En het was niet enkel het enorme lef van types zoals Andy van der Meijde en Jan Slagter om vrijwillig te paraderen op hakken. Dat vond ik prachtig en een meer dan fantastisch voorbeeld in de macho- en heterowereld waar we nog steeds in leven. Vooral het plezier dat de mannen er in leken te hebben was ’t meest bijzonder. Dat ze iets goeds deden voor de wereld, terwijl het -vaak tegen hun eigen verwachtingen in- ook nog eens te gek was. En juist daarmee werd het hele fenomeen dragqueen in één klap uit de sfeer van een freakshow getrokken.

Helaas zit het daar namelijk nog wel veel te vaak. We zijn hartstikke open-minded in Nederland en vinden alles prima. Zeggen we. Tenzij het ineens je kind is, of je collega. Of nog erger: je maatje uit het voetbalteam dat besluit zich comfortabel in een jurk en op hakken te voelen. Dan is alles ineens een stuk minder vrij en geaccepteerd. Een langzaam en moeilijk proces om te veranderen, maar ik denk oprecht dat de manier waarop Make Up Your Mind de afgelopen weken massaal de huiskamers is binnengekomen bijdraagt aan een ander beeld. En aan een eventuele dialoog.

Daarnaast blijf ik de pretoogjes van een Leco van Zadelhoff, Frank Dane en Gerard Ekdom steeds maar weer voor me zien. Stuk voor stuk enorm uit hun comfort zone gestapt en niet om er zelf beter van te worden, maar om een boodschap van acceptatie en begrip uit te dagen. Ik ging als kind wel eens in een jurk naar school en werd keihard uitgelachen. Nu is het gewoon op televisie te zien. Primetime. Voor iedereen. De kleine Eric in mij zag dat het goed was.

Lees ookDepp vs. Heard: 'Meest tragische filmscript van het echte leven ooit'