Bult

”Ik weet het nog heel goed”, vertelt Marieke als we haar bellen. ”Vier jaar geleden bracht ik mijn zoontje Teun op maandag naar mijn ouders. Ik was toen 32 weken zwanger van onze dochter. Mijn vriend en ik bleven eten en Teun bleef bij mijn ouders slapen. Toen ik hem weer ophaalde, zei mijn moeder, die verpleegkundige is geweest: ‘Marieke, ik durfde het gisteren niet te zeggen, maar er zit een bult in je hals en daarmee moet je naar de huisarts’. Ik voelde, en verrek: er zat inderdaad een behoorlijke bult. Dat was me nog niet eerder opgevallen.”

Niets aan de hand

Marieke ging naar de huisarts. Die laat bloedonderzoek doen, maar alle waardes werden normaal bevonden. Hij verzekerde haar dat er niets aan de hand was en dus ging ze weer naar huis. Maar toen de bult er twee weken later nog zat, werd ze ongerust en ging ze opnieuw langs. Weer kwamen alle waardes normaal terug. Haar verloskundige vertrouwde het niet en maakte voor haar een afspraak met een gynaecoloog, die haar vervolgens weer doorverwees naar een internist. Ook daar werd nog een paar keer tegen haar gezegd: ”Maak je geen zorgen, er is vast niets aan de hand.”

Geen moeder meer

Maar toen ze de uitslag van een punctie terugkreeg, bleek het toch helemaal mis te zijn. Ze was op dat moment bijna 38 weken zwanger en bleek schildklierkanker te hebben. Een afspraak om de bevalling in te leiden is op dat moment al gemaakt, omdat de bevalling van Teun erg moeizaam ging en er de laatste weken veel stress was rondom de schildklier. En dus beviel ze, twee dagen na de diagnose, van een gezonde dochter. ”Dat was heel dubbel. Aan de ene kant was ik dolgelukkig dat ik onze dochter eindelijk kon vasthouden, maar aan de andere kant dacht ik ook: Wil ik dit kind wel op de wereld zetten? Straks heeft ze geen moeder meer.”

LEES OOK
Melanie kreeg kanker tijdens haar zwangerschap: ‘Ik vertrouw mijn lichaam niet meer’

Quarantaine

Een dag later mocht ze naar huis. Omdat ze eerst moet herstellen van de bevalling, laat de behandeling van de schildklierkanker nog even op zich wachten. Negen weken later wordt haar schildklier verwijderd. Daarna moet ze twee keer twee weken in quarantaine voor een radioactieve behandeling. ”Dat was ontzettend heftig. Ik kreeg eten door een sluis en het personeel sprak ik door een telefoon. Ik mocht twee weken lang mijn kinderen niet vasthouden en zien.”

Leven gered

Ondanks de heftige periode, gaat het nu goed met Marieke. Omdat ze geen uitzaaiingen had, werd ze al snel schoon verklaard. In het begin moest ze elke drie maanden op controle, maar inmiddels is dit om de zes maanden. ”Ik praat met een psycholoog. Nu pas komen er stukjes terug van die tijd.” Ze probeert het positief te bekijken. ”Mijn vriendin is nogal spiritueel aangelegd en zegt wel eens dat mijn dochter mijn leven heeft gered. Dat de bult waarschijnlijk door mijn zwangerschap en de daarbij komende hormonen sneller gegroeid is. Anders had ik het misschien veel later ontdekt en had het heel anders af kunnen lopen.”

Lees ook
Deze oncoloog geeft tips om kanker te herkennen: ‘Het is zó belangrijk je lijf te kennen’