Het zou onverstandig zijn om aan dagen als Vaderdag meer gewicht toe te kennen dan nodig is. Je bent niet pas vader als er iemand aan je denkt op die dag. Zoals de liefde ook niet alleen echt is als je met Valentijn wat krijgt. Zulke dagen zijn leuk voor wie ze viert, maar niet de essentie. Allesbehalve.
Toch wil ik deze Vaderdag stilstaan bij de vergeten vaders. De genegeerde vaders. Vaders die dagen, weken, jaren zonder hun kinderen doorbrengen, omdat hun ex dat nu eenmaal zo heeft besloten.
We zijn het er allemaal over eens dat vaders die kinderen ontvoeren schoften zijn. Er gaan Amber Alerts uit wanneer kinderen vermist zijn. We komen op voor moeders die door hun exen slecht behandeld worden. Maar voor vaders die hun kinderen niet mogen zien, wordt veel minder herrie gemaakt.
Dat moet echt veranderen. Ouders zouden dezelfde rechten moeten hebben. Op papier is dat zo, maar in de praktijk trekken vaders nog vaak aan het kortste eind wanneer hun ex weigert mee te werken en de kinderen opzet tegen de vader.
Exen zouden tegen elkaar beschermd moeten worden. Natuurlijk, allerlei troebele en rancuneuze gevoelens komen op na een scheiding, maar die zouden hun weg naar de kinderen niet mogen vinden. Wanneer je ex-partners beschermt, bescherm je ook meteen de kinderen, die niet belast horen te worden en al helemaal niet opgestookt moeten worden door een van de ouders.
Dit soort drama’s sleept zich vaak jaren voort. Soms nemen kinderen zelf het heft in handen en zoeken ze contact, maar vaak genoeg is de relatie te beschadigd door jaren van verwijdering en beïnvloeding.
Eigenlijk zou er een Amber Alert moeten komen voor partners en kinderen op het moment dat duidelijk wordt dat een van de ouders niet mee gaat werken. Meteen ingrijpen, niet van dat halfbakken praten, maar afstraffen. Tik op de vingers. Als je je eigen gevoelens belangrijker vindt dat het belang van je kind, ben je gewoon niet zo’n goede ouder. En dan maakt het echt niet uit of je de moeder of vader bent.
