Martine Oudwater-Den Ouden (42) en haar man Harry (51) wilden graag een groot gezin, maar het antifosfolipiden syndroom stond die wens in de weg. Martine kon wel zwanger worden, maar moeilijk zwanger blíjven.
In de rubriek ‘Werpsterren’ deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Harry en ik trouwden in 2003 en een jaar later was ik zwanger. ‘Yes, alles werkt!’, dachten we nog. De zwangerschap leek goed te gaan, maar bij 26 weken konden ze het hartje van de baby niet meer vinden. ‘Ik heb heel triest nieuws’, begon de gynaecoloog haar zin. Dan breek je. Ik heb er nog steeds moeite mee om daaraan terug te denken. Onze dochter Sanne werd levenloos geboren.
Harry en ik schoten daarna in een gigantische dip. Of je gaat daaraan kapot, of je komt er sterker uit. We stonden op het punt om uit elkaar te gaan, maar kozen uiteindelijk toch bewust voor elkaar. Daar ben ik nog steeds ontzettend blij mee.”
“Een jaar later kreeg ik een miskraam en tijdens mijn derde zwangerschap kregen we, pas, te horen waardoor Sanne was overleden. Ik bleek het antifosfolipiden syndroom te hebben. Dit zorgt voor een verhoogde bloedstolling, waardoor trombose kan ontstaan. Ook kunnen bloedstolsels de placenta verwoesten, waardoor de baby onvoldoende bloed en zuurstof krijgt. Mijn droom viel in één klap in duigen. Ik kon dus wel zwanger worden, maar moeilijk zwanger blíjven.
Vanaf dat moment kreeg ik tijdens zwangerschappen bloedverdunners, maar ook deze derde zwangerschap eindigde in een miskraam. Met tussenpozen bleven we het proberen, maar telkens ging het mis. Ik ging emotioneel kapot. Uiteindelijk heb ik in totaal acht miskramen gehad en zijn twee kindjes levenloos ter wereld gekomen.”
Lees ook
Britse presentatrice (40) openhartig over 35 miskramen en de állerlaatste poging
“Met het antifosfolipiden syndroom heb je ook een grotere kans op een beroerte. In januari 2013 kreeg ik een dubbele, op 34-jarige leeftijd. Er volgde een intensieve periode waarin ik opnieuw moest leren praten, schrijven en lopen. Ik vond het moeilijk om te accepteren dat ik hier ook nog mee te maken kreeg. Was het niet een keer genoeg geweest? Ik ontwikkelde een depressie en wilde mijn bed niet meer uit. Waarvoor deed ik het allemaal nog?”
“Door steun van mijn man en een psycholoog, ging het steeds wat beter met me. In oktober 2013 dronken Harry en ik gezellig een wijntje, maar na één slok stopte ik: ‘Gadverdamme, wat is-ie zuur!’ Harry was het totaal niet met me eens. ‘Straks ben je zwanger’, grapte hij nog.
Ik geloofde er niks van – zwanger worden was wel het laatste waar ik op dat moment aan dacht. Maar vijf dagen later deed ik toch maar een test: positief. O god, wanneer zou het deze keer fout gaan? ‘Lieverd’, zei Harry, ‘als het nu weer misgaat, laat ik me steriliseren. Die pijn en dat verdriet kunnen we niet nog eens aan.”
“Met behulp van medicatie bleef het vruchtje zitten. Elke twee weken werd ik uitgebreid gecontroleerd en zat ik met samengeknepen billen op tafel: laat alsjeblieft het hartje kloppen. Deze mocht ik niet verliezen.
Het bleef goed gaan, tot de groei bij 32 weken stagneerde. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en twee dagen later viel de hartslag van de baby weg: ‘We gaan hem nú halen.'”
“Ik kreeg een spoedkeizersnede, waardoor ik onder volledige narcose moest. Normaal mag de partner daar niet bij zijn, maar doordat Harry paramedisch is opgeleid, mocht dat nu bij uitzondering gelukkig wel. Hij zag hoe onze zoon John, op 5 april 2014 om 21.05 uur, werd geboren.
Ik weet nog dat ik wakker werd en direct aan de baby dacht. ‘Doet hij het?’, vroeg ik aan een man die ik toen niet herkende, maar later Harry bleek te zijn. ‘Ja, hij doet het’, hoorde ik vaag. Ik word weer emotioneel als ik aan dat moment terugdenk.”
“Ik ging er de hele zwangerschap vanuit dat ik mijn zoon niet mee naar huis zou nemen, waardoor ik hem emotioneel op afstand had gehouden. Toen ik hem voor het eerst vast had, hebben Harry en ik zó vreselijk gehuild. John deed het supergoed en na vier weken mochten we uit het ziekenhuis. Het heeft echter nog maanden geduurd voordat ik erin geloofde dat het echt niet meer mis zou gaan.
Nu gaat het fantastisch met ons. Doordat Johns spraak moeilijk op gang kwam, ontdekten we dat hij een vorm van autisme heeft. Hierdoor vraagt John extra aandacht, maar dat maakt natuurlijk niks uit. Hij is er, en ik ben de koning te rijk.”
“Vrouwen die nog midden in de onzekerheid zitten, wil ik alleen maar zeggen: het kan echt goed komen. Maar ik ben me ervan bewust hoe dat klinkt. Toen ik er nog middenin zat dacht ik: ja ja, jij hebt makkelijk praten. Maar echt: het kan. En verlies jezelf niet uit het oog. Harry en ik hielden het vol doordat we tussendoor ook lol hadden. Ons leven was niet alleen zwart, er zat ook licht tussen.
Maar ik zal zeker niet zeggen dat het makkelijk was. Ik was 35 toen we John kregen, dus we hadden misschien nog een tweede kunnen krijgen, maar al die spanning konden we niet nog een keer aan. De placenta was uiteindelijk meer zwart dan rood bij John, dus we hebben veel geluk gehad. De artsen noemden John zelfs een ‘wonder’. We tellen onze zegeningen en ik denk dat meer mensen dat mogen doen. Een kind is een cadeau, geen gegeven. Zo zie ik het echt. John is een óngelooflijk cadeau.”
Lees ook
Krista werd na acht jaar ‘ein-de-lijk’ zwanger door de eiceldonatie van Deborah
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
