Ik benijd mannen nooit, om de simpele reden dat ik vrouwen beter gelukt vind, als mens. Maar vandaag komt dan toch de jaloezie.
Ik moet namelijk naar de kapper, heel nodig ook, mijn uitgroei begint op color blocking te lijken en als ik zeg dat de onderste tien centimeter van m’n haar pluizig is geworden, formuleer ik het lief. Weer te lang gewacht.
Maar ik haat de kapper. Niet kappérs, laat dat duidelijk zijn, als ik één beroepsgroep mateloos respecteer is het deze wel, met het jaar in, jaar uit voeren van gesprekken over al dan niet afgeronde/geplande vakanties, terwijl ze ondertussen ook nog iets leuks van al die hoofden moeten maken, onderwijl wegtrekkend van de chemische dampen of mensen die heel erg uit hun mond stinken.
Nee, met haat bedoel ik meer het proces, want godsallejezus, wat duurt dat lang. Drie uur en zeventien minuten, vandaag, jongens. Is mijn eigen schuld, ik bestel altijd highlights in de kleur Pools hoerenblond (geen officiële tint, ik zeg het er maar bij, maar elke kapper begrijpt meteen wat ik bedoel). Alleen al het optillen van duizend plukken, folie eronder, wiebel-wiebelen met die kam, verf erop, folie dichtvouwen: monnikenwerk. En dan moet het intrekken nog komen, plus een toner, en dan nóg iets met een ‘duurzaam masker’ of zo, zodat het over twee maanden niet opeens verandert in een dooie gele lap. Jonge jonge jonge.
Het eerste uur vermaak ik me meestal nog wel. Ik lees een Libelle, hoor heel veel knippende meiden van begin twintig praten over ‘vroeger’ (schitterend) en vandaag zie ik via de spiegel opeens een oud-collega zitten, een verschrikkelijk mens, dus daar heb ik over de app met een andere oud-collega/vriendin nog even schik in (“Zij negeert mij ook! Vind ik dan toch weer irritant”). Verder is er altijd wel een klant die de moeite waard is om te begluren, deze dag trakteert me op een meisje met ongelukkig forse lipfillers die ze elke vijf minuten in een nieuwe laag zuurstokroze gloss zet.
Maar goed, om even terug te komen op die mannen: tijdens mijn ellenlange zit wordt in de stoel naast mij de ene na de andere man geknipt. Die komen binnen, gaan zitten, maken een kletsje over intermittent fasting, rats rats ree, klaar en huppakee. In de tijd dat ik een enkele Story uit 2022 doorblader, is hun haar klaar. En je ziet ook echt verschíl, bij mij ziet nooit iemand wat, al kan het er ook aan liggen dat ik mijn kersverse, zorgvuldig geföhnde haren à 226,35 euro (jánkend naar huis) meteen weer in een staart rommel, tot afgrijzen van de rest van de salon.
Vier mannen komen en gaan gedurende mijn zit- en wachtstraf. Voor 35 euro de neus. Nou ja, eentje heeft het wel slecht, die zoekt een huis en kan net als de rest van zijn generatiegenoten niks vinden. “Zelfs het buitengebied vinden we prima”, sipt hij. Maar voordat ik kan afluisteren hoe zielig hij precies is, trekt de kapster zijn kleed alweer af. Met een “Komt vast goed!” houdt de knaap de deur open voor de volgende kerel die effe in zijn pauze de boel kan laten bijwerken, terwijl mijn kapster een folie opent en zegt: “Zeker nog dertig minuutjes”.
Vrouwen zijn misschien beter gelukt, mannen zijn beter af.
Dit artikel verscheen eerder op LINDA.premium.
'Aangezien ik ’s avonds nooit de deur uitga, onderhoud ik een zeer serieuze relatie met Netflix'
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
