Wat als de moord op je geliefde geen dader kent of je geliefde vermist raakt en nooit gevonden wordt? Nabestaanden en achterblijvers van cold cases hopen jarenlang op antwoorden. LINDA. gaat met hen in gesprek. Hoe is het voor diegenen voor wie het leven onverwacht veranderde in een levenslange zoektocht?
LINDA. spreekt deze week Gijsberta en Sandra. Hun oma Bindi (echte naam: Ger Bindi) werd op 9 juni 2005 vermoord. Twintig jaar later zijn de dader en het moordwapen nog altijd niet gevonden.
Sandra en Gijsberta zitten aan tafel en voor hen liggen foto’s met fijne herinneringen aan hun oma Bindi. In het midden een portretfoto. Dat Gijsberta de dochter is van Ger Bindi is duidelijk te zien. “Vind je?” reageert ze vol trots.
Gijsberta is inmiddels 81 jaar, haar nicht Sandra is 60. Twintig jaar geleden verloren de vrouwen hun oma Bindi. “Een sociale en ondernemende vrouw”, vertelt Gijsberta. Sandra omschrijft haar als “een oma waarbij je altijd mocht aanschuiven en waarvoor niks te veel was.”
Italië (en Italiaans ijs) speelt een grote rol in het leven van de familie Bindi. Zo trouwt oma Bindi met haar grote liefde, de Italiaanse Ottavio. Samen openen ze een Italiaanse ijssalon aan de Amsterdamsestraatweg in Utrecht. De ijswinkel is een fijne plek, niet alleen voor eigen familie, maar voor de hele buurt. “Hier kwamen we altijd samen”, vertelt Sandra glimlachend. “Kon je er niet bij zijn? Dan wist je in ieder geval waar iedereen was en waar je kon aanhaken.”
Later neemt Gijsberta met haar man Mario de ijssalon over. “Ook een Italiaan”, voegt ze trots toe. IJssalon Milaan sluit in 2001 haar deuren. Gijsberta blikt terug op een periode vol “fantastische vakanties in Italië”. “Waar ook weer altijd vrienden mochten aanhaken.” Sandra: “Voor oma Bindi was familie niet zomaar je familie, het waren ook de mensen die zij liefhad. Voor haar was niemand of niets te veel.”
Op 9 juni 2005 veranderen de levens van Sandra en Gijsberta voorgoed. Gijsberta en Mario wonen naast oma Bindi op de Gruttersdijk in Utrecht. Ze ondersteunen haar waar nodig, naast de thuiszorg die ze al krijgt.
Hoewel Gijsberta nu kan vertellen over die bewuste ochtend, kon ze dat lange tijd niet. Door middel van therapie lukt het haar nu met meer afstand naar de situatie te kijken.
In de ochtend van 9 juni 2005 schrikt Gijsberta als haar moeders thuiszorgmedewerker voor de deur staat. “Ze zei dat mijn moeder de deur niet open deed.” Gijsberta aarzelt geen seconde. “Direct liep ik naar mijn moeders huis om poolshoogte te nemen. Tot mijn verbazing stond de achterdeur op een kier open.” Gijsberta ziet bij binnenkomst gelijk dat de ladekast open is en het kistje met juwelen en geld op de grond ligt en leeg is. “’Ma! Wat heb je gedaan?’ riep ik nog. Ik liep verder naar de slaapkamer”, vervolgt Gijsberta. “Daar lag mijn moeder, bebloed in bed. Die aanblik was echt verschrikkelijk.”
Tekst gaat verder onder de foto
Gijsberta rent terug naar haar eigen huis en opent de deur voor thuiszorg die er nog stond. Samen gaan ze terug naar het huis van oma Bindi. Als blijkt dat ze niet meer leeft – en ze constateren dat ze niet zomaar dood is – belt Gijsberta de politie. “Vanaf dat moment mocht niemand het huis meer in. Later die dag namen ze haar lichaam mee voor onderzoek.”
Uit sectie op het lichaam lijkt het in eerste instantie dat oma Bindi door schoten om het leven is gekomen. In de woning worden echter geen sporen aangetroffen van een schietpartij. Na contraonderzoek, op verzoek van de politie, blijkt uiteindelijk dat ze door meerdere steekwonden om het leven is gebracht.
Esther Paul (43) werd vermoord: ‘Heeft ze veel pijn gehad?’ vraagt moeder Suus zich nog altijd af
“Het was alsof we in een verkeerde film waren terechtgekomen”, blikt Sandra terug. “Toen ik ’s morgens gebeld werd en hoorde dat oma dood was en dus vermoord, vroeg ik aan mijn man of ze haar dan nog wel naar het ziekenhuis zouden brengen. In de hoop haar te kunnen reanimeren.”
“Het woord ‘moord’ drong gewoon niet tot mij door. Omdat het niet wil doordringen wat dat dan betekent. Dat oma een keer dood zou gaan was onvermijdelijk, zeker op haar mooie leeftijd. Maar moord staat niet in je woordenboek. Dat is niet te begrijpen en te bevatten.”
Na het schokkende bericht snelt Sandra zich naar de woning aan de Gruttersdijk. “Daar was alles inmiddels met linten afgezet. Er was overal politie. Als familie werden we verzocht naar het politiebureau te komen. De kantine van de agenten was inmiddels omgedoopt tot een soort familiekamer. We zagen het grootschalige onderzoeksteam groeien, die snelheid, de stress. Er cirkelde een politiehelikopter boven de Gruttersdijk en we hoorden dat er duikers in het water voor de deur van de woning zoeken. Het was totaal onwerkelijk. We zaten echt in een totaal gruwelijke foute film.”
De dagen en weken na de moord waren voor Sandra en Gijsberta ‘ongelofelijk intens’. “Het lichaam van oma werd onderzocht”, vertelt Sandra. “Tegelijkertijd waren er mannen in witte pakken dagen bezig met onderzoek in en om het huis. We werden allemaal verhoord en opgeroepen voor gesprekken.”
Na een paar dagen werd het lichaam van oma Bindi dan eindelijk vrijgegeven. De begrafenis kon ondanks alles worden voorbereid. “Ondanks verwoede pogingen van de begrafenisondernemer om haar een beetje op te sieren, kon niet verhuld worden hoe oma was toegetakeld”, vertelt Sandra. “Ze is bruut vermoord, in haar eigen huis, in haar eigen bed. Ze is door een hel gegaan voor ze overleed en ik wil weten wie dat gedaan heeft. Dat gevoel laat mij niet los. Mijn oma was een sterke, maar fragiele vrouw. Ze was zo ontzettend lief. Dit had nooit mogen gebeuren, het mag niet onbestraft blijven.”
Sandra en Gijsberta betreuren dat hun ooit zo hechte familie na de moord op hun moeder en oma deels ‘uit elkaar is gevallen’. Door het onderzoek, en de intensiteit van alle gevoelens die daarmee gepaard gaan, ontstaat er een conflict binnen de familie.
“Iedereen gaat anders om met verlies, iedereen reageert anders op de informatie en verhoren van de politie en heeft andere gedachten en scenario’s over wat er is gebeurd en wie het heeft gedaan. Dat de ooit zo hechte familie hierdoor uit elkaar valt doet pijn”, vertelt Sandra. Gijsberta benadrukt: “Dat doet zo ontzettend veel pijn.” Sandra: “Dat is een extra verlies wat je erbij krijgt. Je ziet dat vaak gebeuren bij families en nabestaanden van moord en vermissingen. Als ze op een normale manier was gestorven, was dit niet gebeurd. Dat weet ik zeker.”
In de jaren die volgen wachten Gijsberta en Sandra het onderzoek af. Er zijn verschillende momenten waarop er een doorbraak lijkt te zijn. Zo wordt in 2017 opnieuw onderzoek gedaan naar het tijdstip van het overlijden van Ger Bindi. Zij blijkt niet in de avond van 8 juni 2005 te zijn overleden, maar op 9 juni 2005 tussen 05:00 en 08:00 uur.
In 2010 leidt een hoopvol DNA-spoor uiteindelijk naar een rechercheur van de politie, maar deze bleek destijds betrokken te zijn geweest bij het onderzoek naar de zaak. Ook wordt er nog een Utrechter opgepakt, maar deze wordt door gebrek aan bewijs later vrijgelaten.
Gijsberta en haar man zijn tijdens het onderzoek enige tijd als verdachten aangemerkt. Die periode omschrijft Gijsberta als een zwarte tijd in haar leven. De onderzoeken naar Gijsberta en haar man zijn in een later stadium geseponeerd.
Kelly de Vries over haar rol als directeur Peter R. de Vries Foundation: 'Soms is één blik al genoeg'
Dat antwoorden ondanks nieuwe informatie al die tijd uitblijven, valt zowel Sandra als Gijsberta zwaar. Sandra: “Elke keer weer hoop je dat het zover is, dat ze de dader hebben gevonden. Maar die hoop ruilt zich snel in voor verwarring en verdriet als het toch niet zo blijkt te zijn.”
Voor Gijsberta gaat er geen dag voorbij zonder dat ze zich afvraagt wat er met haar moeder is gebeurd. “Elke dag. Elke dag denk ik eraan. Het gevoel gaat niet wennen. Ik probeer mezelf af te leiden. Al zou ik naar de andere kant van de wereld verhuizen, zelfs dan raak ik dat gevoel niet kwijt.”
De hoop op antwoorden en die éne tip, laten zowel Gijsberta als Sandra al die jaren niet los. “Ik schrik nog elke keer als de huistelefoon gaat, zeker wanneer iemand anoniem belt. Zou het iemand zijn die iets weet? Ik heb regelmatig last van slapeloze nachten, dan word ik wakker en ben ik in paniek.”
Dat hun leven en familieband is veranderd door de moord op hun oma en moeder, vinden Sandra en Gijsberta ontzettend verdrietig. “Een moord kost meer levens”, refereert Gijsberta aan de titel van het boek van misdaadverslaggever Peter R. de Vries. “We hopen antwoord te krijgen op de vraag wat er gebeurd is, ook al zal het nooit meer hetzelfde zijn.” Sandra vult aan: “Het heeft meer kapotgemaakt dan het verlies van één leven.”
Al twintig jaar hopen Gijsberta en Sandra op antwoorden. “Dan pas kunnen we het boek sluiten.” Ze roepen dan ook op: “Weet je iets? Laat het dan weten, doe het desnoods anoniem.”
Weet jij meer over de moord op oma Bindi of dénk je iets te weten? Je kunt hier een tip insturen, dit kan ook anoniem. Lees hier meer over de zaak van Ger Bindi.
Tip niet met veronderstellingen, ‘meedenken’, speculaties en/of paranormale waarnemingen.
View this post on Instagram
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Annekes dochter Rebecca is al meer dan elf jaar vermist: 'Ik slaap nog steeds op de bank voor als ze thuiskomt'
Julot is nieuwsverhalenredacteur bij LINDA.nl. Ze houdt zich bezig met verhalen over het laatste nieuws – van wetsvoorstellen en het duiden van (mis)informatie met experts tot de persoonlijke verhalen. Geen werkdag is voor haar hetzelfde en dat is precies wat zij zo leuk vindt.
