‘Haaaai, hoe is het met je’, Willem-Jan belt ineens uit het niets. Ik herinner me weer de lijzige, bekakte stem waar ik in het verleden uren en uren in vervoering naar luisterde. Want hij praatte veel en lang. We leerden elkaar jaren geleden kennen. Hij woonde half in Italië en half in Nederland. Hij kwam zo veel mogelijk hierheen gevlogen om mij zijn liefde te verklaren. Wanneer hij in Italië zat belden we. Uren en uren.
Maar deze long distance relatie was te long voor mij en de passie verdween. Ondertussen ontmoette ik mijn huidige geliefde, een man met passie genoeg voor drie, dus verdween Willem-Jan van het toneel. Hij stond nog wel in de coulissen in de zin van dat we elkaar van tijd tot tijd belden hoe het ermee was. En dan ging het voornamelijk over hoe het met hèm was. Maar nu had ik hem al een tijdje niet gesproken. Ik dacht dat dit telefoontje de ‘hoe gaat het’ van het kwartaal was. Maar nee, hij wilde uitgebreid praten.
Het vreemde is dat ex-geliefden vaak in de overtuiging leven dat ze nog dezelfde privileges hebben als toen ik nog warme gevoelens voor hen koesterde. Dat is een enorme misvatting. Urenlang luisteren naar Willem-Jan zijn gefilosofeer, met name over zichzelf en zijn eigen inzichten, zit er wat mij betreft niet meer in.
Maar er is geen ontkomen aan, want hij heeft groot nieuws. Hij is verliefd! En wil me als Tinderdeskundige daarvan op de hoogte brengen. Want ook haar heeft hij via Tinder leren kennen, net als wij destijds. ‘Wat heerlijk voor je’, zeg ik tegen hem. Dat meen ik, wat het is fijn als de liefde je weet te vinden. ‘Ja grappig hé?’, gaat hij verder en ik krijg een gedetailleerde uiteenzetting van hoe de eerste date verliep, hoe leuk hij haar direct vond en dat ze een Belangrijke Baan ergens heeft. Ik probeer hem met een herhaling van ‘wat fijn’ af te wimpelen. Hartstikke fijn dat het goed met je gaat, maar we zijn geen beste vrienden. Je hebt je amper op de hoogte gehouden hoe mijn leven verder is verlopen; een basisvereiste bij iets wat je vriendschap noemt. Willem-Jan staat namelijk vooral op ‘zenden’. En ineens krijg ik zo enorm de ju in! Dat voor de vorm vragen: ‘Hoe is het met je?’ enkel en alleen om de tegenvraag te krijgen om je eigen verhaal over me heen te storten. Een uur lang.
Natuurlijk is het eigen schuld, want in het verleden gaf ik hem het gevoel dat elk woord wat hij zei belangrijk was. Bijzonder. Ik heb namelijk de neiging om iedere man die mijn hart wint ‘bijzonder’ te maken. Urenlang gezemel over zichzelf? Wat fijn dat hij zo open is, wat bijzonder! Doe je een ayahuasca sessie? Wat spiritueel! Ben je een Willem de Zwijger? Wat introvert, wat kan ik doen om je hart te openen, want daar zit vast en zeker iets heel bijzonders in. En zo ben ik tijden in de weer met mijn geliefde zijn ziel uit te pluizen en bijzonder te maken.
Willem-Jan was daarbij ook nog gevoelig. Daar wil ik even bij stilstaan. ‘De gevoelige man’. Zodra iemand dat over zichzelf zegt moeten alle alarmbellen af gaan. Wanneer hij je vertelt dat hij ‘gevoelig’ is, dan is hij dat vooral en voornamelijk voor zichzelf. Met ‘de gevoelige man’ is het bijvoorbeeld moeilijk te discussiëren. Vooral als je het niet met hem eens bent. Daar is hij heel gevoelig voor. Dat ervaart hij als de ultieme afwijzing. En zeg ook niet voorzichtig dat hij een beetje zeurt: ‘Als je dat zegt, valideer je mijn gevoel niet’, zegt hij geslagen honderig en hup je valideert er maar weer op los.
Want ach, hij is zo gevoelig. Dat is toch een prachtige eigenschap bij een man, vergoelijk je? Nee, dat is het niet. Het is een egoïstische zeikerd. Want omgekeerd kan hij jouw vijfgangenmenu fijntjes afkraken nadat je een halve dag in de keuken hebt gestaan. Want ‘de gevoelige man’ heeft bijna altijd een bijkomende eigenschap: hij is zo eerlijk. Hij zegt het als je te hard lacht, een slechte adem hebt, je parfum hem niet aanstaat – hij is namelijk heel gevoelig voor geuren – want hij is graag eerlijk. Dat jij misschien op je hart getrapt zou kunnen zijn, komt niet bij hem op. Nee, brrr. ‘Ik ben nogal gevoelig’, is voor mij een enorme red flag.
Ik luister nog even met een half oor naar Willem-Jan zijn verhaal en vraag me af waarom hij me zo graag wil vertellen hoe mooi de liefde is voor hem? Juist omdat het bij ons toch vrij sneu eindigde. Daarom vertelde ik uit piëteit nooit iets over Mehmet. Later een beetje vaag dat ik wel met iemand omging. Verder niet. Zijn enthousiasme verveelt me, ik ga voor zenden en ontvangen en ik wil hem het liefst zo snel mogelijk uitzetten. ‘Oh, er belt iemand aan. Mag ik je zo terugbellen?’ lieg ik. Een uur later stuur ik hem een app. ‘Sorry, heb onverwacht bezoek. Ik bel je nog.’ Met het plan nooit meer te bellen.
Maar hij belt en belt en stuurt een app: ‘Ik wil je graag spreken zodat ik mijn verhaal kan afmaken. Wanneer heb je tijd?’ Ik antwoord: ‘Oei, even erg druk. Bel je nog.’ Ik weet het, ‘t is niet chic, maar ik heb er gewoon geen zin. Ik zie hem nu voor wat hij is. Niets bijzonders.
'Je krijgt bij geen enkele relatie een garantiebewijs, daar heeft leeftijd niets mee te maken'
