Ik vertrek

“Altijd droomde ik al van een leven in Afrika, dus toen ik James ontmoette die net als ik niets liever wilde dan emigreren… wist ik dat hij de ware was. Samen onderzochten we waar we ons het liefst wilden settelen. In Gambia voelden we ons direct thuis, daar zouden we aan onze droom – een eigen hotel – gaan bouwen. We wisten niet hoe snel we tickets moesten boeken: om de sfeer daar nog eens te proeven en een stuk land te bekijken om onze droom op kunnen te realiseren.

Pillen

Die ochtend was mijn maag al behoorlijk van streek. De geluiden die daar vandaan kwamen, waren op z’n zachtst gezegd nogal onheilspellend te noemen. Maar de afspraken stonden, en ik was natuurlijk niet voor Jan Lul naar Gambia gekomen. We hadden wel een missie! Omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde, dirigeerde ik de taxichauffeur eerst nog langs de apotheek. Daar vroeg ik om diarreeremmers, maar of die boodschap helemaal aankwam betwijfel ik nog steeds. De man achter de toonbank sprak geen woord Engels en keek me maar wat glazig aan toen hij me een pillen toeschoof zonder Engelse bijsluiter. Toch propte ik er dankbaar meteen twee naar binnen.

Hoge nood

Dat was wellicht iets te enthousiast. Net toen de taxi het eerste stuk land opdraaide, voelde ik mijn ontbijt een wel hele snelle afdaling maken. En dan die krampen! Oh nee! Nog voordat ik naar James kon seinen dat we nog echt ergens een sanitaire stop moesten maken, gooide de eigenaar van het land het portier al open. Razend enthousiast om over zijn land te vertellen stak hij meteen van wal. Ik kreeg maar weinig mee over de grond en de mogelijkheden en mompelde na twee minuten rondleiding al iets over nog een extra foto maken om het hoekje. Ik trok een sprintje – waarvan ik hoopte dat ‘ie voor enthousiaste pas werd aangezien – om achter een boom te gaan zitten. Nét op tijd. Die zogenaamde diarreeremmers werkten behoorlijk laxerend, het spóót eruit. Papier had ik niet, dus moest mijn billen met wat plukken gras zien af te vegen.

Crime-scene

Net toen ik dacht de crime-scene een soort van ongezien te kunnen verlaten… keek ik in een paar grote ogen. En wel die van de taxichauffeur, die net had besloten zijn benen te strekken. Mijn god, hoelang stond hij daar al? Ik mompelde iets over het verkeerd gevallen ontbijt, maar niets kon natuurlijk dat beeld van mij op mijn hurken ontbranden van zijn netvlies. James, die inmiddels wel doorhad dat ik niet écht een extra foto wilde maken, wist de rondleiding gelukkig vakkundig af te kappen.

Maar dan nog die terugreis… die leek wel een eeuwigheid te duren. Ik schaamde me zó. Vanaf dat moment wist ik wel: ik stop nooit meer zomaar van die twijfelachtige pillen in mijn mik. Het gevoel kocht ik een soort van af met een flinke fooi voor de taxichauffeur. Shit happens, maar dit was me toch iets te gênant.”

Oproep

Sommige momenten zijn zó tenenkrommend dat je ze nooit zult vergeten. Wij delen graag de grappigste, ongemakkelijkste momenten om te laten zien dat het iédereen overkomt. Maar, zonder jullie geen Lekker Gênant. Daarom vragen wij je om je verhaal met ons te delen. Heb jij ooit zo voor paal gestaan dat je het liefst wilde verdwijnen? Deel je gênante ervaring met ons. Mail op lezer@linda.nl en wie weet zie je jouw verhaal hier binnenkort terug.

*De naam Charlotte is gefingeerd en bekend bij de redactie.

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op 18 juli 2022. 

Marion maakt wasblunder: 'Viste mijn zoon (6) klassikaal mijn string uit zijn trui'Lees ook