De eerste bevalling van Nynke van der Goot (35) duurt vier uur. De tweede gaat tegen alle verwachtingen in nog sneller. In nog geen drie kwartier en zonder weeën zet ze een zoon op de wereld.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen lees je de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, partners, vrienden, familieleden en experts.
“Mijn zwangerschap was fijn”, vertelt Nynke. “Ik heb al bijna mijn hele leven last van migraine, maar mijn klachten verdwenen toen ik in verwachting was. Daarnaast kwam ik aan. Ik ben van nature vrij licht. Het voelde goed om wat reserves te hebben. Natuurlijk had ik de gebruikelijke kwaaltjes, maar over het algemeen voel ik me beter als ik zwanger ben.”
De geboorte van haar zoon Ruben gaat snel. “’s Nachts kreeg ik voorweeën. Om half 10.30 uur belde ik de verloskundige. Toen ze aankwam had ik al tien centimeter ontsluiting. Mijn vliezen braken en ik mocht gaan persen, maar hij kwam maar niet. Onze baby bleek een sterrenkijker te zijn. De verloskundige belde 112. Ik kreeg een knip. De hartslag van de baby daalde en de ambulance stond al klaar. Ik wist: het is nu of nooit.”
In vier uur tijd komt zoon Ruben gezond ter wereld. Ook zijn moeder maakt het goed. “Achteraf begreep ik dat het een pittige bevalling was. Toch kijk ik er goed op terug. De sfeer thuis was gemoedelijk, ik hoefde me niet aan te passen aan mijn omgeving. Toen ik opnieuw in verwachting was, had ik er vertrouwen in en wilde ik opnieuw thuis bevallen.”
Net als bij Ruben wordt Nynke ook dit keer na 41 weken en een dag gestript. “Ik merkte er niks van. ’s Avonds bracht ik Ruben naar bed. Ik heb nog een hele tijd bij hem gezeten. Rond 20.00 uur lag ik op de bank, maar ik kon mijn draai niet vinden. Ik ging op de grond zitten, maar ook dat was niet fijn. Ik ben gaan ijsberen. Pas toen ik mijn weerspiegeling in het raam zag, had ik door hoe krom ik liep. Toen ik in de keuken stond, dacht ik: wat doe ik hier? Ik voelde een enorme druk in mijn onderbuik.”
Ze beseft dat de bevalling waarschijnlijk niet heel lang meer op zich zal laten wachten en besluit haar klachten op te schrijven. “Een paar keer ging ik naar de wc. Daarna besloot ik mijn vriend Epke te bellen. Hij was bij de voetbal. Toen ik hem belde kreeg ik zijn voicemail, dus belde ik zijn trainer en zei dat hij moest komen. Dat was het laatste dat ik kon zeggen. Daarna kreeg ik zo’n enorme pijn dat ik niet meer kon praten. Weer ging ik naar de wc.”
Als Epke thuis is, belt hij de verloskundige, omdat het Nynke niet meer lukt. “Ik had geen idee wat de stand van zaken was. Ik had geen weeën, maar voelde een enorme druk in mijn onderbuik. Epke wist niet wat hij moest zeggen toen er werd gevraagd om de hoeveel minuten ik weeën had. ‘Tien’, hoorde ik hem zeggen. ‘Om de minuut!’, riep ik. Het was een soort oerkreet. Ik was bang dat de verloskundige niet zou komen. Ze had door dat de nood hoog was en kwam eraan.”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Yury had tijdens zwangerschap zeven liter vruchtwater in haar baarmoeder: 'Het was niet zeker of ik het zou overleven'
Opnieuw gaat Nynke naar het toilet. “Daar braken om 21.20 uur mijn vliezen. ‘Moet ik anders even kijken?’, vroeg Epke. Ik besloot te voelen en voelde een hoofdje. We hadden weinig woorden nodig, stonden meteen aan. Oké, dit kindje gaat nu geboren worden. Ik was kalm, maar alert. Ik weet niet waarom, maar ik vroeg mijn vriend om een kleed te halen. Inmiddels zat ik op handen en voeten op de drempel van het toilet. Een paar seconden later had ik het hoofd van onze baby in mijn handen. Ik dacht even dat ik mijn persdrang verloren was en raakte licht in paniek. ‘Leeft het?’, vroeg ik mijn vriend. Al snel kwam de persdrang terug. Ik wist van mijn vorige bevalling dat ik naar mijn lichaam moest luisteren, omdat de boel anders kapot zou gaan. Ik perste. Met een draai haalde mijn vriend de baby eruit. De baby begon gelukkig meteen te huilen. Toen pas had ik door dat de verloskundige op de speaker stond. Ik hoorde haar zeggen: ‘Kind bij moeder! Haal dekens en kleden om de baby warm te houden.’”
Als Nynke zich om wil draaien, ziet ze tot haar schrik dat de navelstreng geknapt is. “We hadden de telefoon al opgehangen. Ik hield de navelstreng omhoog en kneep hem dicht. Er kwam niet heel veel bloed uit. Daar zat ik dan, in een plasje bloed met Niels op mijn borst, terwijl Epke heen en weer rende met doeken en kleden. Ik dacht: what the fuck is mij net overkomen. We wisten niet of het een jongetje of meisje was, dus keek ik. Hoe hectisch het ook was, het was ook een mooi moment. ‘Kijk eens wie dit is?’, zei ik. ‘Ah, het is Niels’, zei Epke.”
Als de verloskundige binnenkomt neemt ze de baby over. “Ze ging met Niels naar de slaapkamer, Epke ging mee. Daar zat ik dan, op de grond, in de hal bij het toilet. Ik hoorde de verloskundige zeggen dat Niels gezond was. Voorzichtig stond ik op. De placenta liet los en kwam op de grond terecht. Toen ben ik gaan liggen.”
Het stel is in shock. “Toen Epke met Niels de kamer inkwam, keken we elkaar met grote ogen aan: Niels was in nog geen drie kwartier en zonder weeën geboren. De geboorte van Ruben ging ook snel, maar toen had ik ten minste nog weeën. Ik wist waar ik aan toe was: met tien centimeter ontsluiting mocht ik gaan persen. Nu wist ik niet wat er gebeurde, wat er aan de hand was, of de bevalling begonnen was. Niels zat al in mijn geboortekanaal, maar ik had geen idee. Mijn hoofd kon mijn lichaam niet bijbenen.”
Het maakt de kraamtijd zwaar. “Ik heb het er veel over gehad, met Epke en de dames van de verloskundigenpraktijk. Het was intens en had helemaal mis kunnen gaan. De borstvoeding kwam moeilijk op gang en mijn migraine kwam in volle hevigheid terug. Ondertussen had Niels breath-holding-spells (aanvallen waarbij kinderen hun adem inhouden, blauw aanlopen en zelfs hun bewustzijn kunnen verliezen, red.), kreeg Ruben de waterpokken en werd mijn vriend ziek.”
Nynke en Epke hebben elkaar hard nodig. “We hebben elkaar mentaal moeten steunen. Gelukkig konden we ook terugvallen op familie en vrienden. Dat heeft ons geholpen om positief op deze bevalling terug te kijken.” Nynke beseft dat het ook heel anders had kunnen aflopen. “Ik weet niet wanneer de navelstreng is geknapt, maar het zou best kunnen dat dat was toen Niels nog in de buik zat. Misschien was het de natuur: Niels moest eruit. Je hebt niet in de hand hoe een bevalling gaat, dit was onze route en het is goed gegaan. Dat geeft zelfvertrouwen. En iets bijzonderders dan dit hadden mijn vriend en ik niet samen kunnen doen.”
Inmiddels is Niels 1,5. “Het gaat hartstikke goed”, zegt Nynke trots. “Hij is een ontzettend blij manneke. Hij is actief, houdt van muziek, dansen en spelen. Ik ben praatgraag en dat hebben de jongens van mij overgenomen. We hebben het heel gezellig.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Gaby Blaaser had stortbevalling bij haar ouders op de bank: 'Sorry, waar is de pijnbestrijding?'
Anna Neeltje de Boer is freelance redacteur bij LINDA.nl. Ze woont in Zwolle met haar vriend, hun baby en twee katten.
