bleef opzetten’.
Yara wilde haar vader toch telkens weer zien. Dat wilde ik niet tegenhouden. Via maatschappelijke hulpverleners maakten we nieuwe afspraken. Robin zou geen drugs gebruiken waar Yara bij was en we zouden niet negatief over elkaar praten.
Helaas stapelden de incidenten zich op. Hij verspreidde slechte berichten over me en bedreigde mij én mensen die voor me opkwamen. Maatschappelijk werk maakte zich zorgen en regelde dat Yara en ik een paar dagen naar een veilig vakantiehuisje konden. Ik voelde me intens gekwetst en zó vernederd. Ik word weer emotioneel als ik aan alles denk. Ik wil dit niet meer. Ik wil niet dat mijn kind in zo’n omgeving opgroeit.”
“Robin vroeg co-ouderschap aan en hoewel iedereen om me heen dacht dat hij dat nooit zou krijgen, lukte het hem toch. In Nederland wordt veel belang gehecht aan dat een kind beide ouders heeft.
Robin wist een goede advocaat te regelen, ik kon alleen een pro deo advocaat krijgen. Die raadde aan om niet met het moddergooien mee te doen. Dan zou het kunnen dat Yara bij ons beiden weggenomen zou worden. Ook liet hij weten dat hij meer geld en uren nodig had om de zaak aan te pakken zoals ik het wilde. Zo’n rechtszaak zou tien- tot twintigduizend euro kosten. Het komt erop neer dat als ik genoeg geld had gehad, ik mijn dochter niet drie dagen per week naar een plek zou hoeven brengen waar ze niet altijd veilig is.”
Lees ook
Karins dochter (8) werd geboren als jongen: ‘Mama, heeft jouw buik mij wel goed gemaakt?’
“Het druist volledig tegen mijn gevoel in om Yara bij hem achter te laten. Ze geeft aan dat ze zich onveilig voelt, heeft nachtmerries en klampt zich wanhopig aan me vast als we gaan. Alles in mij zegt: ik moet haar bij me houden. Maar als ik dat doe krijg ik een dwangsom en kom ik financieel in de problemen. Ik zit helemaal klem.
Robin kan ook een goede vader zijn. Yara heeft het soms erg leuk met hem en dat is de kant die de buitenwereld ziet. Ik word door anderen gezien als de dader; een moeder die haar dochter bij haar vader weg wil houden. En ze zien een leuke, lieve vader die er alles aan doet om zijn kind te blijven zien.”
“Als ik er wat van zeg – en daarmee ‘hysterisch’ ben in de ogen van anderen – raak ik Yara kwijt. Maar als haar iets overkomt omdat ik me niet laat horen, kan ik nooit meer met mezelf leven. Ik schakel dus wel alle mogelijke hulp in. Helaas heeft de gemeente enorme wachtlijsten voor maatschappelijke zorg.
Op papier heeft iedereen recht op hulpverlening en rechtsbijstand, maar in de praktijk werkt het niet zo. Ik heb nog geen advocaat ontmoet die zegt: ‘Ik ga me verdiepen in jullie situatie en zal de stem van jouw kind laten horen.’ Ik begrijp natuurlijk dat een advocaat geld nodig heeft, maar soms mis ik compassie. Ik mis mensen die laten blijken dat we gezien worden, laten weten dat we er niet alleen voor staan.”
Lees ook
Nicolet is pleegmoeder van haar nichtje: ‘Mijn zusje kon niet voor haar zorgen’
“Ik heb met de vader van de tweeling een co-ouderschap dat helemaal goed verloopt. Ik weet dus dat het wel kán. Ik wil Yara niet haar vader afpakken. Ze houdt van hem. Ik wil haar ook opvoeden als sterke vrouw die voor zichzelf op durft te komen en haar daarin het goede voorbeeld geven. Een kind heeft recht op haar vader, maar ook op veiligheid.
Het is spannend om dit verhaal te vertellen, maar als onze situatie ervoor zorgt dat er aandacht komt of dat andere ouders zich gehoord voelen, is de hele situatie in ieder geval niet zinloos. Als ik vijf jaar vooruit kijk wens ik dat Yara gelukkig is en een goede band heeft met haar moeder én vader. Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om haar een prachtige, veilige en beschermde jeugd te geven. Yara is ondanks alles echt alle moeite waard. Ze is de beste keus die ik ooit heb gemaakt.”
Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.
