Zondagochtend in Parijs, na twee dagen tafelen en pimpelen. Ik wandel met mijn beste vriendin over het kerkhof van Montmartre, de laatste stop tijdens onze stedentrip, die toevallig in de buurt is van ons hotel. Le cimetière de Montmartre is minder beroemd dan die bij Père-Lachaise, en de namen van toonaangevende Franse kunstenaars en schrijvers op de plattegrond zeggen mij niets.
Maar de uitgestrekte begraafplaats roept wel dezelfde melancholie op, helemaal met een stevige kater.
We zien kapelletjes met glas in lood en familiegraven in Romeinse tempels, waar eeuwenlange stambomen in zijn gegraveerd en waar de generaties op elkaar zijn gestapeld. Er zijn ook nieuwere, moderne zerken en een glazen kas met takken van een kersenbloesem, waar een paar dametjes foto’s van maken. Bij een andere grafsteen staan kleurenfoto’s van twee verschillende mannen, die worden vergezeld door een zwarte hond, blauwe vogel en witte kangoeroe. Welke rol speelden zij in elkaars leven?