Toen bleek dat Thessa drager was van het BRCA2-gen, besloot ze haar borsten preventief te verwijderen. ‘Ik ben niet meer zo mooi als ik was, maar het komt goed.’
LINDAnieuws sprak eerder met Thessa over de ingrijpende beslissing om haar borsten preventief te laten verwijderen. Nu de operaties achter de rug zijn en het bovendien oktober, Borstkankermaand is, bellen we haar voor een update.
“Ik heb geen seconde getwijfeld of ik dit moest doen. Als drager van het BRCA2-gen heb je tachtig procent kans om borstkanker te krijgen. Nog vóór ik de uitslag van het onderzoek kreeg, besloot ik: áls ik het gen heb, gaan m’n borsten eraf. Maar als het dan eenmaal zover is, is het natuurlijk toch even spannend.”
“Ik ben twee keer geopereerd. De eerste keer haalden ze al het borstweefsel weg – ze noemen het amputeren- , maar je huid blijft gewoon. Er werden zogeheten ’tissue expanders’ geplaatst. Daar werd in de weken daarna iedere keer een beetje vloeistof ingespoten, om de huid op te rekken. Tijdens de tweede operatie gingen de expanders eruit en de siliconen erin.”
“De eerste keer dat ik mijn borsten zag na die eerste operatie was heftig. Ik was op vrijdag geopereerd en op maandagochtend ging het verband eraf. Mijn eerste reactie was: what the fuck hebben jullie gedaan. Mijn linkerborst was wel oké, maar in mijn rechterborst zat een deuk. Op beide borsten zaten littekens van acht centimeter. Van mijn beslissing had ik geen spijt. Zelfs niet toen mijn borsten eruit zagen als twee verschrompelde broodjes bapao.”
“De aanwezige arts zei dat ik er niet teveel bij moest stilstaan. Na de tweede operatie zou het er immers mooier uitzien. Maar ik dacht: ik ben 25 en mijn borsten zijn er net afgehaald. En nu zeg jij dat ik niet moet zeuren? Maar dat was het moment. Ik heb een paar minuutjes gehuild en toen was het klaar. Hier ging ik het gewoon mee doen.”
“Tussen de operaties door moest ik thuis herstellen. Een vriend kwam speciaal bij me wonen om voor me te zorgen. Heel bijzonder. Ook had ik veel steun aan vrienden en familie. Juist op die momenten besef je hoe dankbaar je bent voor al die leuke mensen om je heen. Als vrienden mijn littekens wilden zien, liet ik het gewoon zien. Ik merkte dat als ik er open over was, mensen er ook gemakkelijker naar vragen. Dat maakte het gewoon bespreekbaar en dat was heel fijn. Mijn vrienden schrokken ook helemaal niet als ze de littekens zagen.
“De tweede operatie is nu een paar weken geleden. Ik voel me goed. Mijn borsten zijn iets kleiner dan ze waren, maar ik ben er wel oké mee. Ik wilde toch niet van die porno-boobs. Alleen de deuk in m’n rechterborst zit er nog steeds. Ik heb de arts gevraagd of hij die niet kan opvullen met de vetjes bij m’n oksel, want dat is voor mij nu een reden om nooit hemdjes te dragen. Ik dacht, ik vraag het gewoon. Kan ik toch nog een beetje profiteren van deze situatie. Gelukkig stemde hij in. Win-win!”
“Ik moet ook nog kiezen of ik een tepelreconstructie wil, want die heb ik nu niet. Hoe zeker ik ook was van het besluit om mijn borsten weg te halen, hoe erg ik nu twijfel over die reconstructie. Ik laat ze sowieso wel tatoeëren, dat kunnen ze heel mooi tegenwoordig. Maar die tepel zélf? Ik weet het niet. Ik vind het best handig dat ik nu geen bh aan hoef wanneer ik jurkjes draag. Door de siliconen staan m’n borsten toch al rechtop. Ik lees weleens verhalen dat die neptepels eraf vallen of ontsteken. Mijn borsten zijn nu toch al anders, maakt het dan écht zoveel uit of er een tepel opzit of niet? Daar ben ik nog niet helemaal uit.
“Ik ben niet onzeker, maar het doet wel echt iets met me. Ik kan door die operaties nu ook niet sporten, dus ik word er niet dunner op. Dat doet je zelfvertrouwen ook geen goed. Ik vind mezelf niet meer zo mooi als vroeger, maar dat heeft gewoon tijd nodig. Denk ik. Het komt goed. Uiteindelijk ben je wie je bent, en dat is meer dan je borsten.”
Lees ook
Laurence (47): ‘Ontdekking van het borstkankergen was erger dan tumor zelf’
