Gebeten door hond

We gaan terug naar november 1996. Lolkje is dan dertien jaar. “Ik weet nog dat ik de garage binnenkwam om mijn hond te knuffelen. Hij lag in z’n mand. Nestor was mijn alles, ik zocht hem altijd op. Door waarschijnlijk een onvoorspelbare beweging – ik kan het mij niet goed meer herinneren – hapte hij mij vol in mijn gezicht. Geschrokken rende ik naar mijn moeder, die enorm in paniek raakte.”

“Mijn lip was kapot en er was een heel stuk huid uit mijn gezicht gebeten. Ik voelde niks. Ja, ik voelde dat het niet goed was, maar het deed geen pijn. Ik herinner me dat mijn moeder zei dat ik niét in de spiegel moest kijken. Dat deed ik wel – en dat vergeet ik nooit meer. Ik schrok me dood. Mijn wang was gewoon weg. Mijn ouders hebben later nog gezocht naar het stuk huid, maar dat hebben ze niet kunnen vinden. Van mijn vader kreeg ik een theedoek om ertegenaan te houden en we reden naar de huisarts. Daar werd ik heel misselijk en heb ik alles eruit gespuugd. De huisarts stuurde ons meteen door naar het ziekenhuis. Ik ben diezelfde avond nog geopereerd. Er is een stuk huid uit mijn lies gehaald om mijn gezicht weer te herstellen.”

Litteken in het gezicht

“Het was een nare en zware periode. Ik zat net in de pubertijd en mijn gezicht was kapot. Gelukkig ben ik er nooit mee gepest, daar was ik wel bang voor. Op school zaten leraren er bovenop. Wanneer er wel een opmerking over werd gemaakt, werd dit meteen aangepakt. Daar ben ik heel blij om. Het heeft ervoor gezorgd dat ik heb kunnen accepteren dat ik een litteken in mijn gezicht heb en dat het er mag zijn omdat het is wie ik ben.”

Lolkje merkt nog steeds dat mensen er naar kijken, maar niet durven te vragen wat er is gebeurd. “Sommige mensen die me al jaren kennen weten niet hoe ik aan mijn litteken kom. Dat is niet erg, ik heb het zelf ook nooit openlijk verteld. Misschien is mijn verhaal hier delen ook een stukje ‘afsluiting’.”

Julia werd zwaar verminkt door hond, baasje had 'geen geld' voor muilkorfLees ook

In laten slapen

Maar dat Nestor na de beet is ingeslapen, is voor Lolkje nog niet afgesloten. Het doet haar nog steeds veel verdriet. “Mijn ouders zijn naar de dierenarts gegaan toen ik nog in het ziekenhuis lag. De arts dacht aan een tumor en vermoedde dat hij daardoor onvoorspelbaar gedrag vertoonde. Mijn ouders wilden geen risico lopen. Hij kon niet meer mee naar huis. Ik begrijp hun keuze, maar als klein meisje doet het heel erg zeer. Dat stukje heb ik nooit verwerkt”, zegt Lolkje.

“Ik vond het heel lastig. Na zoveel jaar merk ik het nog. Het is dertig jaar geleden, maar hij was echt mijn beste vriend. Ik was zo gek op die hond. Dan kom je thuis, na een week in het ziekenhuis, en dan is-ie gewoon weg. Een lege hondenmand. Ik heb geen afscheid kunnen nemen.” Het emotioneert Lolkje. “Ik praat er niet vaak over, het is dat ik het nu oprakel en voel dat het er nog zit.”

Nog meer operaties

Na een paar jaar wordt Lolkje nog vaker geopereerd. “Het stuk huid uit mijn lies bleef altijd dezelfde witte kleur houden. Vooral in de zomer viel dat op. Ook groeiden er haartjes uit, die moest ik vaak epileren.

In overleg met de plastisch chirurg die me altijd al opereerde heb ik besloten er iets aan te laten doen. Ik was een jaar of zeventien toen ik verspreid over een langere periode drie keer werd geopereerd. Ze gingen het stukje huid tot één litteken maken, zodat de ‘vlek’ wegging. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ook ben ik nog geopereerd aan een loshangend stuk huid, dat leek op een zakje. Dat is strakker gemaakt. En mijn lip is nog eens gerestaureerd, de verdikking van het litteken is bijgewerkt.”

Niet alleen mensen, maar ook honden kunnen een trauma hebben: 'Gebruik medicijnen alleen in overleg'Lees ook

Geen angst voor honden

Lolkjes moeder ontwikkelde een angst voor honden. “Ik gelukkig niet, ik heb zelf nu twee Friese Stabijtjes. Ik blijf een hondenliefhebber.” Ze begrijpt de angst van haar moeder wel. Lolkje heeft twee jonge kinderen. “Als dit je kind overkomt, moet je er niks meer van hebben. Ze heeft wel altijd geaccepteerd dat ik nog wel gek ben van honden. De angst is inmiddels een stuk minder geworden. Als mijn moeder bij mij weggaat, geeft ze nog wel even een aai aan mijn honden.”

Tekst loopt verder onder de foto.

Lolkjes honden, Tjibbe en Elske.

Lolkje zou er niet aan moeten denken dat het haar eigen kind zou gebeuren. “Door wat ik vroeger heb meegemaakt, hebben we iedere keer voor honden gekozen die we honderd procent vertrouwen – voor zover mogelijk. Het blijft een hond, maar je gevoel moet goed zijn. Ik vind het gek dat ik door dit gesprek merk dat bepaalde dingen voor mij niet helemaal afgesloten zijn.

Maar het is goed zo. Ik ben nuchter en sta met beide benen op de grond. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben, en ik heb het geaccepteerd. Maar je hond plots nooit meer kunnen zien, dat doet pijn.”

Lolkje met pup Tjibbe.

Hoe leer je kinderen veilig communiceren met honden? Myrna schreef er een boek overLees ook