Ellis de Haan (37) heeft twee dochters. Van beide meisjes hoopt ze op natuurlijke wijze te bevallen. Dat is echter niet mogelijk door een placenta praevia: haar placenta ligt voor het geboortekanaal. Niet alleen maakt dat haar droombevalling onmogelijk, ook brengt het risico’s met zich mee.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Ellis is moeder van twee dochters: Olivia van drie jaar en de zeven maanden oude Emily. “Bij mijn eerste zwangerschap heb ik heb lange tijd gedacht dat ik natuurlijk kon bevallen”, vertelt ze. “Ik deed een yogacursus waarbij de focus op de ademhaling lag. Ik wist dat mijn placenta beneden en aan de voorzijde lag. Er werd gezegd dat dat wel weer bij zou trekken. Ik was me niet bewust van de gevaren tot de echoscopiste vlak voor de uitgerekende datum tegen me zei dat ik rekening moest houden met een keizersnede. Ik was verdrietig. De kans op een natuurlijke zwangerschap werd mij ontnomen. Die stomme cursussen waren voor niks geweest.”
Ze hoort het vlak voordat ze op vakantie gaat naar Tenerife. Daar hoopt ze het nieuws te kunnen laten bezinken. “Maar toen ik ging googelen kwam ik erachter dat zo’n placenta praevia gevaarlijk is. De placenta zat voor het geboortekanaal en zou daardoor kunnen scheuren. Dat zou enorme bloedingen kunnen veroorzaken. Niemand had me gewaarschuwd. Ik voelde me een tikkende tijdbom. Was blij toen ik goed en wel weer thuis was. Ik heb het de verloskundige kwalijk genomen dat ze me hier niet over had ingelicht.”
In week 37 staat de geboorte van Olivia gepland. “Ik kreeg een ruggenprik. Na de keizersnede kon ik mezelf morfine toedienen met een morfinepompje, maar dat werkte niet. Ik kreeg meer en meer pijn. Dat mocht niet zo zijn. Het was verschrikkelijk en werd steeds erger. Daarom werd ik teruggestuurd van de gewone afdeling naar de uitslaapkamer.”
Ze moet haar man en pasgeboren dochter achterlaten. “Ik had een open buikwond, de ruggenprik was uitgewerkt en de morfine werkte niet. Dat bleek te komen doordat ik oxytocine toegediend kreeg. Dat werd onmiddellijk gestopt en de morfine sloeg in. Ineens was ik zo stoned als een garnaal. De eerste dag van mijn dochter heb ik daardoor niet bewust meegemaakt.”
Het maakt haar verdrietig. “Ik voelde mij onwaardig. Je hoort al die vrouwen over oerkracht tijdens de bevalling, maar dat heb ik niet mogen ervaren. Een groot gemis, het gaf mij het gevoel dat ik het label ‘moeder’ niet verdiende.” Dus als ze opnieuw zwanger raakt, voelt dat als een tweede kans. “Weer was er sprake van een placenta praevia en weer moest ik een keizersnede. Ik kreeg een bloeding en moest bedrust houden tot de bevalling.”
Tijdens de operatie blijkt dat haar baarmoeder al is gescheurd op de plek van het vorige litteken. “Emily lag in mijn vliezen. Als ik een wee had gehad, was mijn placenta gescheurd en hadden we het waarschijnlijk allebei niet na kunnen vertellen.” Het golden hour is haar deze keer wel gegund, maar vier uur na de keizersnede krijgt Ellis plotseling veel pijn. “De pijnstilling werkte, maar ik kreeg een fluxus: mijn baarmoeder ontspande waardoor-ie volliep met bloed. Ik drukte op de rode knop. Dat was niet per se een noodknop. Die kon je ook indrukken als je een kop thee wilde. Mijn man Nick rende naar de gang om hulp te halen. De verpleegkundige zag dat ik veel bloed verloor en drukte op de noodknop. Binnen tien seconden stond de kamer vol met personeel.”
Ellis moet met spoed naar de operatiekamer. “Ik begon te hyperventileren. Ik verloor liters bloed. Was net geopereerd en had een enorme wond, maar ik werd gereanimeerd om al het bloed uit mijn baarmoeder te krijgen. Weer moest ik mijn man en dochter achterlaten. Ik dacht: dit overleef ik niet, ik ga dood. Ik kreeg een infuus in mijn arm en medicatie toegediend. In de operatiekamer werd gekeken of ze mijn litteken moesten openmaken. Dat was niet nodig. Ze brachten een ballon in en vulden die met water. Zo werd de wond van binnenuit gestelpt.”
Ze verliest in totaal drie liter bloed. “Ik had geen idee hoe ik wakker zou worden, maar toen ik wakker werd had ik godzijdank mijn baarmoeder nog. Ik lag aan drie infusen en had een katheter. ’s Avonds kreeg ik een bloedtransfusie. Ik had zoveel bloed verloren dat ik bijna grijs zag. Om het bloeden te stelpen, zat er bijna een meter verband in mijn geboortekanaal.”
De eerste dag is spannend. “Als ik maar een klein beetje bloedde dacht ik: daar gaan we weer. Ik was bang en had geen vertrouwen in de noodknop. Het personeel stelde me gerust: als ik zou drukken, zouden ze meteen komen. Dat maakte ook dat ik de knop eigenlijk niet meer durfde te gebruiken.” Ellis herstelt goed, maar mentaal heeft ze het zwaar. “Het was traumatisch. Twee weken lang heb ik vrijwel onafgebroken gehuild.”
Nog altijd dreunt de ervaring na in het gezin. “Mijn oudste dochter trekt meer naar haar vader toe. Ik denk dat dat komt omdat ze naar haar geboorte urenlang bij haar vader heeft gelegen. Bij de geboorte van Emily heb ik vijf dagen in het ziekenhuis gelegen. Als Olivia me zag moest ik huilen.”
Inmiddels is de geboorte van Emily zeven maanden geleden. “Het gaat goed met ons. Ik vind het nog steeds moeilijk om hierover te praten, maar ik geniet ontzettend van mijn meisjes. En ik heb inmiddels niet meer het idee dat ik geen echte bevalling heb gehad. Ik ben de titel moeder ‘waard’.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
