In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. In dit monumentje herdenkt Myrthe haar vader Kees, die overleed na een ziektebed.
Myrthe herdenkt haar vader Kees: 'We lachten samen en huilden samen'
Ter nagedachtenis aan Kees Geerts, 1955 – 2020.
Typisch papa
“Ik wil gewoon dat hij nu die stomme grap maakt die hij gemaakt zou hebben als hij er nog was. En dat ik daar onwijs geïrriteerd over doe. Dat ik tegen jou mopper over die stomme opmerkingen die zo typisch ‘papa’ waren. Ik wil het zo graag!”
Snikkend zei ik dit ruim een half jaar na je dood tegen mijn lief. Ik had het nooit gedacht, maar ik mis je stomme grappen. Je betweterige opmerkingen. Je eigenwijze mening, over alles en iedereen. Ik mis ze. Want ik mis ook je wijsheid, je kennis, je botte humor, je adviezen en je liefde. Ik mis jou en alles wat daar bij hoort.
Enthousiasme en irritatie
Ik mis het dat we niet meer over politiek kunnen discussiëren. Ik mis onze gekke dansjes als we samen Sting luisterden in de auto. En ik mis hoe je vol enthousiasme kon vertellen over de geschiedenis van een plaats waar we op dat moment waren. Nu moet ik zelf alles opzoeken op Wikipedia en dan nog heb ik het idee dat ik veel informatie mis die ergens in jouw hoofd opgeslagen zat.
Die irritatie naar je ouders toe en tegelijkertijd ook de grote liefde die je voelt, is volgens mij heel normaal: niets zo ingewikkeld als familie. Soms trek je meer naar de ene ouder toe, soms meer naar de ander, soms naar allebei evenveel en soms even naar geen van beiden. En dat is volgens mij allemaal goed. Ik zat de periode voor jouw ziek zijn een beetje in die laatste fase. Ik moest loskomen, voelen, ontdekken. Wie ben ik? Wat wil ik? Ik had een zware burn-out en had weinig ruimte voor anderen, laat staan voor (goedbedoelde) adviezen, zorgen of andere bemoeienissen.
Ongeneeslijk ziek
Maar toen bleek jij ziek. Ernstig ziek. Ongeneeslijk ziek. Het was onduidelijk hoelang we nog samen zouden hebben; twee maanden of twintig? Niemand die het ons kon vertellen. Natuurlijk zag ik je vaker in de bijna anderhalf jaar die we uiteindelijk nog samen hebben gehad. Maar dat niet alleen: we spraken elkaar ook meer. We bespraken meer. We spraken dingen naar elkaar uit. We praatten en we luisterden. We begrepen elkaar beter. We werden allebei milder, opener en eerlijker. We lachten samen en huilden samen. We groeiden (weer) naar elkaar toe.
Ik vind het naar dat we jouw ziekte en naderende dood nodig hadden, om elkaar weer te vinden. Maar ik ben ook dankbaar voor die verbinding. En ook door de verbinding met mezelf. Dat de pijn en het verdriet ook tot mooie dingen hebben geleid.
Schrijven
Om onze tijd samen waardevol te maken en tegelijkertijd om te kunnen gaan met die heftige periode, ging ik weer schrijven. Zoals ik als kind talloze verhalen, gedichten en andere stukjes schreef. Dat maakte jou blij en trots. En ik vond mezelf weer. Ik vond mijn passie weer. Nu schrijf ik nog steeds. Over jou, over mijn rouw en over aanverwante onderwerpen. Om te verwerken, om anderen te inspireren en om jou trots te maken. Want over wie je schrijft, die blijft.
5 ontroerende Monumentjes uit 2021: 'Zo heb je een boom van een zoon en zo, poef, is hij weg'
