De bevalling van Melanie Hermse (26) is al drie dagen aan de gang als er wordt besloten om tot een keizersnede over te gaan. Omdat de ruggenprik niet werkt, moet ze onder algehele narcose en maakt ze de geboorte van haar zoon niet mee.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn zwangerschap verliep goed”, vertelt Melanie. “Vanwege zwangerschapsdiabetes moest ik op mijn voeding letten, maar daar had ik geen last van.” Dus bereidt ze zich rustig voor op haar bevalling. “Ik had een geboorteplan. Zo wilde ik in het ziekenhuis in bad bevallen. Mijn man Kylian zou de baby aanpakken en medicatie wilde ik het liefst zo lang mogelijk uitstellen. Pas als het niet meer ging, wilde ik een morfinepompje.”
Als ze tegen het einde van haar zwangerschap loopt, voelt ze haar kindje soms urenlang niet bewegen. “Hij had een vrij regelmatig ritme: in de middag was hij wakker en reageerde hij goed op aanrakingen en geluiden. Maar soms kreeg ik hem niet wakker. Dan reageerde hij niet op onze stemmen, muziek of bewegingen. Ik deed van alles om hem te laten bewegen – cola drinken, op mijn linkerzij liggen – maar niks hielp. Het maakte me bang. Was er iets misgegaan? Meerdere keren belandde ik om die reden in het ziekenhuis aan de CTG-scan, steeds was er niks aan de hand.”
Een paar dagen voordat ze zal worden ingeleid, belandt ze opnieuw in het ziekenhuis. “De verpleegkundige van dienst zei tegen me: ‘Als je hier morgen weer zit, dan kunnen we de bevalling alvast gaan opstarten als je dat wil.’ En ja hoor, de baby bewoog weer niet. Diep in mijn hart wist ik dat het goed zat, maar ik wilde geen risico lopen, dus koos ik ervoor de bevalling inderdaad te gaan inleiden. Op zaterdag werd er een ballonnetje geplaatst. Zondagochtend om 06.00 uur viel die eruit. Ik dacht: nu gaat het beginnen.”
Ze heeft nog maar twee centimeter ontsluiting. “De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken, maar mijn man was op dat moment even naar huis. Ik raakte in paniek: voordat we iets zouden doen, wilde ik eerst mijn man bellen. Met piepende banden kwam hij naar het ziekenhuis gescheurd. Mijn vliezen werden gebroken. Mijn vruchtwater was mooi helder. Alles leek goed te gaan.”
Toch blijft de ontsluiting steken op twee centimeter. “De weeën waren niet krachtig, dus kreeg ik weeënopwekkers. De pijn nam toe, ik wilde een ruggenprik, al vond ik dat ook eng. Ik heb een naaldenfobie. Ik keerde in mezelf en kreeg een paniekaanval. Ademhalen ging moeilijk, ik moest ontzettend huilen. Voor de prik moest ik stilzitten, maar dat vond ik moeilijk. Als ik in paniek ben, wil ik juist bewegen. Gelukkig lukte het de anesthesist om de prik te zetten. Ik wachtte, maar er gebeurde niks.”
De weeënopwekkers worden opgevoerd. “Ik had veel pijn.” Als Melanie de CTG-scan bekijkt, valt haar iets op. “Tijdens de weeën was de hartslag van mijn zoontje 60 en tussendoor 160. Ik vond het verschil groot. Ging het wel goed?” De situatie verandert niet en de volgende ochtend bespreekt ze de situatie met haar gynaecoloog.
“Zij stelde voor om het nog even aan te kijken. Door de ruggenprik op te hogen, zou ik waarschijnlijk meer ontspannen en zou de ontsluiting mogelijk sneller vorderen. De baby kreeg schedelelektrodes, zodat ze hem konden blijven monitoren. Maar er gebeurde niks. Ik raakte uitgeput en op maandag om 14.00 uur zei ik: haal hem er maar uit.”
Kelsey kreeg baby met nierziekte: 'Zwaar om zo'n klein mannetje in het ziekenhuis te zien liggen'
Een klein uur later wordt ze de operatiekamer ingereden. “De anesthesist spoot een nieuwe dosis ruggenprik in. Ik voelde iets door de bovenkant van mijn rug lopen. Na een paar minuten wachten, werden er testjes gedaan. Ik vroeg: waarom knijp je met een pincet in mijn buik? Dat was niet de bedoeling. De ruggenprik werkte niet. Ondertussen hadden de artsen geen zicht meer op de baby en moest er gehandeld worden. Er was geen andere keuze: ik moest onder algehele narcose.”
Een paar uur later wordt Melanie wakker gemaakt. “Ze boden me een waterijsje aan. Ik was high van de morfine en had geen idee wat er was gebeurd. Dacht alleen: straks ga ik Kylian weer zien! Toen ik hem zag, had hij onze zoon Lucian in zijn armen. Ik kon het niet geloven. Was dat hem echt? Onze zoon?”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
Als de pijnstilling uitwerkt, voelt Melanie dat ze een zware operatie heeft ondergaan. “Ik had een liter bloed verloren en was zo suf als een konijn. Ik kon weinig en mocht niks. Op bed keek ik toe hoe mijn man al het werk deed. Liefde voor mijn zoon voelde ik nog niet. Ik had de eerste uren gemist, we hadden ons nog niet aan elkaar kunnen hechten. Ik was bang dat Lucian niet wist dat ik zijn moeder was en mijn lichaam leek nog zwanger te zijn. Een paar dagen heb ik last gehad van fantoomschopjes.”
Het maakt Melanie verdrietig dat ze – na dagenlang ploeteren – de geboorte van haar zoon niet heeft meegemaakt. “Ik voelde me een waardeloze moeder. Ik verweet mezelf dat als ik mezelf rustig had gehouden het wel goed was gegaan. Ook voelde ik me een waardeloze vrouw. Mijn man deed alles voor de baby, in huis en voor mij. Ook toen hij weer aan het werk was. Ik had alles wat ik ooit gewild had, maar het was zo zwaar. Ik dacht: ik kan dit niet.”
Inmiddels is de bevalling twee maanden geleden. “Ik heb onlangs een nacontrole gehad. De gynaecoloog was ook gefrustreerd. Ze vertelde me dat ze alles hadden gedaan wat ze konden en dat ze het graag anders had gezien. Dat was fijn om te horen. Het gesprek heeft me helpen inzien dat ook ik alles heb gedaan wat ik kon.”
Inmiddels weet ze dat ze aan een postnatale depressie lijdt. “Ik had sombere gevoelens en nare gedachten. Nog steeds wel, maar steeds minder. Lucian begint steeds meer en uitbundiger te lachen. Laatst gaf ik hem de fles en keek hij me zo vrolijk aan dat ik zeker wist: hij weet dondersgoed dat ik zijn moeder ben. De roze wolk begint te komen.” De liefde is er en Melanie is trots op het mensje dat negen maanden lang in haar groeide. “Lucian is een heel mooi en gezond kindje. Daar ben ik heel dankbaar voor. Hij is alle rommel, verdriet en stress waard geweest.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Brenda's bevalling ging zo snel dat de baby op de grond viel: 'Ik belde meteen 112'
