Positief

Voor de zekerheid bleef ze de tijd tussen de test en de uitslag thuis, terwijl het eigenlijk best goed ging. “Maar onverwacht bleek de test toch positief te zijn. Ik snapte er niks van.”

Een paar uur later begon de ellende. Peters: “Mijn longen gingen drukken, ik werd grieperig, kreeg enorme hoofdpijn, mijn hele lichaam deed pijn. Uiteindelijk ben ik een maand in isolatie geweest, want de klachten hielden aan. Soms waren er momenten waarop ik dacht dat het beter ging, maar steeds viel ik weer terug.”

Ziekenhuis

Op het nieuws zag ze hoe mensen op de intensive care belandden, maar dat probeerde ze los te laten. “Anders word je gek. Plus het idee bestond toen nog dat er weinig met je zou gebeuren als je jong was.”

Maar op een avond sloeg de twijfel toe. “Ik kon echt niet goed ademhalen en dacht: nu gaat het beginnen. Nu moet ik naar het ziekenhuis. Achteraf had dat misschien ook gemoeten, maar met de kennis van toen snap ik dat de huisarts me niet heeft doorgestuurd.”

Vermoeidheid

Na die maand van ziekte voelde Peters zich langzaam aan weer beter. Ze begon rustig rondjes in de buurt te lopen, haar werk en leven weer op te pakken. Ze kocht zelfs een racefiets. Maar toen ging het toch weer fout. “Er kwam een enorme klap over me heen en ik functioneerde niet meer.”

De 26-jarige gezondheidswetenschappers was doodmoe. “Ik heb dat genegeerd: kom op, niet aanstellen, morgen is het vast beter. Maar er kwam elke keer zo’n golf van vermoeidheid over me heen. Een vermoeidheid die ik nog niet kende. Het werd erger en erger, tot ik ook op mijn werk weer moest zeggen dat het niet ging.”

Slappe vaatdoek

Ze voelde zich een slappe vaatdoek. Ze kon bijna niks meer, behalve op de bank liggen. Als ze wakker werd, was haar lichaam zwaar. “Alsof er een zwaartekrachtdeken over me heen lag. Als ik uit bed wilde komen ’s ochtends, had ik een halfuur nodig om wakker te worden. Het duurde vervolgens nog uren om te ontbijten, douchen en aan te kleden. Dat moest allemaal met rustpauzes.”

Nog steeds heeft Peters last van het zogenaamde ‘post-covidsyndroom’, van ups en downs die elkaar afwisselen. “Ik ben al maanden aan het revalideren en stukje bij beetje kan ik weer meer. Op dit moment werk ik zelfs weer halve dagen. Maar de slechte dagen kunnen zo weer terugkomen. De afgelopen maand heb ik drie terugvallen gehad. Die waren zo erg dat ik naar mijn ouders ging, zodat zij voor me konden zorgen.”

Lees ook
Frances en Esmee hadden al voor lockdown corona: ‘Ziekte is uit het lijf, maar niet uit het hoofd’

Griepje

In haar omgeving hebben meer mensen last van dit syndroom en Peters zit op verschillende – ook internationale – Facebookgroepen voor langdurige coronaklachten. “Veel mensen zeggen dat COVID-19 ‘maar een griepje’ is, maar was dat maar waar. Ze schatten nu dat 1 op de 10 hier last van krijgt. Continu gaat het over de IC’s, wat ook heel belangrijk is, maar ondertussen beseft bijna niemand dat duizenden voorheen gezonde mensen al maanden door dit virus op de bank liggen.”

Lees ook
Brechje ligt door corona vijf keer per dag op bed: ‘Wil me weer normaal voelen’

Peters hoopt dat het helpt dat zij haar verhaal nu vertelt. “Ik denk dat het iets heel heftigs is dat onderschat wordt of dat mensen het gewoonweg niet willen horen, omdat ze coronamoe zijn. Maar we hebben weinig keuze, want er komen nog steeds elke dag zieke mensen bij.”