Er moet Stijn (24) iets van het hart. Door een krantenartikel werd hij teruggegooid naar zijn puberteit, een niet al te fijne periode.
‘Douwe (14) uit Tubbergen wordt gepest omdat hij gay is’, kopte Tubantia laatst. Ik kwam mentaal weer in mijn puberteit terecht toen ik het las. Het was een periode waar ik dagelijks niet mezelf durfde te zijn, bang voor precies hetgeen waar de krant over publiceerde.
Na de fijnste jaren op de basisschool kwam ik op de middelbare terecht. Ik koos voor de school waar al mijn vrienden naartoe zouden gaan. Ik had er zin in. Zag al jaren Amerikaanse series en films over high school en kon niet wachten om volwassen te worden. Mee te doen met de maatschappij, uit te kunnen gaan, mijn eigen keuzes te mogen maken.
Redacteur Stijn over coming-out: 'Ik was doodsbang, iedere dag weer'
Ik stapte uit een warm bad en kwam onder een koude douche terecht. Want algauw kwam ik erachter dat ik, in tegenstelling tot de jongens uit mijn klas, niet vrolijk werd van het zoenen met meisjes. Voetbal interesseerde me niet. Ik ging liever gamen, hield van kleding kopen en hangen met mijn – voornamelijk – vriendinnen.
Op mijn dertiende wist ik zeker dat ik anders was. Vanaf die dag droeg ik een masker. Een die ik ’s avonds, alleen in bed, af durfde te zetten. Op school had ik ‘m altijd op. Ik keek chagrijnig in de hoop dat niemand me wat zou doen. Maar achter die façade was ik bang dat iemand achter m’n grootste geheim zou komen. Ik was als een schaap in wolfskleding. Beet van me af, deed me stoerder voor dan ik was. Ik was moe, zo moe. Moe van het liegen, moe van het doen alsof. De leugens wogen zwaar.
Tuurlijk, er waren geruchten. Ik had bijna alleen vriendinnen, vond tekenen het leukste vak, keek naar modeshows in m’n vrije tijd. Andere leerlingen wisten het. Ik paste niet in de massa. Maar de geruchten bleven geruchten. Ik werd niet uitgescholden, niet gepest. Wellicht ook omdat ik niet uit de kast kwam – ik durfde niet. Ik dacht dat mijn klasgenoten me zouden haten. Dat mijn beste vrienden me zouden uitkotsen. Even zag ik geen toekomst voor me.
Snel geïrriteerd, ongelukkig, eenzaam: ik was het allemaal. Ik dacht dat ik de enige was in mijn omgeving die anders was. Nu, jaren later, is er een aantal andere jongens (en meiden) van dezelfde school uit de kast gekomen. We durfden destijds allemaal niet. Sinds we onze eigen weg gingen volgen, uit die puberteit groeiden en kozen voor ons geluk, durfden we pas. Douwe, de veertienjarige jongen die zo wordt gepest, durft dat nu al.
Paarse Vrijdag: scholieren dragen paars om lhbti-jongeren te steunen
Ik zat op dezelfde scholengemeenschap als Douwe. Vanwege zijn geaardheid wordt hij er achternagezeten. Uitgescholden. Leerlingen laten hem struikelen in de gang. De gang waar ik doorheen liep met de angst dat me hetzelfde zou gebeuren. Ik vind het wanstaltig. Je moet altijd en overal jezelf kunnen zijn. Maar daar zijn we nog lang niet.
Ja, je bent tiener. Ja, je wilt meegaan in de massa, meedoen met de rest, niet te veel opvallen. Niemand wil buiten de boot vallen. Dat snap ik. Maar iemand pesten omdat hij/zij/hen iets anders is dan jij? Doe even heel gauw normaal. Tieners (en volwassenen kunnen er ook wat van, trouwens) hebben geen idee hoeveel schade ze kunnen aanrichten als ze iemand uitlachen, uitschelden of negeren. Ouders, check je kind. Pesten zij? Worden ze gepest? Helpen ze als dat nodig is?
Ik heb met de scholengemeenschap gebeld en mag er vrijdag aanschuiven om ze advies te geven over wat ze kunnen doen met voorlichting, hulp vanuit mentoren, lesmateriaal en meer. Daarna berichtte ik Douwes moeder. Of ik iets voor haar zoon kon betekenen. ‘Misschien kun je hem een bericht sturen’, schreef ze. ‘Hij vindt het vast fijn om te lezen dat het uiteindelijk echt wel goed gaat komen.’
Redacteur Stijn over coming-out: 'Ik was doodsbang, iedere dag weer'
