Eva* (31) is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): ‘Het is gewoon ruk.’
Toch blijft ze het proberen, want iedereen wil af en toe wat gefriemel aan het lichaam. Deze keer: De Ergste Valentijnsdag Ooit.
Persoonlijk heb ik niet zo heel veel met Valentijnsdag. Waar dat door komt? Omdat ik járen geleden de Ergste Valentijnsdag Ooit heb gehad. Serieus, ik ben ervan overtuigd dat als je dit googelt je een foto van mij als resultaat krijgt. En een foto van de man, ook wel bekend als De Zak, die hem mede mogelijk maakte.
We waren al een tijdje samen en heel gelukkig – althans, zo ervoer ik het. Hij woonde een eind van mij vandaan en nog bij zijn ouders (allebei studeerden we nog), dus in het weekend sliep hij standaard bij mij. Doordeweeks was hij ook steeds vaker bij mij thuis te vinden. Hij had zelfs een sleutel en een eigen gedeelte in de kledingkast. Kortom: het was best wel serieus.
En wat doe je als stelletje op Valentijnsdag? Juist, je gaat iets romantisch doen. In ons geval was dat een etentje bij een luxe restaurant dat al een maand van tevoren geboekt was en ik zou hem verrassen met een weekendje weg. Mind you, we waren studenten en ik had niet bepaald een vette bankrekening, dus dit weekendje Antwerpen was een flinke rib uit mijn lijf. Maar goed, alles voor de liefde.
Die liefde maakt me blijkbaar ook stekeblind, want het duurde me deze avond véél te lang voordat ik doorhad dat er iets niet in de haak was. Hij was wat stiller dan anders, maar misschien was hij wel gewoon zenuwachtig voor het waanzinnige cadeau dat hij voor me had. Of was hij gewoon een beetje moe.
Eva: 'We keken elkaar verslagen aan omdat onze date was overgenomen door deze derde, onuitgenodigde partij'
Dat hij al wekenlang van plan was om me aan de kant te zetten, dat stond niet op mijn bingokaart. Toch was dat precies was er gebeurde, bij gang nummer zes van de zeven in totaal. “We moeten praten…”, begon hij. Hóé cliché. Zijn gevoel was weg en zou niet meer terugkomen, en nee, het lag heus niet aan mij, maar echt aan hem. Alle clichés werden tevoorschijn getoverd, terwijl ik een kaasplankje van ruim twintig euro onder mijn snufferd geschoven kreeg.
Redelijk vernederend, vond ik. Maar ik wilde me niet laten kennen in dit luxe restaurant en no way dat ik hier huilend ging zitten. Dus pakte ik het heel nonchalant op, bedankte hem voor de leuke tijd en begon aan mijn Franse Comté. We hebben de avond in stilte afgesloten, terwijl het in mijn hoofd doorraasde. Hoezo zet hij me ineens aan de kant? Had ik dit kunnen zien aankomen? Had ik iets anders kunnen doen?
Maar het ergste moest die avond nog komen. Meneer had namelijk zijn laatste trein gemist en moest alsnog bij mij logeren. En toen ik dacht dat het niet erger kon… Kreeg hij ook nog eens midden in de nacht voedselvergiftiging. Hij had enorm medelijden met zichzelf en verwachtte dat ik hem zou verzorgen, maar dat ging me toch echt even een brug te ver. Ik was bijna 300 euro lichter voor mijn deel van het eten en nog eens evenveel voor een hotel in Antwerpen dat ik niet kon annuleren – hij mocht er lekker in stikken.
Dat gebeurde dan ook een paar keer die nacht, vanwege het heftige overgeven. Maar op medelijden van mij hoefde hij niet te rekenen.
Eva: 'Hij vertelde later dat ik nu in hun huis bekend sta als De Schreeuw'
