Lisannes dateleed: 'Hij had een koffertje bij zich wat hij beter thuis had kunnen laten'

20-03-2018 | Marlon Achteresch

Lisanne (21) sprak af met een oude bekende van de middelbare school. Toen hij aan kwam lopen, had hij een raar koffertje bij zich. En dat koffertje, dat was iets heel anders dan ze had verwacht.

Het bracht de date met een noodgang de verkeerde kant op.

Lees ook
Ambers dateleed: ‘Toen hij ging dansen ben ik maar achter het gordijn gaan staan’

Middelbare school

‘Op Facebook kreeg ik een bericht van een jongen waarmee ik samen op de middelbare school zat, hij zat een of twee klassen hoger dan ik. Hij vroeg mij naar mijn huidige opleiding die hij had zien staan op Facebook, hij wilde die opleiding namelijk ook gaan doen. Na wat over en weer chatten vroeg hij me mee uit en ik dacht: waarom ook niet? Dus, de date stond gepland.’

Koffertje

‘Vlak voor de date kreeg ik ineens een apart gevoel: want wat als hij heel raar is? Ach nee vast niet, waarom denk ik dit überhaupt? Het komt vast goed. Optimistisch liep ik verder naar de plek waar we hadden afgesproken. In de verte zag ik hem aan komen lopen, terwijl hij dichterbij kwam zag ik eigenlijk meteen dat het – in eerste instantie – totaal niet mijn type was. Hij had ook iets raars bij zich, het leek een koffertje. Ik was toch wat gespannen en door de spanning vroeg ik meteen wat hij bij zich had, waarop hij trots antwoordde met: “Dat zie je zo wel”.’

Stomverbaasd

‘We besloten een kopje koffie te gaan drinken en tijdens het lopen kletsten we wat. Uit het niets pakte hij zijn mysterieuze ‘koffer’ weer tevoorschijn en klapte aan weerszijden twee metalen flapjes uit. Nu zag ik dat het een wiel was met twee metalen uitsteeksels. Het was nog niet echt tot me doorgedrongen wat het precies was. Hij zette het op de grond en vroeg me of ik met hem meeging. Hij ging op de twee uitsteeksels staan en reed met een noodgang weg. Ik bleef stomverbaasd kijken.’

‘Ik wist niet wat me overkwam’

‘Ik, als naïef persoon, ging hem op een loopje achterna. Achteraf gezien had ik weg moeten gaan. Na een halve sprint in galop had ik hem eindelijk ingehaald. Hij vroeg me gelijk waar ik nou bleef, waarop ik niets wist te zeggen. We waren bijna bij het café aangekomen totdat mensen naar hem riepen: “Hey loser, je laat dat meisje toch niet zo lopen. Ga eens normaal naast haar lopen joh!”. Ik wist niet wat me overkwam. Hij reed naast mij op dat wiel, terwijl ik moeite had om hem bij te houden.’

‘Ik heb me nog nooit zo gegeneerd gevoeld’

‘Ik heb me nog nooit zo gegeneerd gevoeld en vertelde hem dat ik maar één drankje kon drinken omdat ik thuis nog dingen moest doen. Veel later ben ik dus ook niet weggegaan. Aangezien ik toch al in Amsterdam was ben ik maar in mijn eentje gaan winkelen, en dat met de hoop dat ik hem niet toevallig nog weer zou tegenkomen. Gelukkig gebeurde dit niet, ik heb hem daarna niet weer gesproken.’