In onze serie ‘Monumentjes’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Julia (29) gedenkt haar moeder Saskia (64), die is omgekomen bij een ongeluk op vakantie in Italië.
Geschreven door Julia Oosterhoff, ter nagedachtenis aan Saskia Oosterhoff (11 februari 1953 – 27 augustus 2017).
Het was een mooie zonnige zondag. Ik fietste samen met een vriendin naar het Amsterdamse bos, waar we nog twee vriendinnen ontmoetten om naar het WK mannenhockey te gaan kijken. We hadden er zin in, de sfeer was goed. We hadden het volste vertrouwen dat de mannen gingen winnen.
Mijn ouders waren een lang weekend op vakantie naar Verona samen met een aantal vrienden. Ze sliepen in een gezellige bed and breakfast in een klein dorp vlakbij Verona. Ik had mijn moeder vlak voordat ze gingen nog gesproken aan de telefoon, om haar een goede reis te wensen. Ik kreeg de dagen dat ze in Italië waren regelmatig foto’s toegestuurd. Ze genoten van het eten, de gezelligheid en de wijn. Ze was gelukkig, eigenlijk had ik mijn moeder nog nooit zo gelukkig gezien. Ze was net voor het eerst oma geworden. Ook ging het goed met mij, mijn broer en zus. Samen met mijn vader maakte ze mooie reizen en genoten ze van het leven. Je kon eigenlijk wel zeggen dat alles perfect was.
Tot die dag van dat ene telefoontje. In de middag stuurde ik in de familie-app een foto van de hockeywedstrijd, daarop had mijn moeder nog gereageerd. Niet veel later zag ik een gemiste oproep van mijn zus. Ik belde haar terug, maar ik kreeg een bericht van haar: ik moest mijn vader bellen en Fleur, mijn beste vriendin, meenemen. Ik wist dat er iets mis was, maar durfde mijn vader niet te bellen. Dus belde ik mijn zus nog een keer. Ze nam op, ik hoorde haar alleen maar huilen. Ze was in paniek en schreeuwde dat ik papa moest bellen. Ik raakte ook in paniek en schreeuwde terug dat ze moest zeggen wat er aan de hand was. “Mamma is dood”, zei ze snikkend.
Ik krijste, huilde en zakte in elkaar. Mijn lieve moedertje, zo’n lieve vrouw, mijn grote voorbeeld, mijn alles. De vrouw die voor iedereen klaarstond, verpleegkundige in hard en nieren, mijn steun en toeverlaat: ze was er niet meer. Op een ‘doodnormale’ zondagmiddag was ze overreden door een dronken automobilist, terwijl ze het zebrapad overstak. Mijn vader had alles zien gebeuren. Ze had nog zo veel mooie toekomstplannen. Ze was net oma en zij en mijn nichtje waren twee handen op één buik. We spraken elkaar elke dag, meestal stuurde ze dan einde middag een berichtje- ‘hey lief, hoe gaat het?’- waarop ik haar dan liever belde, omdat ik het fijn vond haar stem te horen.
Mijn moeder was lief, heel erg lief, voor iedereen. Ze was mijn voorbeeld en ik hoop dat ik over paar jaar net zo’n goede moeder word als zij was. Lieve mam, ik mis je elke dag en huil als ik bedenk dat ik je nooit meer zal zien. Maar je leeft voor altijd in mij voort.
Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.
