Jacqueline Jansen is 26 weken zwanger als ze met een longontsteking het ziekenhuis bezoekt. ‘Het laatste wat ik weet is dat ik in een rolstoel naar binnen werd gereden’, vertelt ze aan LINDA.nl.
“Na tien weken werd ik wakker en voelde ik mijn baby niet meer.”
Het is maart 2015 als de zwangere Jacqueline een griepje oploopt. Hoewel ze er in eerste instantie niets ernstigs achter zoekt, voelt ze zich steeds zieker. Op aanraden van haar verloskundige bezoekt ze toch het ziekenhuis in Heerlen.
Haar partner rijdt Jacqueline per rolstoel naar binnen. Hun zoontje zit op schoot. Het is haar laatste herinnering voor de komende tien weken, want al snel brengen de artsen haar in coma op de intensive care. Het onschuldige griepje blijkt een dubbele longontsteking te zijn.
Van het ziekenhuis in Heerlen wordt Jacqueline overgebracht naar het ziekenhuis in Maastricht waar ze op de intensive care bevalt van haar dochter. Twaalf weken te vroeg en met een keizersnede, want Jacqueline ligt nog steeds in diepe slaap.
Jacquelines partner Bjorn vreest voor zowel het leven van zijn vrouw als hun pasgeboren dochter. Zes weken na de geboorte van Emma wordt Jacqueline overgeplaatst naar het ziekenhuis in Groningen. Ze heeft een longtransplantatie nodig en die is alleen mogelijk in Groningen. Het is een zaak van leven of dood: “De artsen dachten dat ik zonder longtransplantatie niet zou overleven.”
Terwijl Jacqueline vecht voor haar leven, blijft Bjorn in het zuiden om bij hun pasgeboren dochter in het ziekenhuis te zijn. Jacqueline krijgt hier niets van mee, ze ligt nog altijd in coma. Voor Bjorn was het een heftige achtbaan, vertelt Jacqueline. “Hij leefde tussen hoop en vrees en heeft vaak gedacht: ik ga ze kwijtraken.”
Na tien weken in coma komt Jacqueline langzaam bij in het Groningse ziekenhuis. “Van de eerste keer dat ik bijkwam weet ik nog heel vaag dat ik mijn baby niet meer voelde. Ik snapte het niet.” Door de coma valt ze met tussenpozen steeds terug in slaap.
Het eerste bewuste moment dat ze ontwaakt is op Moederdag. “Ik lag in bed en tegenover mij was een klein vierkant ruitje. Ineens zag ik mijn vriend en zoontje. Hij had een Moederdag cadeautje bij zich. Ik was zo blij om ze te zien.”
Zodra Jacqueline stabiel genoeg is, gaat ze terug naar Maastricht en volgt de eerste ontmoeting met haar dochter in het ziekenhuis. Alle apparatuur, piepjes en drukte op de neonatologie afdeling overweldigen haar. Het eerste contact tussen moeder en dochter verloopt anders dan gedacht.
“Ik ging erheen met de verwachting dat Emma voelde als mijn kind zodra ze in m’n armen lag. Dat was niet zo.” Door de zware medicijnen zijn Jacquelines emoties afgevlakt. “Emma lag aan allerlei slangetjes en kabeltjes, dat vond ik heel moeilijk. Toen ze haar in mijn armen legden had ik er geen gevoel bij.”
Jacqueline zit vol angst: “Ik was bang om haar kwijt te raken.” Als de tijd verstrijkt en het beter gaat met Emma, begint ook Jacquelines moedergevoel te groeien.
Hoewel Jacqueline nooit meer de oude is geworden, maken zij en Emma het naar omstandigheden goed. Jacqueline is arbeidsongeschikt door haar verstoorde energiebalans. Toch staat ze positief in het leven. “Ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben met mijn leven nu. Lange tijd dacht ik dat ik door mijn beperkingen geen leuk leven meer kon hebben. Maar je ziet het: het leven houdt niet op.”
Ze deelt haar verhaal in het boek ‘Nieuw leven in coma’ en via gastlessen probeert ze mensen te inspireren: “Het geeft anderen hoop om te zien dat het goed komt.”
Marianne (33) kreeg corona en werd half verlamd wakker uit coma: ‘Ik voelde totale paniek‘
