Lottie van Starkenburg (45) zag na een traumatische bevalling en meerdere miskramen als een berg op tegen de bevalling van haar zoon. “Maar het is een helende ervaring geweest.”
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn oudste dochter is zestien”, vertelt Lottie. “Die zwangerschap verliep volgens het boekje, alleen was ik ruim over tijd.” Toch krijgt ze spontaan weeën. “Ik ging naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik medicijnen. Ze wilden me de nacht laten doorslapen, maar mijn vliezen braken. Ik heb een paar uur geslapen. ’s Ochtends kreeg ik een ruggenprik en een weeënstimulerend infuus.”
Maar wat blijkt? “Ik had 38 graden koorts. Dat kon komen door de ruggenprik, maar het kon ook een infectie zijn.” De situatie blijft stabiel. “Mijn temperatuur werd niet hoger, maar ook niet lager.” Een paar uur later wordt een hartfilmpje gemaakt. “Het bleek niet goed te gaan met mijn dochter. Er werd gekozen voor een spoedkeizersnede. Op de operatiekamer bleek mijn baarmoeder vol met pus te zitten. Mijn dochter en ik hadden een ernstige infectie.”
Als haar dochter na een bevalling van veertig uur geboren is, wordt ze direct meegenomen door de kinderarts. “Ze was heel groot, woog ruim negen pond, terwijl ze hadden voorspeld dat ze zeven pond zou wegen. ‘Die hadden we er nooit zonder keizersnede uitgekregen’, zei de gynaecoloog. Ik was ziek en heb dagenlang trillend met 40 graden koorts in bed gelegen. Mijn dochter kreeg het ene na het andere infuus. Dat was een traumatische ervaring voor mij en mijn baby.”
Moeder en dochter herstellen goed, maar het gezinsgeluk is nog niet compleet. Lottie en haar partner willen nog een kindje. “Ik kreeg vier miskramen. De oorzaak daarvan werd gelukkig gevonden en uit mijn lijf gesneden. Niet lang daarna raakte ik opnieuw zwanger. Vanaf zes weken begon ik bloed te verliezen. Ik dacht dat het mis was. In paniek belde ik het ziekenhuis op. Op de echo zagen we geen kloppend hartje. Heel misschien was dat omdat ik nog niet lang zwanger was. Ik moest daarom afwachten. Een week later verloor ik nog steeds bloed, maar was het hartje inmiddels wel te zien. Drie weken ging het zo door. Ik bleef bloeden, maar de echo’s waren goed en het kindje groeide. De spanning zakte weg, toen het bloeden stopte.”
De huilbaby van Jacky ontwrichtte het gezin: 'Heb getwijfeld of we hier wel uit zouden komen'
Maar ineens realiseert ze zich dat ze ook van dit kindje zal moeten bevallen. “Ik dacht aan de risico’s en aan mijn eerdere ervaring met een bevalling. Iedereen deed toen alles goed en toch ging het helemaal mis. Ik belde drie ziekenhuizen met de vraag hoe zij met mijn situatie zouden omgaan. Ik koos voor het ziekenhuis waar ze zeiden dat er een grote kans was dat het een keizersnede zou worden, maar dat ze alles stap voor stap met mij zouden bekijken.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De zwangerschap voorloopt voorspoedig. Uit de onderzoeken en groeiecho’s komen geen opvallende dingen naar voren. “Maar ik vertrouwde nergens meer op. Daarom had ik goede gesprekken met de huisarts, schakelde ik een doula in en ging ik naar een haptotherapie. Ik kwam erachter hoe veel spanning ik ervoer. Alles kwam eruit en ik heb alleen maar gehuild. Ik weet niet hoe de haptotherapeut het voor elkaar kreeg, maar ik kon voor het eerst weer ontspannen.”
Ook de gynaecoloog raakt de goede snaar. “De gynaecoloog zou proberen bij mijn bevalling te zijn en als ze er zelf niet bij kon zijn, zou ze haar collega bijpraten. Ze gaf me de erkenning die ik nodig had.”
Een paar dagen later breken ’s nachts haar vliezen. “Mijn baby was niet meer veilig en trilde over mijn hele lichaam. Ik was zo bang dat de baby ziek zou worden. Ik kreeg preventief antibiotica, voor het geval ik een infectie zou krijgen. Mijn man en de doula stonden me bij terwijl er een soort weeënstorm op gang kwam. Ik was zo bang dat ik hyperventileerde. De doula heeft uren met mij mee gepuft om mijn ademhaling onder controle te krijgen. Toen ik persweeën kreeg, gilde ik het hele ziekenhuis bij elkaar, zo bang was ik. Maar een uur later werd onze zoon geboren. Hij was een totaal ontspannen kind. Hij woog 6,5 pond, waarschijnlijk was hij zo klein door de stress tijdens de zwangerschap.”
Claudia's zoon werd met 28 weken geboren: 'Hij moest aan de beademing'
Zo’n hel als het de eerste keer is, zo voortvarend gaat het nu. “Om 04.00 uur werd ik wakker met weeën, om 10.30 uur werd mijn zoon geboren en om 17.00 uur waren we weer thuis. Ik was zo ontzettend blij. Ik had mijn angst overwonnen, had de weeën over me heen laten komen en had me eraan overgegeven. In het ziekenhuis had ik me veilig en gehoord gevoeld. Ik wist dat ik in goede handen was.”
“Inmiddels is mijn dochter zestien en mijn zoon elf. Iedereen is gezond en blij. Mijn zoon heeft een speciaal plekje in ons hart, omdat we de hoop op nog een kindje al een beetje hadden opgegeven na die miskramen. In alle opzichten is zijn geboorte een helende ervaring geweest. En mijn kinderen zijn zo dol op elkaar. Dat neemt een groot deel van het verdriet van de miskramen weg.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
