Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke maandag duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 112: ‘Mag ik de kat die hier soms komt aanlopen voeren?’
'Steeds vaker realiseer ik me hoe moeilijk het is om me werkelijk los te rukken van mijn telefoon'
Dat vroeg iemand deze week in Kroegpraat. Toen ik een jaar of drie was kreeg ik mijn eerste twee poezen. Mijn moeder heeft altijd huisdieren gehad, de liefde die zij voor haar honden en poezen heeft gehad wilde ze doorgeven aan mij. En zo geschiedde dat er op een ochtend werd aangebeld, en dat daar Aaf, een toenmalig vriendinnetje en dochter van vrienden van mijn ouders, op de stoep stond met een rugzak waar twee kleine babypoesjes in zaten. Een grijze en een zwarte, een meisje en een jongetje. We noemden ze Miep en Kees, ik weet niet meer waarom.
Miep groeide uit tot een echte poes. Zeer onafhankelijk type, met zo’n kenmerkende neerbuigende arrogante blik in haar ogen, niet superknuffelig, maar wel altijd in de buurt. Kees was van een heel ander kaliber en bleek een soort levende knuffel te zijn. Hij liet zich gewillig en gedwee overal door mij naartoe slepen in kinderwagentjes en gekleed in poppenjurkjes, niets was Kees te dol, hij was vooral blij als ‘ie mee mocht spelen. Een lobbes, een goedzak, een lieverd, een droompoes. Allebei lagen vrijwel elke nacht bij me in bed.
Jaren later, we waren inmiddels verhuisd, viel het op dat Kees opeens hele dagen van huis was, iets wat hij eerst niet deed, soms bleef hij zelfs een nacht weg. Mijn moeder begon te vermoeden dat hij ergens anders eten kreeg want hij barstte ook flink uit z’n voegen, en het duurde niet lang of we kwamen erachter dat hij soms hele dagen bij de buurmeisjes op een slaapkamer lag te slapen. Nu kijk, katten gaan en staan waar ze willen, dat maakt ze zo onweerstaanbaar, dus echt veel kun je er niet aan doen.
Maar waar het mis ging was dat die buren hem ook eten gaven, wat ze stellig ontkenden. Er is een beroemd verhaal in ons gezin waarin mijn moeder op een avond weer de buren confronteerde met dat ze onze kat eten gaven en dat ze daar mee moesten stoppen. Toen ze wéér zeiden nooit zoiets te doen trok ze willekeurige keukenkastjes op en trof daar dozen vol kattenvoer aan. ‘En dit eten jullie zeker zelf op?’
Maar de buren stopten er niet mee, en Kees bleef naar ze toe gaan. Tot er de zomervakantie was waarin wij Kees al dagen niet meer hadden gezien. We vroegen de buren of hij bij hen was, maar zij bleken op vakantie, en dit is allemaal in de tijd dat er nog geen mobiele telefoons waren. Dag na dag ging voorbij, geen Kees, de zon brandde op de huizen, het was hartstikke heet. Uiteindelijk hoorden we van ándere buren dat zij al dagen een poes hoorden miauwen vanaf een balkon verderop. Er waren grote ladders voor nodig en veel geklim over hekken en schuttingen, maar we troffen toen inderdaad onze lieve Kees aan op het balkon van onze buren. Uitgehongerd, uitgedroogd, bijna dood. Ze hadden hem per ongeluk buitengesloten toen ze op vakantie gingen.
Het is uiteindelijk niet goed afgelopen met Kees. Hij zat weer wat later vast in hun schuurtje, kwam er niet meer uit, en werd uiteindelijk gevonden, lang nadat hij zijn laatste adem had uitgeblazen.
Moraal van het verhaal: nee, geef nooit een andere kat te eten. Geef ze liefde, wellicht wat water als het warm is, maar nooit eten of snoepjes. Je weet niet of ze allergieën hebben, speciaal dieetvoer, en het is simpelweg niet jouw kat. Gelukkig is Miep wel altijd bij ons gebleven en achttien jaar geworden.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Koester je vreemde gewoontes, wie weet zijn de ánderen wel vreemd'
