Het valt me sinds een paar maanden op dat Jet meer met voeding bezig is dan ooit. Ik weet ook waar dat vandaan komt: van m’n ex en z’n partner. Sinds Melissa, de nieuwe vriendin, er is zijn ze daar thuis overgegaan van twee keer in de week McDonalds naar dagelijks courgettespaghetti en havermelk. Suiker is vergif en als Sara buikpijn heeft dan ligt dat volgens haar vader aan ‘al die suikers die ze eet’.

Hij vergeet daarbij te vragen wat ze precies eet of gegeten heeft. Als vader heb je, net als moeder, een belangrijke taak: dat je kind zichzelf leert accepteren zoals hij/zij is. Dat het comfortabel is in zijn of haar lichaam. Maar als een van je ouders er continu op hamert dat je anders (lees gezonder en geen suiker) moet eten, kan dat grote gevolgen hebben. Zeker voor Jet, die zeer gevoelig is. Je hoefde toen ze jonger was maar een keer ferm iets te zeggen, zoals altijd je handen wassen nadat je een hond aait, en het neigde dan naar het obsessieve.

Ik wil er onbevooroordeeld in staan, dat Jets eetpatroon verandert en ze lijfschaamte toont. En zeker niet de schuld meteen bij de andere ouder leggen. Maar gisteren kwam Jet thuis en zei stellig: “Mam, ik weet het zeker: het ligt niet aan Melissa dat we anders moeten eten maar aan papa. Telkens als zij er is dan moet ik van hem ineens sporten, met de fiets naar school en zoete aardappel-pizza eten. Of nog erger: courgettespaghetti. Als Melissa er niet is brengt hij me met de auto en eten we friet en biefstuk. Bovendien zegt hij nooit letterlijk dat-ie me te dik vindt, maar ik voel het altijd wél.”

“Ja”, zegt Luuk, “Pap is alleen maar met sporten en gezond eten bezig. Hij is heel erg veranderd. Ik vind het suf, want hij eet nog steeds vlees, maar alleen als Melissa weg is. Een soort stiekem dieet, waar hij ons ook op zet. Jet heeft gelijk, mam.”

Ik probeer het commentaar langs me heen te laten glijden, aangezien ik geen enkele invloed op de andere partij heb. Maar ik maak me wel degelijk zorgen om het scheve zelfbeeld van mijn jongste dochter. Jet gaat in de zomer met de hele klas én mentor zwemmen. Maar ze weet nu al dat ze niet meegaat.

“Waarom niet?”, vraag ik. Vorige week hebben we twee hele leuke zwempakken gekocht, een bikini vond ze niks. “Omdat ik dan in badpak moet, en dan zie je al mijn beenhaar. En mijn borsten.” Ze heeft slechts blonde donshaartjes op haar benen, maar dat is genoeg voor onzekerheid. “En dan gaan die kinderachtige meiden stomme opmerkingen maken omdat zij nauwelijks borsten hebben en ik wel. Daar heb ik geen zin in. Straks moet ik erom janken, of zo.”

Ze zijn jaloers, wil ik zeggen. Jet is knap, en dat is menigeen (vooral de andere sekse) niet ontgaan, ook al denkt ze er zelf heel anders over. Maar als ik zeg dat het jaloezie is, krijg ik als weerwoord: “Ja, dat zeg je gewoon omdat je mijn moeder bent.”

Ik ben zelf ook jong geweest. Dus ik weet dat het erbij hoort erbij dat je onzeker bent, dat je lichaam verandert en je vorm krijgt op plekken waar je het voorheen niet had. Het is al ingewikkeld genoeg op je veertiende met die gierende hormonen en lichaamsveranderingen. Dan wil je niet thuis ook nog een ouder hebben die indruk wil maken op z’n partner door jou op een stiekem dieet te zetten.

'Het ligt op de bank, drinkt stiekem Red Bull en vreet frikandelbroodjes'Lees ook