Liesbeth Rasker (35) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In de aflevering van vandaag; ‘Voor de zoveelste keer gestopt met roken. Hoe kom ik er nou eindelijk écht van af?’
Het was ergens in 2013 toen de man waar ik verkering mee had en waar ik hopeloos verliefd op was het toch echt heel vervelend begon te vinden dat ik rookte, en hij niet. Of ik ermee kon stoppen, aub. Nou, vooruit dan maar, het was natuurlijk slecht voor me, dat wist ik ook wel, en dit was dan misschien wel een goed moment. Op ceremoniële wijze rookte ik in zijn bijzijn mijn laatste sigaret, en de dagen die volgden gingen me verrassend makkelijk af. In de weken en maanden die volgden begon ik mijn vertrouwde peuk heus steeds meer te missen, maar eigenlijk viel het me alles mee. Ik kon blijkbaar ook gewoon heel prima níet roken, nadat ik zo’n tien jaar lang bijna een pakje per dag had weggestoomd.
Maar toen er een jaar later toch wel flinke barsten in dat samenzijn begonnen te komen, voelde ik mijn verlangen naar een peuk steeds groter worden. Met elke ruzie die we hadden dacht ik: en dan heb je me óók nog eens mijn sigaretten afgenomen. Toen het einde van ons samenzijn toch wel flink aan de horizon begon te gloren was daar het moment dat ik, deels uit woede, toch zwichtte. Met een vriendin, toen we in New York waren, ach, ééntje moet toch gewoon kunnen.
Het bleef, uiteraard, niet bij die ene peuk, want een verslaafde kán het niet bij ‘één peuk’ houden. Langzaam maar zeker kroop de sigaret weer verder mijn leven in. Ik verborg het voor mijn geliefde, had altijd pepermunt op zak, ik was écht een stiekeme roker. De les hiervan was: stoppen voor een ánder, dat werkt niet.
Een paar jaar en vele, véle sigarettenpakjes later, kwam daar toch het moment dat het genoeg was. De relatie was voorbij, één pakje per dag waren er twee geworden (echt), en ik rookte mezelf vrij letterlijk kapot. Toen iemand in mijn omgeving een terminale kankerdiagnose kreeg dacht ik: en nu is het genoeg, ik ga niet aan haar graf staan met een peuk in mijn hand, ik moet hier vanaf.
Ik schreef me in voor de cursus Ik Stop Ermee, en vooral had ik een diepe wilskracht om te kappen met deze kankerstokken, wat ze gewoon zijn. Het afkickproces was taai, moeilijk, vreselijk, afschuwelijk, maar alle pijn en moeite waard. Ik denk nooit meer aan roken, vind het onvoorstelbaar dat ik er zo lang mee ben doorgegaan. Wat mij het meeste heeft geholpen was die overtuiging van geen roker meer willen zijn, maar ook dat ik het verhaal in m’n hoofd heb omgedraaid. In plaats van dat ik steeds dacht: ik mág niet meer roken, zei ik onophoudelijk tegen mezel: ik hóef niet meer te roken.
Ook had ik zo’n app waarbij ik bijhield hoe lang ik al was gestopt en hoeveel geld me dat opleverde, en die getallen zien oplopen werd een grote motivatie. Stoppen met roken was en is een verlossing, een letterlijke verademing, eentje die ik iedereen gun. Dus, alsjeblieft, stop met roken. Voor jezelf én voor iedereen om je heen die om je geeft.
