Maandag was het precies negen jaar geleden dat Daan Theeuwes (32) een flinke val maakte met zijn scooter. Die val veranderde zijn leven – en dat van zijn ouders – voorgoed.
Zijn vader Adriaan Theeuwes vertelt dat ze de dag van het ongeluk vieren als een tweede verjaardag. “Het is een cadeautje dat hij een tweede leven kreeg.”
Op 13 juni 2013 heeft Daan – dan 23 jaar oud en een veelbelovend student aan de Universiteit van Amsterdam – een feestje van het corps. “Hij is weggegaan op zijn scooter en kwam ten val”, aldus Adriaan. “Hij viel met zijn hoofd op een paaltje, precies onder zijn helm. Een agent zag het gebeuren. Het was meteen duidelijk dat het heftig was. Per ambulance werd hij naar het ziekenhuis vervoerd. Twintig minuten later lag hij op de operatiekamer.” Adriaan en zijn vrouw Dominique zijn op dat moment thuis. “We kregen een telefoontje van de politie. Zij vertelden dat Daan in het ziekenhuis lag en dat we moesten komen. In het ziekenhuis werden we opgevangen door drie artsen. Toen was het wel duidelijk dat het niet om een botbreuk ging.”
Op de operatiekamer is meteen duidelijk dat Daan ernstig hersenletsel heeft opgelopen. “Hij is negen keer geopereerd en heeft zes weken in coma gelegen. De grootste nachtmerrie die je als ouder kan overkomen. Toch keken we voorbij het verdriet: er was een heleboel onzeker, maar welke zekerheden konden we wel creëren?”
Als Daan ontwaakt is uit zijn coma kan hij niet praten. “We stelden gesloten vragen. Was het antwoord ‘ja’, dan hield hij een groen bordje omhoog, bij ‘nee’ een rood bordje. Maar ook dat ging vaak niet goed. Daan ging naar een revalidatiecentrum, speciaal voor jongeren die lang in coma hebben gelegen en een lage vorm van bewustzijn hebben. Het doel was om daar zijn bewustzijn op te krikken. Lukte dat niet, dan zou hij naar een verpleeghuis moeten.”
De behandeling werpt zijn vruchten af en Daans bewustzijn komt voldoende terug om naar een normaal revalidatiecentrum te gaan. “Het herstel ging uiterst langzaam. De standaard programma’s zijn – qua belastbaarheid, prikkels en intensiteit – afgestemd op ouderen. 95 procent van de mensen met hersenletsel is immers ouder dan 65. Daan had maximaal drie à vier keer per dag een half uurtje therapie, terwijl hij álles opnieuw moest leren. Aan het einde van het revalidatieprogramma kon hij niet lopen en nauwelijks spreken, waardoor zijn toekomst in een verpleeghuis zou liggen.”
Voor Adriaan en Dominique is dat niet acceptabel en dus doen ze alles wat in hun vermogen ligt om te zorgen dat hun zoon zo goed mogelijk herstelt. “We schakelden experts als hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder in en kwamen elke week bij elkaar. De conclusie: Daan had intense therapie nodig in een verrijkte omgeving met veel uitdagingen. Zo zou hij een stuk verder kunnen komen en niet naar een verpleeghuis hoeven te gaan.” Ze komen terecht bij een kliniek in Atlanta, Amerika. “Daar heeft hij negen maanden gerevalideerd en dat was zeer de moeite waard. Daan leerde weer lopen en spreken. Weliswaar langzamer, maar hij doet het weer. Ook kon hij op zichzelf gaan wonen. We hebben veel winst behaald en zijn leven heeft weer kwaliteit.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Hoe deze periode voor hun zoon zelf was? “In het begin – zeker het eerste jaar – had hij nauwelijks door wat er allemaal gebeurde. Hij had een soort lieve hulpeloosheid. Maar het verloop van het herstel van hersenletsel heeft iets oneerlijks: naarmate hij beter werd, werd hij zich bewuster van zijn beperkingen. De beloning van beter worden, is negatief. Wij hebben gezorgd voor een goede begeleiding tijdens het herstelproces en wilden voorkomen dat hij gedemotiveerd of depressief zou raken.”
Adriaan vervolgt: “Daan wilde zijn studie afmaken, in New York gaan wonen en werken voor de Verenigde Naties. Hij wilde de marathon van New York rennen. Dat kan hij niet meer, maar hij kan die 42 kilometer wel probleemloos wandelen. Dat is bijzonder, want negen jaar geleden kon hij ineens niet meer lopen. Toch maakt het hem soms verdrietig. Zijn oude toekomst is voorbij; hij moet een nieuwe toekomst opbouwen.”
Geïnspireerd door een goede vriend viert de familie niet alleen de geboortedag van Daan, maar ook de dag van het ongeluk. “Hij heeft als het ware twee verjaardagen. Maandag was zijn negende verjaardag sinds het ongeluk. Het is een cadeautje dat hij een tweede leven kreeg. Ik zou liegen als ik zeg dat het geen moeilijke dag is. De eerste jaren hebben we behoorlijk wat gehuild. Dat doen we nu niet meer. Daan was in het begin down, dat is voorbij. Dit is een tweede kans en die grijpen we aan alle kanten aan. Hij kan het navertellen, het had ook een dag kunnen zijn waarop we hem hadden herdacht. Hij staat weer midden in het leven.”
Adriaan zette het Daan Theeuwes Centrum voor intensieve neurorevalidatie op, om zo jongeren tussen de 16 en 35 te kunnen begeleiden in hun herstel.
Marikes zoon heeft niet aangeboren hersenletsel: 'Ik zag hem door de lucht vliegen'
