Anne Faber (25) gaat op 29 september 2017 een stukje fietsen. Aan het begin van de fietstocht stuurt ze twee selfies naar haar vader. Het is het laatste wat van haar vernomen wordt.
Haar vriendinnen vertellen haar verhaal in de documentaireserie App me als je thuis bent, omdat ze het zelf niet meer kan.
“Anne Faber is onze vriendin, maar door wat er gebeurd is, is zij ineens het buurmeisje, de vriendin van iedereen geworden. Ze was zoveel meer dan wat er met haar gebeurd is. Ze had zoveel meer te bieden”, vertelt vriendin Juliëtte. “Ze was heel creatief, heel lief, heel gezellig, slim en gewoon een heel goede, fijne vriendin.”
De laatste keer dat Juliëtte Anne zag, ging ze bij haar eten. “Ik liep de trap af naar beneden en zei: ‘Stuur je nog een tikkie voor het eten?’ Toen zei ze: ‘Nee, de volgende keer eet ik bij jou’. Alleen dat heeft nooit meer kunnen plaatsvinden, anderhalve maand later was ze er niet meer.”
'Wij voelen ons een leven lang onveilig. We rennen naar onze auto’s in het donker, we fietsen met onze sleutels in de hand'
Anne heeft een nieuwe fiets en een nieuw regenpak en besluit haar hoofd leeg te maken door een rondje te gaan fietsen in het bos. Aan het begin van de rit stuurt ze een selfie naar haar vader waarop te zien is dat het regent. Het is het laatste teken van leven.
Vriendin Anna herinnert het zich als de dag van gisteren. “Ik was op mijn werk en werd gebeld door haar moeder. Anne zou de volgende dag naar een vriend gaan, maar ze was niet komen opdagen. Haar vriend had haar ook ’s avonds gemist. Ze hebben gewacht tot de volgende dag. Toen zijn ze rond gaan bellen.” Ze hopen dat er een logische verklaring is. “Anne kon soms nog weleens eigenwijs zijn en denken: joh, ik ga even lekker een paar dagen op de hei een boek lezen, laat me maar even met rust.”
De vriendinnen maken zich zorgen, maar kunnen in eerste instantie niets anders doen dan afwachten. Juliëtte: “Er gaat van alles door je hoofd. Waar is ze? Hoe kan dit?” Ook wordt er een plan gemaakt. Anna: “We zijn meteen gaan bedenken: hoe kunnen we haar zo snel mogelijk vinden.”
De familie roept mensen via de media op om beelden van beveiligingscamera’s aan de politie te geven. Zondag starten ze met een zoekactie. “Ik weet nog dat het heel koud was”, vertelt Juliëtte. “Iedereen was zo in paniek en zo bang dat we naar buiten renden en het bos in renden. ‘Anne’, riepen we heel hard, in de hoop dat ze ons zou horen. Straks ligt ze ergens gewond, op de grond, koud.”
Willemijn werd aangerand in haar deuropening: 'Had jarenlang dagelijks nachtmerries'
Met elke dag die voorbij gaat, neemt de wanhoop toe. Juliëtte: “Met twee vrienden en een vriendin liepen we door het bos, we liepen twee aan twee. Ik was eigenlijk al met de ene vriendin doorgelopen, maar op een gegeven moment hoorden we heel hard geschreeuw, echt een angstgeschreeuw. Ik weet niet eens meer wat er geschreeuwd werd, maar we moesten teruglopen. Ze zagen op een afstandje iets liggen. We liepen er met zijn vieren naartoe en stonden om die jas. En dan weet je eigenlijk wel: dit is haar jas. Daarachter stond een schuur. We dachten nog: zou ze in die schuur worden vastgehouden? Je wil er naartoe lopen, maar je bent veel te bang wat je zal vinden.”
Ze bellen de recherche, die onmiddellijk ter plaatse komt. De jas blijkt inderdaad van Anne te zijn. Het is het eerste item dat teruggevonden wordt. Niet lang daarna volgen ook haar rugzak en fiets en wordt er een verdachte opgepakt. “Elke dag mochten we meehelpen zoeken. We hadden goed contact met de politie. Op een gegeven moment krijgen we te horen dat we goed hadden gezocht, maar dat het voor ons op dat moment ophield. ‘We denken dat we weten waar ze ligt. Morgen als het licht is, gaan we op die plek zoeken’.”
Bijna twee weken later wordt haar lichaam gevonden. Juliëtte: “Aan de ene kant is het fijn dat ze gevonden is, maar ze was er dus niet meer.” Dat moment staat ook op Anna’s netvlies gegrift. “Afschuwelijk, ik heb geschreeuwd. Het was afgelopen. Je hoopt elke keer: misschien valt het mee. Maar dan blijkt dat ergste wat je je kunt voorstellen als vrouw is gebeurd bij een van je beste vriendinnen. Dat dat je laatste momenten zijn. Dat de dader de laatste persoon is die je ziet, dat is heel naar om te bedenken.”
Anne blijkt meerdere keren te zijn verkracht, waarna ze met opzet om het leven is gebracht. Het brengt een ongekende woede bij Anna naar boven. “Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik iemand zou kunnen vermoorden, maar sinds dat is gebeurd, heb ik zoveel boosheid. Je kunt niks menselijks meer zien aan iemand. Als je tot zoiets in staat bent, dan ben je gewoon het leven niet waard. Dat zijn gedachtes die ik nooit heb, maar bij zo iemand wel.”
Het misdrijf is inmiddels acht jaar geleden. “Maar de tijd heelt niet”, zegt Juliëtte. “Het verdriet blijft altijd. Ik denk ook als we later 80 zijn, dan nog steeds hebben we verdriet om Anne.” Anna: “Anne blijft altijd 25, dat voelt ook gek. Daardoor voel je ook door de tijd meer afstand, als jouw leven zich verder ontwikkelt. Dat geluk heeft zij niet dat zij die stappen kan maken. Het heftigste vond ik het bij de geboorte van mijn eerste dochter, die als tweede naam Anne heeft. Dit is waar we het heel vaak over hebben gehad en wat zij nooit gaat meemaken.”
Je kijkt de derde aflevering van ‘App me als je thuis bent’ hier terug.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Moeder van moordenaar Anne Faber openhartig in 'Wat nu?': 'Laat het leven maar overgaan, dacht ik'
Anna Neeltje de Boer is freelance redacteur bij LINDA.nl. Ze woont in Zwolle met haar vriend, hun baby en twee katten. Ze is een boekenwurm en schrijft het liefst human interest-verhalen.
